Hoe wisten jullie het?

[Mowgli]

Als kind was ik nog gewoon IK. Ik dacht weinig over dingen na.
Ik deed wat ik leuk vond, weigerde dingen te doen die ik niet leuk vond. Ik heb er als kind nooit bij stil gestaan dat de dingen die ik graag deed (met lego en autootjes spelen, in bomen klimmer, hutten bouwen, in de blokkenhoek spelen, liefde voor de kleur blauw.....) voornamelijk als jongensdingen werden gezien.

In groep 8 hadden we in de klas wel een gesprek over seksualiteit en ook over jongen of meisje voelen. Maar ik zag me nog steeds gewoon als IK.
De problemen begonnen bij mij pas echt op te spelen toen ik een relatie kreeg. Er klopte iets niet voor mij. Ik wilde eigenlijk helemaal geen relatie met een man, maar het lukte me niet om uit de relatie te stappen.
Toen raakte ik steeds meer in een depressie en heb ik 10jaar lang allerlei onderdrukkende medicijnen geslikt. Toen ik een tijdje met medicatie stopte, voelde ik dat ik niet goed overweg kon met het gegeven dat ik zijn vriendin was en later zijn vrouw. Ik had er toen niet bij stil gestaan dat hij mij als vrouw zag en ik mezelf niet als een vrouw.
Na mijn scheiding had ik een relatie met een vrouw, maar er klopte nog steeds iets niet. Had geen idee wat er niet klopte en maakte het uit. Achteraf gezien had ik last dat ze iedere keer zei dat ze op vrouwen viel, zo zag ik mezelf helemaal niet.
Pas toen ik langere tijd geen medicatie meer nam kreeg ik weer ruimte om dingen te voelen. Ik werd me bewust dat ik me al die tijd geen vrouw heb gevoeld en ook niet androgyn zoals ik al jaren door het leven ging. Toen kreeg ik ruimte om mezelf van binnen te zien en daar ben ik een jongen.

[Anon20180730]

herinner me heel goed dat ik als acht jarige bewust en stiekem enige kleren van mijn moeder aantrok. Zussen had ik niet.
Op dat zelfde moment wist ik héél zeker: ´dit hoort bij mij´ ´dit ben ik´. Het was een groot geluksgevoel

[J1nny]

herinner me heel goed dat ik als acht jarige bewust en stiekem enige kleren van mijn moeder aantrok. Zussen had ik niet.
Op dat zelfde moment wist ik héél zeker: ´dit hoort bij mij´ ´dit ben ik´. Het was een groot geluksgevoel

Yep.

[Charlotte VD]

Ik heb nooit iets anders gewild dan een meisje te zijn, zolang ik me kan herinneren. Mijn moeder heeft me de eerste 5 jaar van mijn leven als meisje gekleed en ik had heel lang krul haar, toen op een dag moest ik naar de kapper om al mijn haar af te knippen, en gehuild dat ik heb, ik denk zelfs dagenlang. Maar toen moest ik als jongen naar school. Een tijdje later had ik kleren van mijn zus aan, op mijn slaapkamer, toen er plots een van mijn oudere broers binnenstormde, me vierkant uitlachte en het ging vertellen aan de ganse famlilie, vanaf die dag besfte ik, ik moet dit voor mij houden. Tot op heden tendag zit dit er nog in, is wel verbeterd maar toch lijd (ja met lang ij) ik nog een dubbel leven.

[Sabrina40]

In mijn 4e levensjaar in 1944 vond ik in een lade een paar meisjesjurkjes, die een logee blijkbaar daar vergeten was. Het aantrekken daarvan bleek voor mij echt heel veel meer dan gewoon even leuk verkleden. Vervolgens werd ik jaloers op buurmeisjes, die doodgewoon in leuke zomerjurkjes naar school mochten. En toen ik, op een jubileum van mijn jongensschool, in een toneelstuk de rol van prinses kreeg toebedeeld en alle belhamels van de klas, die mij op het schoolplein nooit zagen hangen van de mist, omdat ik nooit in was voor een lekker vechtpartijtje of oorlogje spelen of kattenkwaad uithalen, wilden nu ineens allemaal naast mij op de foto ! Maar daarna doemde die puberteit met zijn afschuwelijke lichamelijke veranderingen op en moest ik helaas noodgedwongen toch maar zien of ik toch als man op de een of andere manier iets van dit leven zou kunnen maken. Na 1990 is dit gelukkig allemaal nog helemaal goed gekomen.

