Nieuwe chat! Zie dit topic.

Wanneer begonnen jullie te twijfelen?

Pas ik nou in een hokje of niet?
Gebruikersavatar
Mr.X
Berichten: 936
Lid geworden op: 17 jun 2013, 15:08
Gender: Trans FtM

Re: Wanneer begonnen jullie te twijfelen?

Bericht door Mr.X »

Voor mij was het ook rond mijn 15de. Daarvoor was er ook al van alles mis, maar pas later kwam ik erachter dat dit kwam door mijn genderdysphoria. De hele puberteit was vreselijk, en ik was zo jaloers op de jongens die alle stoere, leuke veranderingen kregen. Ik kreeg alleen maar dikke heupen en borsten, whoopdiedoe. Jarenlang heb ik gedacht dat alle meiden jaloers op de jongens waren. Rond mijn 15de kwam ik erachter dat dit niet het geval was, en begon ik te vermoeden dat ik toch anders was. Op mijn 17de heb ik het een label kunnen geven: ik ben transgender. Stomme ik heb er jaren niks mee durven doen, en pas op mijn 24ste ofzo ben ik aangemeld. Verspilde tijd, helaas.
Gebruikersavatar
Jessy
Berichten: 1642
Lid geworden op: 25 mar 2012, 17:07
Gender: Transgender
Locatie: Belsj Limburg

Re: Wanneer begonnen jullie te twijfelen?

Bericht door Jessy »

Nee hoor, sommige "jongens" waren jaloers op de meiden :mrgreen:

Mijn leven was gewoon een zooitje. Op jonge leeftijd kon ik moeilijk functioneren in de rol die me was opgelegd, toen niks achter gezocht. Ik had evenveel vriendjes als vriendinnetjes, maar voelde me toch meer op mijn gemak onder de meisjes. Maar in het openbaar deed ik dat niet, werd al veel gepest omdat ik een buitenbeentje was.

In de puberteit keek ik veel naar de meisjes, maar pas veel later durfde ik toegeven aan mezelf dat het eerder jaloersheid was op hun ontwikkeling, dan interesse. Relaties had ik niet (kreeg vaker in mijn gezicht te horen dat ik geen kans maakte omdat ik geen echte man was), vrienden niet zoveel. De behoefte om te crossdressen groeide, en ik wilde mijn haren laten groeien. Dat laatste nooit durven doorzetten, en het crossdressen bleef geheim. Ik bleef denken dat er iets serieus mis was tussen mijn oren en schaamde mij te diep om er met iemand over te spreken. Veel bij psychologen gelopen omdat mijn hele leven gewoon niet liep zoals het moet, en ik regelmatig in depressies zakte. Daar is verder nooit iets uitgekomen. Van transsexualiteit had ik nog nooit gehoord.

Mijn 20er jaren werden saaier. Sporadisch een relatie die uiteindelijk op niets uitliep, weinig vrienden, weinig activiteiten. De behoefte om te crossdressen bleef. Probeerde het bij periodes te onderdrukken, maar het kwam altijd weer terug. Nog steeds veel schaamte, en durfde er met niemand over te praten.
Hoorde voor het eerst over transsexualiteit in de media, maar het beeld dat ik daarvan zag kon ik mij niet mee identificeren.
Mijn moeilijke contacten met mensen in combinatie met bepaalde gedragspatronen kreeg een stempel bij de psychiater: Asperger Syndroom.

Op mijn 30ste kwam ik er eindelijk achter hoe de vork in de steel zit. Ik ben online beginnen zoeken (snap nog steeds niet waarom ik dat nooit eerder gedaan heb), en kwam eerst op communities van crossdressers, en later van transgenders. Ik leerde mensen uit mijn omgeving kennen, en ging naar een transgender contactgroep in de buurt waar ik enorm goed opgevangen werd. Kwam eveneens terug in contact met iemand die ik van mijn schooltijd nog kende, en die ook transgender bleek.
Ook de stap genomen om als vrouw naar buiten te treden, en pas toen begon alles mij duidelijk te worden. Dit ben ik. Ik voelde mij goed, voelde meer zelfvertrouwen dan ik ooit gekend heb, en ook contacten leggen met mensen ging gemakkelijker.
Ook de stap genomen naar een psychiater van het genderteam in België, en daar vond ik alleen maar bevestiging van wat ik reeds wist, maar niet durfde toegeven.

