onzekerheid

[Anon20190516]

Hoe gaan jullie om met de onzekerheid?ik speelde niet op jonge leeftijd met poppen,of wilde jurkjes aan.ik speelde gewoon met autootjes en droeg broeken.pas later vanaf mijn 16/17 ongeveer begon ik stiekem snachts op mijn lingerie aan te doen en later toen ik op mezelf ging wonen,uit nieuwsgierigheid eens een rokje gekocht en hakjes.later weer weggegooid.waarna een poosje het gevoel weer kwam en weer kleding kocht.af en aan kocht ik en gooide weer weg.laatste 2 jaar koop ik steeds meer kleding,laat mijn haar groeien,onthaar mijn lichaam,verf mijn wenkbrauwen/wimpers.en via internet paar jaar geleden een naam kunnen geven aan mijn gevoelens.heb gesprekken gehad met een psychologe.heb nu zelfs een verwijsbrief voor de VU,maar nu ben ik de laatste week zooooooo onzeker.ik vraag me steeds af of het wel allemaal zo is,het me niet inbeeld allemaal.heb periodes dat ik me supergirly voel en periodes dat ik me helemaal niets voel...sorry voor de lange text,maar ik snap mezelf niet eens meer.liefs Renate

[Ilse]

Er is niets mis mee dat je je zooooooo onzeker voelt, het is ook geen kleinigheid waar je over praat en we hebben er allemaal geen gebruiksaanwijzing bij gekregen.
luister gewoon goed naar jezelf en probeer gewoon eerlijk te zijn naar jezelf.
je bent ook nog niet op een punt gekomen dat je niet meer naar links of recht kunt, ook niet als je je aanmeld bij het genderteam. Je kan nog alle kanten op en misschien vind je gaandeweg wel meer antwoorden op wie je nu wel of niet bent.

Hetgeen jij omschrijft over poppen, jurkjes of juist autootjes is ook geen gegeven dat voor iedereen van toepassing moet zijn of is. Er zijn zoveel verschillende situaties in hoe mensen zich voelen en uiten op jonge leeftijd, maar ook de omgeving waarin ze opgroeien is zo verschillend.

twijfel is niet erg, misschien dat je juist door twijfel "jou" waarheid vind

Groetjes
karyn

[diederique]

Jouw onzekerheid en twijfel komt bekend voor. Ik denk dat er maar weinig zijn die zo ineens boembats weten wat er aan de hand is. Onzekerheid hebben de meesten wel gehad denk ik. Een onzekerheid die jaren duurt en ook na je aanmelding en gesprekken bij het genderteam nog door kan duren.
Twijfel niet over je twijfel, maar zie het als een gezonde rem om af en toe na te gaan of wat je beleeft werkelijk is wat je wil.

[Anon20210626]

Mijn dochter is een echt meisje , maar bouwt ook hutten Vuurtje stoken .... Prototypes bestaan niet .....

[Jessy]

Op dit moment zou ik nog niet teveel onzekerheden hebben. Ga naar het VU, het traject begint met gesprekken met een psycholoog/psychiater die helemaal thuis is op dit gebied, en wellicht vind je tijdens deze sessies meer antwoorden om jouw gevoelens te plaatsen. Je kunt dan nog op ieder moment stoppen.

[MarloesIsWeg]

Vroeger was ik ook heel onzeker over mijn verlangens. Ik kon me gewoonweg niet voorstellen dat ik een vrouw kon zijn. Ik had een volbehaard lichaam, bewoog me houterig, en stortte me in excessen, met veel drugs en verwrongen seks. Ook woonde ik in een houten woonwagen met zo'n beetje geen voorzieningen, en had geen auto, maar een motor.
En toch, op ieder moment wist ik van binnen hoe het werkelijk zat, maar de weg ernaartoe leek schier onmogelijk. De twijfels en onzekerheid hebben me lang tegengehouden, en ik heb me verzet, met hand en tand tegen de werkelijkheid. Iedere dag werd er een discussie in mijn hoofd gevoerd, voor en tegen, en afwisselend ging ik achter die twee consoles zitten gamen tegen het leven. Dat werd zo erg, dat ik op een bepaald moment besefte dat die discussie, die oorlog in mijn hoofd een groter probleem was geworden dan het gespreksonderwerp. Ik kon er niet meer mee stoppen. Alles deelde ik in mannetje/vrouwtje in, en ik plakte er waardelabeltjes aan als prijskaartjes. Maar de ene dag sloegen die prijskaartjes op alles wat ik was, en de volgende kon ik mezelf 'waardeloos' vinden, en dat waren de dagen dat de twijfel en onzekerheid wonnen. Ik stelde ook onmogelijke eisen aan mijn verlangens, ik wilde niet alleen vrouw zijn, maar ook voldoen aan ideaalbeelden van sexy vamp. (terwijl ik dus zo houterig was als maar zijn kan...) Dat gaf een enorm spanningsveld wat ik alleen kon stoppen door mn verlangens te killen. Te veroordelen. Meer drugs te nemen, proberen 'man te worden', door een mannelijk leven te lijden... kicken op somberheid. Nu is dat onder mannen wel vaker zo, dat ze zo doen, dus dat kwam 'mooi' uit...

