Verteld aan mijn moeder... :(

[micheal-richard]

Ik begrijp het toch wel enigzins. Weet je wij lopen jaren met het gevoel en sommige vechten er nog langer tegen en dan kunnen we er niet om heen en geven weuiting aan onze werkelijke gevoel. Bekijk het eens op deze manier, buiten dat het niet accepteren van het jouw zijn en enigzins moetwillig je naam vergeten, de ouder verliest zijn/haar zoon/dochter. En het gegeven wil dat rouwen en ontkenning vaak een voorbij gaande aard is maar soms zit dat er niet in. Er zit bij hun ook angst een angst die sommige van ons niet onbekend is.
Spreek hier over een aanvaring die mijn ouders hadden bij mijn zus, de opmerking dat het straf van god was. Bedoel maar wij krijgen dingen naar hoofd geslingerd maar hun ook. Eerlijk nee maar t gebeurd helaas nog steeds.

[Minh]

Joh.. lijkt mij lastig.
Ik heb zelf ook autisme en ondervind ook dat veel mensen dingen voor je invullen, terrecht of niet.
Het moet ook moeilijk zijn voor je moeder, ze wilt natuurlijk niet horen dat je niet blij bent met je lichaam maar als ze echt van je houd zou ze dit op termijn wel accepteren.

Ik hoop dat het snel beter gaat!

[Daphne]

Hey ik kan me eigenlijk voor een groot deel terug vinden in je verhaal.

Toen ik zelf het vertelde aan mijn ouders kreeg ik een afkerende reactie in het begin en ik denk dat dit wel verstaanbaar is. Een topic zoals deze heeft soms even tijd nodig ik weet dat ik zelf jaren ben bezig geweest om eigenlijk te kunnen vatten en te accepteren wie ik zelf ben. Net daarom verwachten we soms dat iedereen het te snel accepteert denk ik. Het is zeer pijnlijk om zo een reactie te krijgen dat was het voor mij toch zeker. En een aantal zaken die je kan doen is inderdaad op gesprek gaan bij professionele mensen en je ouders meenemen. Ik zelf heb dit eigenlijk pas later gedaan omdat ik eerst wou dat ze me aanvaarden zodat ik die stap tesamen kon maken.

Het heeft niet lang geduurd voor ik een volledige acceptatie kreeg van mijn moeder (gelukkig maar). Voor de rest van mijn familieleden duurde het veel langer voor sommigen is het nu zelf nog moeilijk. Soms hebben deze zaken tijd nodig maar je mag ook niet te lang wachten. Ben je zeker van jezelf? Laat dit dan duidelijk weten. Je kan ze confronteren en zeggen dat ze het maar moeten aanvaarden omdat ze je anders kwijt geraken (zoals eerder vermeld) of je kan je gewoon meer uitdrukken als je ware ik. Ik heb zelf gemerkt dat hoe meer ik vertelde over transgender zijn of video's toonde hoe beter het werd om me te aanvaarden. Ik presenteerde me ook als een meisje meer en meer en dit heeft enorm geholpen.

De reactie dat het maar een fase is is duidelijk een ontkenningsfase en hier wil je zo snel mogelijk over. Je hebt al een moeilijke stap gezet en je moet nu tesamen met je ouders de volgende stappen kunnen zetten. Zij verliezen wel een zoon maar krijgen er een dochter voor in de plaats.

Hopelijk krijg je de volle steun die je verdient heel snel.

[Minh]

Hoe is het nu?

[Paul]

Hey Misha,
mijn vader reageerde precies net zo als jouw moeder. Dat het een fase was, en dat hij het nooit aan zag komen omdat ik me nooit superjongensachtig heb gedragen en dat soort dingen. Hij is er nog steeds niet happy mee, maar staat nu 2 jaar verder toch achter me, en respecteert hij mijn keuze.
Het belangrijkste voor hem was, is dat hij niks liever ziet dat zijn kind eindelijk gelukkig(er) is. Dat lijkt me als ouder toch het belangrijkste.

[Misha]

Inmiddels zijn we ruim een jaar verder. Ik lees de meeste reacties nu pas. Ik heb het een tijd proberen te verdringen maar het komt alleen maar sterker terug. Ik heb het er mijn ouders nooit meer over gehad, maar laatst ging ik winkelen met mijn moeder en ik wilde per se een shirt van de herenafdeling van V&D en mijn moeder zei meteen 'maar dat is voor mannen!!' Dus ik verwacht niet dat ze er inmiddels voor open staat.

Ik ga over enkele weken op mezelf wonen, en heb besloten vanaf dan te beginnen met echt serieus als man leven. Ik heb een begeleider die me helpt met mijn autisme, maar hij wil ook graag mee naar het ziekenhuis als dat moet. Dus als mijn moeder niet wil, dan heb ik hem in ieder geval nog. Zodra ik ook daadwerkelijk in het ziekenhuis ermee aan de slag ga, zal ik mijn moeder opnieuw inlichten. Misschien neemt ze me dan serieus. Leuk zal ze het niet vinden, maar als ze me niet kwijt wil raken zal ze het toch moeten accepteren.

En niet te vergeten: nog heel erg bedankt voor de reacties en sorry dat ik ze nu pas lees! Vooral het verhaal van Romano vind ik erg indrukwekkend.