[Anon20190122]

Het moment waar op het voor mij glas helder werd was met 11 jaar mijn moeder keek naar een film over een man vrouw transsexueel en bij mij vielen toen in een keer alle puzelstukjes op de plek

Het geen wat mij het meest bij gebleven is het begin van de groei van de lichaamsbeharing waar ik echt van walgde later kwam daar nog eens een keer de steeds donker wordende stem bij.
Een ander heikel punt was het haren knippen wat mijn moeder altijd zelf deed het verbaast me nog steeds dat ze het nooit gek gevonden heeft dat ik er altijd bij huilde dit ging zo door tot ik 14 a 15 jaar was toen heb ik mijn haar laten groeien!

Mijn manlijke geslachtsdeel kreeg ik steeds meer een grondige hekel aan met 16/17 jaar walgde ik daar ook goed van tot ik met 17 jaar niet meer zag zitten en een zelfmoord poging deed waar ik gelukkig erg slecht in ben.

Met 18 ging ik naar de huisarts en begon eindelijk als vrouw te leven met 19 vlotter als verwacht kwam er een plek vrij voor een operatie iemand viel uit en omdat het bij mij wel vrij duidelijk was mocht ik eerder.

[Sabrina40]

Het moment waar op het voor mij glas helder werd was met 11 jaar mijn moeder keek naar een film over een man vrouw transsexueel en bij mij vielen toen in een keer alle puzelstukjes op de plek

Het geen wat mij het meest bij gebleven is het begin van de groei van de lichaamsbeharing waar ik echt van walgde later kwam daar nog eens een keer de steeds donker wordende stem bij.
Een ander heikel punt was het haren knippen wat mijn moeder altijd zelf deed het verbaast me nog steeds dat ze het nooit gek gevonden heeft dat ik er altijd bij huilde dit ging zo door tot ik 14 a 15 jaar was toen heb ik mijn haar laten groeien!

Mijn manlijke geslachtsdeel kreeg ik steeds meer een grondige hekel aan met 16/17 jaar walgde ik daar ook goed van tot ik met 17 jaar niet meer zag zitten en een zelfmoord poging deed waar ik gelukkig erg slecht in ben.

Met 18 ging ik naar de huisarts en begon eindelijk als vrouw te leven met 19 vlotter als verwacht kwam er een plek vrij voor een operatie iemand viel uit en omdat het bij mij wel vrij duidelijk was mocht ik eerder.

Op mijn 11e was ik al lang zover, dat ik griezelde bij de gedachte aan die naderende pubertijd met die verschrikkelijke lichamelijke veranderingen. Als er toen al puberteitsremmers hadden bestaan, dan zou ik alles op alles hebben gezet om die te bemachtigen. En hoe mijn leven dan verder zou zijn verlopen,dat zal zeker eeuwig een raadsel blijven. Maar midden vorige eeuw bestonden er alleen nog maar vieze vuile zondige travestieten en waren puberremmers nog lang niet uitgevonden.

Jammer dat jij waarschijnlijk ook nog net te laat was om voor die puberremmers in aanmerking te kunnen komen, omdat het VUmc daar toen nog niet echt mee werkte. Maar in ieder geval hoefde je maar kort op die operatie te wachten, dus toch proficiat.

[Anon20190122]

Ik was vroeger best schuw en verlegen het was toen een hele stap voor mij ik heb door de jaren heen geleerd om vlink van me af te bijten ik ben nu een hele andere persoon als ik toen was!

Het was voor mij '95 en '96 de operatie.
ik heb het me vaak afgevraagd hoe het zou zijn geweest als ik het eerder had gedaan.