Helaas is dat waar het verhaal eindigt, en waar alles voor mij is blijven stil staan. De afgelopen jaren ben ik nog steeds niet uit de kast durven komen voor familie, werk, en vrienden.
Werk is ook wel een probleem, ik zou op mijn huidige baan niet als vrouw kunnen functioneren. Moet ik dan stoppen? Ik heb een vast contract en werkzekerheid, dat is toch wel iets waard in deze tijd. Als alleenstaande met een uitkerinkje kom je niet ver in het leven, en nieuwe jobs liggen niet voor het oprapen. Zeker niet in Limburg.
Mijn familie weet wel iets, want die hebben mijn dameskleding wel gevonden. Soms probeert mijn moeder mij een beetje uit de tent te lokken om erover te spreken, maar het lukt me niet en telkens loop ik weg. Terwijl ik nochtans een goede band met mijn ouders heb. Wel grappig dat mijn moeder ooit zei dat ik op 4-jarige leeftijd altijd naar de meisjeskleding wou kijken, en die veel liever wilde hebben.

Dusja om een lang verhaal kort te maken, de twijfel dat er iets mis met me was begon op jonge leeftijd, 6-7 jaar.
De twijfel dat ik meer een vrouw dan een man ben begon rond mijn 30ste, nadat ik de transgender contactgroep ontmoette en voor het eerst als vrouw naar buiten ging.
Grant me serenity to accept the things I cannot change,
courage to change the things I can,
and wisdom to know the difference.
Gebruikersavatar
Eva
Beheerder
Berichten: 6805
Lid geworden op: 25 mar 2012, 11:00
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: zij/haar
Locatie: Etten-Leur

Re: Wanneer begonnen jullie te twijfelen?

Bericht door Eva »

Het doet me verdriet je relaas te lezen, Jessy, hoewel je al eerder wat had prijsgegeven. Toch doet het me diep verdriet. Familie, relaties en een job zijn belangrijk, dat realiseer ik me ten volle, maar ook je leven is dat, meissie!
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat je een uitweg zult weten te vinden! ♥
All great truths begin as blasphemies. (George Bernard Shaw)
Gebruikersavatar
Engel
Berichten: 976
Lid geworden op: 11 feb 2013, 22:15
Gender: Vrouw
Locatie: Wijk bij Duurstede

Re: Wanneer begonnen jullie te twijfelen?

Bericht door Engel »

Op de middelbare school begonnen de dingen niet meer te kloppen. En zo ging dat mijn hele leven door. Het had echter voor mij nog geen naam. Dus ging ik maar door zo goed en kwaad als het ging en deed wat er van mij werd verwacht. Getrouwd en twee kinderen.(al die tijd had ik wel een geheim leven waar niemand wat van wist) Totdat ik het op mijn 55e jaar min of meer niet meer zag zitten. Kwam bij de psychiater terecht en na 1 gesprek en mijn levensgeschiedenis kwam het GD kwartje uit de mouw. Vanaf dat moment viel echt alles op zijn plaats.
Laatst gewijzigd door Engel op 31 aug 2014, 15:11, 1 keer totaal gewijzigd.
Afbeelding
http://ei.50plusser.nl" target="_blank
Gebruikersavatar
Erik_Ezrin
Berichten: 57
Lid geworden op: 16 jun 2014, 11:59
Gender: Trans FtM

Re: Wanneer begonnen jullie te twijfelen?

Bericht door Erik_Ezrin »

