Ik denk dat bij mij dat ook wel zo is maar ik weet niet wat ik er aan moet doen. Al van toen ik 12j ongeveer was ben ik intensief bezig geweest met transgender zijn. Door zaken te lezen en te zien besefte ik meer dat ik ook zo was. Door gesprekken bij het Uz Gent was alles ook al vrij duidelijk en was de confrontatie er eigenlijk al. Maar toch zit ik nu soms nog hier mee in. Gewoon als ik begin te denken dat ik voor altijd trans zal zijn en nooit een gewone vrouw dan zijn de traantjes daar.
Het is alsof het besef er wel is maar ik het onderdruk ofzo waardoor later die emotionele momenten dan komen
Net doordat ik al zo lang bezig ben geweest en nu eindelijk die stap heb kunnen zetten wil ik dat alles verloopt zoals voor een ander. Die transitie neemt heel mijn leven in en dat wil ik niet. Ik heb echt het gevoel dat ik in een hokje wordt geduwd en hier niet uit mag. Ik wil wel met transgenders in contact komen en heb niets tegen die mensen natuurlijk maar ik merk dat ik liever met cis personen rond hang.
Het is gewoon dat ik teveel wil dat mensen mij zien als dat meisje en niet die trans. Ik denk wel dat er nog zijn met dit gevoel maar ik vrees dat ik dit nooit volledig zal kunnen accepteren. Duurt ook nog even voor ik mijn psycholoog weer eens zie om dit eens voor te leggen.
Ik schaam me niet dat ik trans ben maar trots ben ik ook niet.
Hoi das wel herkenbaar. Ik hou er ook niet wat in een hokje gestopt te worden. Niet door transen cismensen (mannen vrouwen)...
De nadruk ligt al snel op wat je bent en hoe je er dan uitziet... en vervolgens een hele rij vooroordelen zodat maar weinig mensen er uberhaupt achter komen HOE ik ben...
heel herkenbaar! ik ben een keer naar een meeting geweest met andere transmannen maar dat was voor een keer oke maar verder heb ik gewoon mijn eigen leventje en kon ik me niet vinden in de mensen die alleen maar trans zijn in hun hele doen en laten.ik zeg altijd ben Romano een gewone jongen, daarnaast transgender niet andersom. leeftijdsverschil speelde ook wel een rol, de meeste jongens waren wat jonger en nog pubers zeg maar ik heb er in het begin echt mee gezeten en me serieus afgevraagd of ik dan zo anders was omdat ik er niet echt bijhoorde nu weet ik dat ik t gezonde verstand heb. als ik weer eens berichten krijg van je moet tlc opzetten dat en dat is erop zeg ik ik weet nu wel hoe t zit maar als jij nog nieuwe dingen wilt weten dan kijk je maar.
Ik herken je situatie wel, maar dan vooral vanuit de biseksuele kant. Ook dat is een ondergeschoven kindje binnen de LGBT community. De gay pride hier heeft niet eens een boot voor biseksuelen bijvoorbeeld. Wellicht komt dit omdat de groepen relatief klein zijn ten opzichte van de homo's en lesbiënnes. Of omdat "gewoon" gay zijn al veel meer mainstream en geaccepteerd geworden is. Misschien wel omdat de "problematiek" (of kansen zo je wilt) waar een bi of trans mee worstelt anders zijn. Trans gaat zelfs niet eens over waar je op valt, maar wat je zelf bent.
Zo blijf je als biseksueel aan het uitleggen dat het geen kwestie van niet kunnen of willen kiezen is, maar dat je simpelweg op mensen valt ongeacht geslacht. Net als bij veel hetero's levert dit ook gefronste wenkbrauwen op bij veel gays.
Mijn -overigens nog vrij beperkte- ervaring is wel dat trans en bi heel vaak goed met elkaar klikt. Bi-activiteiten zijn vaak wel schaars, maar je zou daar eens kunnen gaan kijken.
Al is het inderdaad maar eens om aan de typische trans-issues te kunnen ontsnappen als gespreksonderwerp.
lotte33 schreef:Ik herken je situatie wel, maar dan vooral vanuit de biseksuele kant. Ook dat is een ondergeschoven kindje binnen de LGBT community. De gay pride hier heeft niet eens een boot voor biseksuelen bijvoorbeeld. Wellicht komt dit omdat de groepen relatief klein zijn ten opzichte van de homo's en lesbiënnes. Of omdat "gewoon" gay zijn al veel meer mainstream en geaccepteerd geworden is. Misschien wel omdat de "problematiek" (of kansen zo je wilt) waar een bi of trans mee worstelt anders zijn. Trans gaat zelfs niet eens over waar je op valt, maar wat je zelf bent.
