twijfels

[Anon20190516]

Diep van binnen weet ik zeker wie ik ben,maar waarom steeds weer die twijfels.ene moment zeg ik tegen mezelf,ja dit is wie ik ben.andere moment heb ik weer ontzettende twijfels en vraag ik me af of ik gek ben,of het mezelf allemaal inbeeld.of ik er wel goed aan doe allemaal.ik weet niet of dit allemaal logisch klinkt,hebben/hadden jullie dit nu ook?

[Emma]

Ja hoor... Het is nogal niet niks allemaal. Tuurlijk zijn er twijfels! En dat is helemaal niet erg...

[Claire]

Ja hoor... Het is nogal niet niks allemaal. Tuurlijk zijn er twijfels! En dat is helemaal niet erg...

Eigenlijk wat Emma zegt

[Sophia]

klinkt bekend, heb ik ook. Maar ik voel elke keer als ik weer een stap dichterbij mijzelf durf te zetten zo'n opluchting, voelt gewoon heerlijk

[Sabrina40]

Toen mijn huwelijk in 1982 op een dood spoor zat en mijn echtgenote er een LAT bij ging nemen, ben ik heel serieus gaan onderzoeken hoe die sinds mijn 4e levensjaar tientallen jaren zeer sterk onderdrukte vrouwelijk gevoelens er nu eigenlijk precies uitzien en wat ik daarmee aankon en aan wilde. Om halverwege je leven een overstap te maken naar een leven in het andere geslacht is natuurlijk hoe dan ook extreem ingrijpend en zet je leven volkomen op zijn kop.

Ik wilde daarom verdomd goed weten, hoe ik mij als vrouw in deze maatschappij zou voelen en heb daarom eerst, in een omgeving waar niemand mij als man kende, als vrouw een onbezoldigd klein bijbaantje voor de vrijdagavonden genomen. Omdat ik het enorme geluk heb, dat ik ook zonder hormonen door veel mensen niet gelijk als een niet als vrouw geboren persoon wordt doorgeprikt, kon ik toen helemaal zelf aan den lijve gaan ondervinden, hoe het voelt om in deze maatschappij als vrouw door het leven te gaan. Dat smaakte al heel snel naar meer en dook ik, met een travestie vriendje, aansluitend het Amsterdamse nachtleven in om een soort tweede puberteit maar nu als vrouw mee te gaan maken. Daardoor kreeg ik als vrouw ook kennissen en werd ik zelfs op feestjes uitgenodigd. Daar slaakte een vrouw een keer bij een simpel wangzoentje een keiharde gil, omdat zij enorm schrok van het totaal onverwacht voelen van een raspachtig baardgevoel op mijn wang. Dat luidde zo'n 500 uren durende Blend epilatie in, want inmiddels was helemaal duidelijk geworden dat die voorzichtig wat gevierde teugels mij verder volkomen uit de hand waren gerukt. Toen ik ook nog eind 1986 in een vrouwen cafeetje een hartstikke leuke meid tegenkwam, besloot ik in 1990 om met haar gelijk vanaf het begin als vrouw samen te gaan wonen. Zij had het lef om mij aan haar grote sociale omgeving als haar nieuwe partner voor te stellen. Daar bleef mijn achtergrond natuurlijk niet verborgen, maar ik werd daar wel op een enkele uitzondering na volledig als haar nieuwe partner en als zich vrouw voelend mens geaccepteerd. Maar door spontane vragen merk je, dat men later gewoon echt niet meer in de dagelijkse omgang stilstaat bij dat gegeven, hoe ik ooit geboren ben.

Na een acht jaar durende verkenning leef ik nu dus al weer 24 jaar helemaal als vrouw een geweldig fijn leven. Maar ik zie het ook nog steeds als een grote "mazzel", dat ik in dat hele proces nooit die wens naar een HRT en/of SRS heb voelen opkomen, want dat heeft mij m.i. ook een hoop sores bespaard. Maar ik hoop dat jij nog, op wat voor manier dan ook, net zo'n gelukkig leven tegemoet mag gaan als ik. Heel veel sterkte en succes, Sabrina

[Anon20190516]

Iedereen heel erg bedankt voor de hartverwarmende reacties.liefs Renate

[Eva]

Hallo Renate, welkom op het forum

[Anon20180730]

Na een acht jaar durende verkenning leef ik nu dus al weer 24 jaar helemaal als vrouw een geweldig fijn leven. Maar ik zie het ook nog steeds als een grote "mazzel", dat ik in dat hele proces nooit die wens naar een HRT en/of SRS heb voelen opkomen, want dat heeft mij m.i. ook een hoop sores bespaard.

Toch ook een heel mooi succes verhaal, zonder eens dat eindeloze srs en hrt gedoe. Mag gezegd worden hoor

[Jeste]

Ja hoor... Het is nogal niet niks allemaal. Tuurlijk zijn er twijfels! En dat is helemaal niet erg...

Inderdaad. Dat kan ik ook bevestigen. Zo lang blijven twijfelen. Toch maar als man (die eigenlijk niet serieus als man overkomt) door het leven blijven gaan? En hoe moet dat dan om als (androgyne) vrouw door het leven te gaan? Zo vrouwelijk ben ik eigenlijk helemaal niet. Dat zit gewoonweg niet in me. Dus dan doorover weer twijfelen. En zo gingen er heel veel jaren voorbij, todat ik toch niet meer anders kon dan toegeven.

[Ilse]

Zo vrouwelijk ben ik eigenlijk helemaal niet. Dat zit gewoonweg niet in me.

Op 10 november was ik op de genderpoli en ik had het gevoel of vermoeden dat jij daar ook met iemand anders aan het praten was in de wachtkamer. Tenminste ik dacht dat jij het was.
Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen was, dat die persoon op mij juist wel heel vrouwelijk overkwam, en als jij dit wel was, kom je nu in ieder geval misschien wel veel meer vrouwelijk over dan jezelf zo beseft