Ik ben van jongs af aan al vrij jongensachtig geweest, en heb ik geworsteld met wat ik nou moest met mijn identiteit als "meisje". Ik voelde me er niet in thuis, en had het gevoel dat het "buiten mij om besloten was" zegmaar, alsof kinderen bij geboorte de keuze hebben en ze mij die niet gegeven hebben. Maar iedereen vond het zo vanzelfsprekend dat ik een meisje was, ik had immers een vrouwelijk "zaakje", en al dat mijn ouders me altijd bewust vrij hebben gelaten in hoe ik me kleedde en wat voor hobbies ik had, etc. hebben zij en anderen me zeker, bewust en onbewust, op zo'n manier beinvloed dat ik ging geloven dat ik me als meisje behoorde te gedragen, en als ik dat niet deed ik "gefaald" was of iets dergelijks. Geen "normaal" en "goed" persoon.
Van 9 tot 12 had ik weer een rustige en positieve periode in mijn leven, en dat ging ook direct gepaard met een "jongensfase" (zoals men dat toen zei. Nou, dat was dus geen fase), toen ik naar de middelbare ging werd ik weer enorm gepest met mijn jongensachtige uiterlijk, en om hieraan te ontkomen liet ik mijn haar groeien en kocht ik voortaan meisjeskleding (weliswaar het meest androgyne/unisexe/jongensachtige soort, maar ik durfde niks meer van de jongensafdeling te kopen). Toen ik 2 jaar later in de puberteit kwam (ja, ik was laat) vond ik dat verschrikkelijk. Ik droeg ruime kleding om die twee dingen aan de voorkant te verbergen en verwaarloosde mijn lichaamsverzorging. Ik deed alles om te leven, eten, drinken, slapen, maar regelmatig in bad/onder de douche gaan, deo gebruiken en zorgen dat ik er niet uitzag als een zwerver, ho maar. Ik zag mijn lichaam slechts als een voertuig, als een "ding" waar ik aan vast zat als ik me door de wereld wou bewegen en "het maar gewoon mee moest doen".
Tegen die tijd had ik mijn trans gevoelens ver weg gestopt en maar "geaccepteerd" dat ik fysiek vrouwelijk was. Echter voelde ik me constant "geen echt/een gefaald meisje". Als iemand me erop wees hoe jongensachtig ik eruit zag reageerde ik, in tegenstelling tot in mijn kindertijd, heel defensief. Diep van binnen wist ik wel dat dat was wie ik echt was, maar ik wilde het niet erkennen, ik wilde gewoon "normaal" zijn, zoals iedereen. Toen wist ik nog niks van het bestaan van transgenders af, en toen ik op een gegeven moment een korte docu over een transjongen van ongeveer mijn leeftijd zag, en zijn verhaal hoorde, sloeg dat in als een bom. Aan de ene kant dacht ik de hele tijd "HOLY SHIT dit ben ik! Dus DAT is er met me!" maar aan de andere kant wou ik nog zo graag "normaal" zijn dat ik het alsnog verzweeg. Ik dacht dat als ik het nog dieper weg zou drukken en harder zou proberen een meisje te zijn alles wel goed zou komen. (spoiler: nou niet dus, lol)
Ik begon meer meisjesachtige dingen te proberen. Een jurk, make up en hakken aan naar een kerstgala (de enige keer dat ik dat ooit gedaan heb, en ook de laatste keer), nagellak, iets vrouwelijkere (maar niet "popje-meisje/meisje-meisje"-ige) kleding die niet meer tien maten te groot was, etc. En hier probeerde ik dan mijn eigen stijl in te vinden waar ik toch happy mee kon zijn.
Ik ging meer alternatieve fantasy/pagan-y kleding dragen, nam dreads en kwam openlijker uit voor mijn dromen, interesses en "rare" dingen die ik eerder ook weggestopt had. Ik ging mezelf meer accepteren, op alle vlakken, en toen kwam vrij snel ook mijn gevoel en wens om een jongen te zijn weer bovendrijven. Omdat ik deze keer mezelf niet meer schaamde voor wie ik was, stopte ik het niet nog een keer weg maar ging er juist mee aan de slag. Dat is nu twee jaar geleden, het heeft na die realisatie nog anderhalf jaar geduurd voordat ik over al die oude schaamte en zelfhaat heen kon stappen en uit kon komen voor mijn gevoel. Mijn ouders weten het nu +/- 5 maanden, ik heb mijn intake bij het VU gehad, zit op school als jongen, en al dat het niet altijd gemakkelijk is omdat veel mensen het nog niet accepteren of begrijpen, voel ik me nu een stuk meer mezelf.
Het was een lange weg tot waar ik nu ben, en heb nog een minstens zo lange weg voor de boeg, maar ik weet nu gewoon dat het gaat lukken en dat alles goed komt :)

(Wow! Wat een lang verhaal... euhh ben alvast aan het oefenen voor het schrijven van je levensverhaal voor het VU, lol)
Lady
Berichten: 48
Lid geworden op: 25 aug 2014, 17:37
Gender: Vrouw
Locatie: Den haag

Re: Wanneer begonnen jullie te twijfelen?

Bericht door Lady »

Ik herken me ook wel in het stukje werk en zo, ik ben wel is waar zelfstandig duurzaam ondernemer maar denk niet dat potoncieele klanten mijn serieus nemen als ik in vrouwen kleren aankom dan kan ik de boel wel schudden en ben ik failliet .

Heb ook nog twee jonge schoolgaande kinderen die ik 1. Keer om de twee weken heb en me huis waar ik in woon ik zal me zelf egoïst voelen ik spreek voor me zelf , nee het is gewoon moeilijk ik hoop dat jij hier een weg in vind jessy

Groetjes Lady
Droom niet over het leven maar leef je droom
Gebruikersavatar
Veronica
Berichten: 4228
Lid geworden op: 30 jun 2013, 16:35
Gender: Trans MtF
Locatie: Hoorn

Re: Wanneer begonnen jullie te twijfelen?