Zo blijf je als biseksueel aan het uitleggen dat het geen kwestie van niet kunnen of willen kiezen is, maar dat je simpelweg op mensen valt ongeacht geslacht. Net als bij veel hetero's levert dit ook gefronste wenkbrauwen op bij veel gays.
Mijn -overigens nog vrij beperkte- ervaring is wel dat trans en bi heel vaak goed met elkaar klikt. Bi-activiteiten zijn vaak wel schaars, maar je zou daar eens kunnen gaan kijken.
Al is het inderdaad maar eens om aan de typische trans-issues te kunnen ontsnappen als gespreksonderwerp.
Biseksualiteit vind ik een geweldige eigenschap. Zou het niet zo zijn dat biseksuelen er niet open over zijn vanwege het stigma? Dan bedoel ik met name biseksuele mannen. Die worden door de meeste mannen en vrouwen dan direct onder het kopje "homo" ingedeeld.
Biseksualiteit en transseksualiteit zijn in een bepaald opzicht met elkaar verweven. In die zin dat ik merk dat vooral biseksuele mannen vallen op een vrouw zoals ik.
Ik denk dat bij mij dat ook wel zo is maar ik weet niet wat ik er aan moet doen. Al van toen ik 12j ongeveer was ben ik intensief bezig geweest met transgender zijn. Door zaken te lezen en te zien besefte ik meer dat ik ook zo was. Door gesprekken bij het Uz Gent was alles ook al vrij duidelijk en was de confrontatie er eigenlijk al. Maar toch zit ik nu soms nog hier mee in. Gewoon als ik begin te denken dat ik voor altijd trans zal zijn en nooit een gewone vrouw dan zijn de traantjes daar.
Het is alsof het besef er wel is maar ik het onderdruk ofzo waardoor later die emotionele momenten dan komen
Net doordat ik al zo lang bezig ben geweest en nu eindelijk die stap heb kunnen zetten wil ik dat alles verloopt zoals voor een ander. Die transitie neemt heel mijn leven in en dat wil ik niet. Ik heb echt het gevoel dat ik in een hokje wordt geduwd en hier niet uit mag. Ik wil wel met transgenders in contact komen en heb niets tegen die mensen natuurlijk maar ik merk dat ik liever met cis personen rond hang.
Het is gewoon dat ik teveel wil dat mensen mij zien als dat meisje en niet die trans. Ik denk wel dat er nog zijn met dit gevoel maar ik vrees dat ik dit nooit volledig zal kunnen accepteren. Duurt ook nog even voor ik mijn psycholoog weer eens zie om dit eens voor te leggen.
Ik schaam me niet dat ik trans ben maar trots ben ik ook niet.
Ik denk dat mijn situatie wel redelijk bij die van jou in de buurt komt ik begon met 18 als vrouw te leven en had met 19 mijn srs vrij jong dus.
We hebben het over de jaren '95/'96 buiten het vu om nooit hulp gezocht en buiten de de schaarse ontmoetingen bij het vu nooit lotgenoten opgezocht.
Op een een of ander manier hoe leuk/mooi/vrouwlijk je er ook uitziet voor de buitenwereld blijf je die transvrouw en niet die leuke cisvrouw zoals je jezelf graag wilt zien!
Ik heb jaren lang mijn toevlucht gezocht in werk waar ik het in het begin heel erg mee naar mijn zin had heeft het me later een fikse burnout, een lange depressie en veel overgewicht bezorgd.
Uiteindelijk heb ik voor de tweede maal het roer omgegooid en ben ik tot het inzicht gekomen dat het ook ok is om een mooie transvrouw te zijn en daar mag je best trots op zijn want het is niet niks wat je allemaal mee moet maken als transgender!
Rest voor mij alleen nog afvallen ik ben al 13 kilo kwijt maar er moet nog zeker 50 kilo af!
Ik denk wel dat er nog zijn met dit gevoel maar ik vrees dat ik dit nooit volledig zal kunnen accepteren. Duurt ook nog even voor ik mijn psycholoog weer eens zie om dit eens voor te leggen. 
ik heb er in het begin echt mee gezeten en me serieus afgevraagd of ik dan zo anders was omdat ik er niet echt bijhoorde nu weet ik dat ik t gezonde verstand heb. als ik weer eens berichten krijg van je moet tlc opzetten dat en dat is erop zeg ik ik weet nu wel hoe t zit maar als jij nog nieuwe dingen wilt weten dan kijk je maar.