Uiteindelijk werd het zo ingewikkeld dat ik hulp heb gevraagd aan een healer. De psychiater wilde me alleen volstoppen met rare pillen, en iedereen, iedereen wilde me ervan af brengen (!), maar ik wilde mezelf alleen maar onderzoeken om dan pas een keuze, of een uitslag te hebben om mee verder te gaan. Die healer zei "ik kan niet zien of jij wel of niet iets vrouwelijks hebt, want wat jij ook bent, er ligt iets voor". En dat was die twijfel en onzekerheid, die discussie in mijn hoofd had me zover van mijzelf gebracht, weg van mijn gevoel, weg uit mijn lichaam, helemaal in mn hoofd, en zelfs daarboven. Ik was een wandelende computer geworden.

Om daarvan te genezen heb ik leren mediteren. In mijn lichaam komen. Concentreren, niet op het vraagstuk "wat ben ik", maar letterlijk op mijn lichaam. Uren zei ik tegen mezelf in gedachten "hoe voelen mijn billen" als een mantra. En uiteindelijk ging ik die onzekerheid en twijfel voelen als pure angst, tegenwind. Bij alles wat ik deed voelde ik angst. Om bij die angst te komen moest ik eerst accepteren dat ik een mannelijke kant had, en ik moest mijn verlangen om vrouw te zijn echt even in de ijskast stoppen. Ik weet nog steeds niet of ik daar goed aan heb gedaan, maar het verlangen maakte die discussie in mijn hoofd los. Het was alsof ik een groot vrachtschip moest keren op een smalle rivier tegen de stroom in. Maar uiteindelijk kon ik die angst voelen, en dus ook dragen. Totdat ie op was.

Daarna heb ik nog een aantal jaren geleefd als man, maar meer in balans met mezelf. Eigenlijk best gek, ik kreeg meer vrede met mezelf als man, maar dat maakte het voor mij mogelijk om zonder spanning klaar te zijn voor de transitie. Die wilde ik dan wel (lichamelijk) zo snel mogelijk doen, en ik was geen makkelijke patiënt voor het genderteam. Maar dat is een ander verhaal.

Ik zeg niet dat je dezelfde ontwikkeling moet doormaken als ik, maar ik weet nog dat ik indertijd naar T&T meetings ging, en dat de transen daar extreem zelfverzekerd zaten te doen, en neer te kijken op travestieten enzo, ik vond het naar. En omdat ik zelf zoveel twijfel had, vergrootte die contacten mijn twijfel alleen maar. Je moest het allemaal zeker weten, en ze hadden ook die verhalen over poppen. Wist ik veel dat die mensen van binnen hartstikke onzeker waren. Ze durfden zichzelf daarin niet te laten zien. Nou ja, we hebben allemaal onze mankementen. Maar tuin daar niet in !

Mijn lichaamsbeharing heb ik bestreden met laser en ipl. Ik moet mezelf nog iedere week volledig epileren, maar het gaat goed. Ik beweeg me niet meer houterig, al zeg ik het zelf. Ik denk dat ik dat deed omdat ik constant niet in mijn lichaam zat, en hoe kun je nou lopen met je lichaam als je er niet in zit ? Niet dat ik nu verlicht ben, of een goeroe, of dat ik nu constant in heel mijn lijf zit, maar het is zoveel makkelijker geworden. En ja, dat mijn lichaam nu vrouwelijk is geworden maakt natuurlijk ook veel uit. Maar ook in het mannelijke lichaam kun je aanwezig zijn. Ook als je het haat bedoel ik.

