Wie behandeld ons

[dy984]

Hallo allemaal ,

Ik loop al een poos met een vraag en die luidt als volg.
We gaan naar vu omdat we iets willen maar toch vraag ik me af
Door wie worden we behandeld .
Wat weten we van hun bv leeftijd getrouwd kinderen ervaring voor werken bij vu .
Zijn er mensen die net als mij ook zich afvragen is de persoon aan wie je soms je diepste geheimen angst em levensverhaal verteld???

Groetjes D

[Emma]

Het xijn professionele behandelaars. Van hun privéleven hoeven we niets te weten. Aan de andere kant, de enige manier waarop ze iemand kunnen behandelen is om aan het einde van het gesprek de zaak af te sluiten. Je zult er dus niet bang voor hoeven te zijn dat je op het eerstvolgende verjaardagsfeestje van je behandelaar uitgebreid aan bod komt aan de borreltafel.
Als psycholoog krijg je best heftige verhalen te horen. De enige manier om daar mee om te kunnen gaan is het los te laten. Dat is iets wat je moet leren, maar je gaat er als psych zelf aan onderdoor als je het niet doet.
Je eigen privéleven afschermen is daar ook een onderdeel van, maar dat geldt voor meer hulpverleners en om meer redenen.

[dy984]

Lieve emma

Dankjewel voor je reactie maar mijn vraag is niet specifiek om mij maar meer dat ik mezelf afvraag.
Tuurlijk weet ik ook wel dat ze zich moeten afschermen hun goed recht ook
Maar ik heb ook niet gezegd ze worden onze beste vrienden of ze moeten ons adres of pincode geven .
Ik heb het simpel weg over het feit dat heel veel mensen zich makkelijker openen in een gesprek als het gesprek een beetje op dezelfde nivo zit .
En niet alleen uit vraag en antwoorden bestaat.
Dat zij veel moeten verwerken en aanhoren voila andersom leggen wij ook vaak onze ziel bloot terwijl wij al jaren weten wat we zijn en willen zijn.

Groetjes d

[Emma]

Tuurlijk. Maar je moet dus niet verwachten dat je daar iets anders voor terugkrijgt dan dat ze uiterst discreet omgaan met wat je vertelt... Datzelfde niveau is ook onderdeel van de professionaliteit, en alhoewel ik best wel kritiek heb op de manier waarop het VUmc hun riedeltje afhandelt zit het met de professionaliteit van de psychologen wel goed.

Het gaat echt wel een gelijkwaardig gesprek worden

[MarloesIsWeg]

Met alle respect voor je mening, maar daar ben ik het niet mee eens. Elders op het forum heb ik gelezen hoe een VU psycholoog tegen een van ons heeft verteld over hoe gestoord sommige transgenders wel niet zijn, om daarmee te verklaren dat ze een slechte dag had. (ze had daarvoor dus met een lastige klant te maken gehad). En zelf heb ik ook die ervaring, maar dan bij het umcg, en bij het pig. Bij het umcg probeerde men de lange wachtlijst te verdedigen met dat er allerlei "gestoorde types" zich bij het genderteam melden. Ik vind dat totaal onprofessioneel en indiscreet, in het eerste geval omdat er letterlijk een patiënt wordt genoemd, al is het niet bij naam, maar toch. Ik vind dat niet kunnen. En je eigen falen, je wachtlijst verklaren door te wijzen naar de mensen die erop staan is natuurlijk al helemaal ongefundeerd. Bovendien zijn mensen toch niet gestoord, dat is iets uit de jaren 50 van de vorige eeuw.

Maar als je daar wat van zegt, dan is het gelijk van "ja, maar wij (of zij) zijn ook maar mensen...".. eh ?

[Emma]

Hmm, nee, dat is niet bepaarld de bedoeling en professioneel. Maar als er in het algemeen gezegd wordt dat er figuren op de transgendersorg afkomen die er niet thuis horen, al dan niet met denigrerende toevoegingen, dan is dat niet netjes maar nog steeds niet fout met betrekking tot het beroepsgeheim. Het eerste geval dat je noemt is grond voor een klacht lijkt me.

[Fay]

En dan heb je nog Mevrouw **** ,die te kennen gaf de gesprekken/begeleiding 'erbij' te doen, naast haar opleiding

nee, noem ik niet professioneel en dat bleek

Over haar geen kwaad woord want het gevolg was dat ze me geen strobreed in de weg heeft gelegd

Fay

[dy984]

Alle eerst ben ik zeker van mening dat onderling word gesproken over de patienten
.ten tweede is het heel normaal lijk mij dat als twee mensen iets zoo persoonlijks gaan bespreken zoals je sexgewoontes enof je bent aangerand of misbruikt en noem maar op dat je heus wel iets van hun mag weten ...nogmaals als ik zie hoe vele van ons niet eens met onze geliefden durven te praten op sommige momenten ...ik ben echt echt van mening prof instelling niet bestaat uit transgenders gestoord te noemen aan de hand van hun gesprekken met je in het geheim ...en ook niet bij naam noemen bij op halen in de wachtkamer ..want dat is ook niet prof heb het vaker gezien bij sommige pysgo die je met een zwaai je naar binnen roepen .
Dan vraag ik mezelf moet dat ook niet prof gedaan worden meneer of mevrouw of jantje pietje klaasje ???? Dus blijkbaar is de nivo niet hetzelde bepaald

[Anon20180501]

Mijn idee hierover is dat mijn behandelaars niet naar mij komen maar ik naar hen en dus snap en respect heb voor het feit dat ze weinig tot niets van hun privéleven prijsgeven, dat heeft natuurlijk te maken met hun veiligheid en dat van hun naasten en andere verwanten, chantabel worden ook.
Mij gaat het er alleen maar om hoe zeer ik me uitgenodigd, gerespecteerd, serieus genomen en op mijn gemak voel, dat wekt vertrouwen op bij mij waardoor ik wat losser van tong word. Bij mijn eerste psych liep dat totaal verkeerd af, in mijn ogen de verkeerde houding aangenomen en een tikje arrogant, pas toen ik overstapte naar een andere psych en zelfs van praktijk wisselde vond ik de klik en het vertrouwen om het achterste van mijn tong te laten zien... En dat is dus heel goed afgelopen.

Als een psych geen namen, rugnummers en foto's lekt naar 'oncollegiale' vertrouwelingen mogen die van mij desnoods 's nachts hun partners opwarmen met mijn smeuïge verhaal ..maar zou ik het te weten komen dan wil ik ook zijn/haar kant van het verhaal horen, hebben ze er van genoten bv..??

Overigens wil ik niets bagatelliseren, het is best wel menselijk om af en toe 'thuis' stoom af te blazen maar wat dat betreft heb ik er wel vertrouwen in dat ze daarin hun grenzen wel kennen en respecteren.

grts Daniéla

[Lise]

Ik ben het helemaal met Daniéla eens. Ik merk als ik met mijn psycholoog praat dat ze soms ook best veel over haar eigen leven vertelt als het relevant is voor iets dat ik zeg, maar op haar eigen tong gaat bijten als het te persoonlijk of gedetailleerd (bijvoorbeeld waar ze woont) wordt. Het is helemaal geen gelijkwaardige relatie: jij komt voor hulp, hij/zij kan die hulp (hopelijk) geven. En even los daarvan, het interesseert me ook eigenlijk niet heel erg, ik snap niet helemaal waarom het zou helpen als je weet wat voor probleempjes je therapeut zelf heeft, liever niet zelfs als ik erover nadenk.