Bericht door Veronica »

Lady schreef:Ik herken me ook wel in het stukje werk en zo, ik ben wel is waar zelfstandig duurzaam ondernemer maar denk niet dat potoncieele klanten mijn serieus nemen als ik in vrouwen kleren aankom dan kan ik de boel wel schudden en ben ik failliet .

Heb ook nog twee jonge schoolgaande kinderen die ik 1. Keer om de twee weken heb en me huis waar ik in woon ik zal me zelf egoïst voelen ik spreek voor me zelf , nee het is gewoon moeilijk ik hoop dat jij hier een weg in vind jessy

Groetjes Lady
Dat maakt de boel inderdaad veel moeilijker, in mijn geval kwam ik op een punt van alles of niets (niets in de letterlijke en alles omvattende zin).

Wat ik kon verliezen is school, paar vrienden en moeder + zusje, ik verloor niks maar ik bof, er zijn genoeg T's die veel hebben verloren alleen door het feit dat ze eindelijk zichzelf wilden zijn.

En nee het is niet egoïstisch om voor je eigen geluk te kiezen, dat is een belangrijk en normaal iets, echter maakt het leven het een moeilijk iets, en als iemand je dan een egoïst noemt omdat je voor eigen geluk kiest dan is eigenlijk diegene die dat zegt een grote egoïst.
Don't pretend to be someone else, be yourself, and be proud of that.

Afbeelding
Gebruikersavatar
Emma
Beheerder
Berichten: 8004
Lid geworden op: 13 aug 2013, 01:43
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Zij/haar
Locatie: Etten-Leur

Re: Wanneer begonnen jullie te twijfelen?

Bericht door Emma »

Wat werk betreft had ik geluk, ik ben ook zelfstandig ondernemer maar ben een beetje blijven hangen bij een klant waarvan een van de twee eigenaren eigenlijk het liefst met zijn vriendin naar Thailand zou willen verhuizen, en de andere destijds best regelmatig bezoeker van LHBT evenementen. Die situatie is door een fusie inmiddels best veranderd, maar ik heb wel de ideale springplank gekregen mijn transitie te beginnen. Als deze opdracht een keer stopt kan ik gewoon als mezelf door naar de volgende klant...
Nothing you can do, but you can learn how to be you in time.
It's easy

สวัสดีค่ะ

Emma: I am me

@[email protected]
Gebruikersavatar
Daphne
Berichten: 163
Lid geworden op: 02 jul 2014, 08:43
Gender: Trans MtF
Locatie: Regio Gent/Belgie

Re: Wanneer begonnen jullie te twijfelen?

Bericht door Daphne »

Hey,

Er is echt geen vaste leeftijd of juist moment dat zoiets gebeurt. Bij de één is zoiets al duidelijk op een jonge leeftijd terwijl de ander later pas de signalen omzet naar de twijfels. Bij iedereen is het proces echt volledig anders.

Voor mij kwam het besef pas rond mijn 11-12 jaar. Toen merkte ik plots dat kleedjes dragen en met poppen spelen niet zo "normaal" was voor jongens. De middelbare school was dan ook een hel want vanaf dat iemand maar een beetje afwijkt van de maatschappelijke standaard wordt die anders bekeken. Door mijn thuis situatie werd ik ook geforceerd om mijn gevoelens de onderdrukken en zelf uit angst heb ik dat ook gedaan. Vaak gaan ouders op jongere leeftijd gaan zeggen dat hun kind experimenteert of dat het een fase is. Wat niet echt de juiste reactie altijd is.

Zelf vind ik het spijtig dat ik niet op zo een jongere leeftijd die stap had gezet om hulp te zoeken bij een psycholoog. Ik wist ook totaal niet wat te doen hiermee natuurlijk. De twijfels kunnen echt ook heel pak later komen, één ding is zeker dat je best je tijd mag nemen hiervoor.
Be who you truly are it will set you free.
Afbeelding
Gebruikersavatar
Jessy
Berichten: 1642
Lid geworden op: 25 mar 2012, 17:07
Gender: Transgender
Locatie: Belsj Limburg

Re: Wanneer begonnen jullie te twijfelen?

Bericht door Jessy »

En toch... als we op tijd uit de kast waren gekomen en puberteitsremmers hadden gehad, was er een hoop een stuk gemakkelijker geweest... Maarja dat is verleden tijd, we moeten er nu gewoon het beste van maken.
Grant me serenity to accept the things I cannot change,
courage to change the things I can,
and wisdom to know the difference.