Mensen zien niet meer dat ik transgender ben. Ik heb iedere dag zelfs sjans met mannen. Ik ben nog lang niet klaar met mijn geestelijke proces, maar lichamelijk dus al een flink eind. Ook dat maakt die onzekerheid minder, vooral natuurlijk omdat iedere stap op een bepaald moment goed gaat voelen, en naar meer smaken.

Toch rijd ik (naast auto) nog steeds af en toe motor, en er zijn meer dingen die ik niet vrouwelijk vind van mezelf. Maar ik ben wel een vrouw nu.Soms twijfel ik aan alles en begint er weer een discussie. Maar het wordt steeds makkelijker om die los te laten. Om geduld te hebben, en mijn situatie, wat die ook is, te accepteren. Daar begint het mee, accepteer dat je bent wat en wie je nu bent, pas dan kun je je ontwikkelen. Probeer niet te accepteren dat je een man of een vrouw bent, maar accepteer dat je iemand bent die .... en leer jezelf kennen...

Wat ik ook heb ervaren, is dat mijn omgeving in het begin benadrukte hoe mannelijk ik wel niet was, jongensachtig, en naarmate ik passabeler werd gingen zij overstag, en ineens hadden ze het altijd al wel gezien... Laatst kwam ik een nicht tegen die ik al jaren niet had gezien. Ze keek een beetje angstig naar me, en ik zag dat ze van te voren allang had bedacht dat ik een grote fout beging. (dat had ik ook al via via gehoord) Ze zei "jaaah, ehm, maar toch, ik heb het nooit gezien, je was echt een jongetje, ja, wèl vrouwelijk....." en toen ze dat zei moest ze lachen, en ik ook, want het was spontaan, en ze had zelf niet verwacht dat ze dat zou gaan zeggen. Prachtig !

Uiteindelijk ben jij de enige die weet hoe het zit bij jou. Het antwoord ligt in je besloten. Je kunt het vinden, maar niet met wilskracht.

[Ilse]

Een heftig en op sommige punten een heel herkenbaar verhaal Martine.

de wandelende computer of gamen met 2 consoles tegelijk hihi, prachtig, maar ook zo waar.

groetjes,
kayn

[Emma]

Ik was de enige 'jongen', ik heb een zus en verder alleen nichtjes, en dan nog de oudste van het spul ook. Dus hoe kon ik weten dat ik niet alleen anders was, maar ook anders?

[Jeste]

Met poppen spelen deed ik ook niet. Ik was eigenlijk gewoon met jongensdingen bezig.
Dat gaf ook bij mij die onzekerheid.
In een ander topic schreef ik daar al over.
Wel begon ik me stapje voor stapje een beetje vrouwelijker te kleden, of eigenlijk meer androgyn, door een mix van jongenskinderkleding en vrouwenkleding te gaan dragen. Dat moest eigenlijk ook wel, want mannenkleding is over het algemeen veel te groot voor mij. M'n lichaam heeft namelijk geen mannelijke bouw. Daar was ik wel heel erg blij mee.
Lastig was het soms ook, want ik kwam niet zo serieus over als man, zeker niet toen m'n leeftijd zo boven de 35 begon te komen. Toch was ik dus blij met het ontbreken van de typische mannelijkheid. Ik had gelukkig een zachte huid en weinig lichaamsbeharing.
Aan de andere kant hield ik niet van make-up, lang haar en meer van dat soort dingen die als typisch vrouwelijk gezien worden. Mijn gedachte was dat ik daar van moest houden als transgender. De behoeft om lingerie aan te trekken had ik ook nooit. Om het eerlijk te zegen; Ik heb nu een jongensonderbroek aan (wel een kindermaatje natuurlijk).

Gelukkig weet ik inmiddels beter en ben ik er heel erg blij mee dat ik dit traject ingegaan ben.

[Anon20190516]

Wat een mooie,lieve en warme reacties.martine,wat een mooi lang verhaal...ik heb momenteel mijn gevoelens even geparkeerd.is teveel gebeurd en op dit moment ook van alles.in 2 jaar tyd ,3 ooms overleden.en op dit moment samen met familie voorbereiden,omdat mijn vader steeds slechter ter been word,om hem samen met zijn vriendin in het verzorgingstehuis onder te brengen.bovendien is een familielid geestelijk helemaal naar de knoppen en onder de pillen.dus mijn hoofd staat niet naar een transformatie op dit moment.ik ga ervan uit dat het telefoontje naar het VU in januari zal zijn.....bedankt iedereen