Broers/zussen

[Daphne]

Hey,

Graag had ik wat tips willen horen over hoe je nu best kunt omgaan met broers en zussen.

Mijn broer is wil het maar niet aanvaarden voor wie ik ben. Dat is al altijd zo geweest en nu nog steeds. Hetgene wat mij zo stoort aan hem is zijn continue aanwezigheid en onrespectvol gedrag. Hij is 3 jaar ouder dan mij maar heeft een kleine verstandelijke achterstand. (Hier kan die waarschijnlijk niet echt aan doen (lees:hij is niet gehandicapt) maar hij haalt toch vaak het bloed van onder mijn nagels hoor).

Om dus on topic te blijven: hij blijft mij maar bij mijn oude naam aanspreken en met mannelijke voornaamwoorden verwijzen. Dit gebeurt dagelijks zeeeeer veel. Vroeger toen ik steeds buiten ging wou hij mee gaan of wou hij dat ik met hem meeging. Maar nu vermijd hij me als de pest. Dan komt hij af met flauwe excuses wanneer ik hier hem op aanspreek waarom hij niet meer naar buiten wil met mij.

Mijn omgeving gaat hier zo goed mee om maar dan zit ik met dit. De continue verwijzing van rare persoon te zijn en niet normaal te zijn ben ik gewoon beu. Ik weet echt niet meer wat te doen hiermee. Mijn moeder zegt dat hij tijd nodig heeft maar denk dat dit niet zal helpen en dat het probleem ergens anders ligt.

Heeft iemand hier ervaring mee of soms wat tips ? :p

Groetjes
Daphne

[Anon20180501]

Hai Daphne

Ik moet zo meteen naar mijn huidtherapeute (Auw..!!) maar wat ik zo gauw kan bedenken is dat je broer
misschien wel bang is om je te verliezen, dat hij er voortaan alleen voor staat en alleen de deur uit moet.
Een soort van verlatingsangst dus... en daarom in ontkenning schiet... ???

Ik hoop dat je moeder gelijk krijgt....

Er wordt aangebeld, ik moet gaan helaas.

Ik kom er als het nodig is nog op terug. Doeiiii

x'jes en liefs
Daniéla

[Daphne]

Hey,

Maar dat begrijp ik dan juist niet. We hebben al zo vaak gezegd dat hij me niet verliest maar dat ik nu ipv een broer een zus voor hem ben. En ik wil nog buiten komen hé maar hij totaal niet. Hij doet nu zelf alles gewoon alleen. Vroeger deden we twee maal per week onze inkopen tesamen en nu doe ik die alleen of hij. Ik vraag me dan ook gewoon nog af hoeveel tijd hij nodig heeft.

[diederique]

Als het zijn rouw is om het wegvallen van jou als broer en maatje, kan zo iets misschien wel jaren duren. Gelukkig gebeurt er in die tussen tijd wel het een en ander, van verdriet, ontkenning en gevecht loopt zo iets naar gelatenheid en gedogen naar pas veel later acceptatie van de nieuwe situatie. Vreemd genoeg (maar wel heel verklaarbaar) is het soms (vaak) zo dat dit hoe dichterbij iemand staat, hoe langer dit rouwproces kan duren.

[Jessy]

Heb je het over autisme toevallig? Want het is me bekend dat dit soort mensen heel slecht tegen veranderingen in hun omgeving kunnen, en zich vaak aan het oude en bekende blijven vastklampen. Als dat inderdaad het geval is kan dat veel tijd nodig hebben, en hopen op het beste.

Buiten dat om, de ene persoon zal het altijd gemakkelijker accepteren dan de andere. Hoe lang is hij nu precies op de hoogte? Als het nog redelijk recent is, zal het zeker wat tijd nodig hebben. Uiteindelijk zal hij eraan moeten wennen. Hij mag zeker niet vergeten dat je gewoon dezelfde persoon blijft, alleen gelukkiger en dat zal hij ook wel kunnen zien.

[Daphne]

Het is niet echt zeker maar ik denk wel dat hij een lichte vorm van autisme heeft.

Het is nu misschien 5 maand dat hij het zeker weet maar hij heeft wel al vroeger een vermoeden gehad. Toen de eerste gesprekken gestart waren enzo hebben we steeds lichte hints laten vallen enzo om het rustig aan te vertellen.

Ik kan dat wel begrijpen dat hij tijd nodig heeft maar ik vroeg me gewoon af of ik niets kon doen. Hij woont hier nog bij mij en het is zeer vervelend om iedere dag die confrontatie te moeten aangaan. Ik merk gewoon dat hij geen moeite doet om mij aan te spreken met Zij/Haar/Daphne...terwijl iedereen dat wel doet. Ik zou gewoon liever hebben dat hij dan zweeg en zijn tijd nam.

[Jessy]

Moeilijke situatie... Al eens met de psycholoog over gesproken?
Denk je dat je hem zo ver kunt krijgen om eens mee te gaan op zo'n gesprek bij de psycholoog? Misschien weet hij/zij een oplossing, of kan de situatie beter benaderen of uitleggen. Desnoods neem je heel de familie mee, zodat hij niet het gevoel krijgt dat het enkel over hem gaat.

Kan me voorstellen als je onder 1 dak leeft dat dat de nodige frustraties geeft

[athena1978]

Je kan mensen niet dwingen dingen te accepteren.
Dat zouden we allemaal wel graag willen maar hij hoeft de verandering niet te accepteren of het nou familie is of niet. Nu wonen jullie nog onder een dak??? Waarschijnlijk wanneer jullie dat niet meer doen zal het contact ook steeds minder en minder worden tot er helemaal geen contact meer is. Misschien alleen nog bij familie aangelegenheden.
Ik ben van mening dat je jezelf er over heen moet zetten.

[Emma]

Ik weet het niet. Ik heb met zo goed als alle familieleden nog goed contact, net zoals het vroeger was, alleen zijn er daar bij die zich er niet toe kunnen of willen zetten om te stoppen met het gebruik van mijn oude identiteit. En dan? Toch afscheid nemen? Nee toch?

[athena1978]

Ik weet het niet. Ik heb met zo goed als alle familieleden nog goed contact, net zoals het vroeger was, alleen zijn er daar bij die zich er niet toe kunnen of willen zetten om te stoppen met het gebruik van mijn oude identiteit. En dan? Toch afscheid nemen? Nee toch?

Bij jouw klinkt het als een verspreking en dat het niet bedoeld is om je te kwetsen. En bij komt het over dat hij bewust Daphne wil kwetsen.

Zoals ze zegt " Mijn broer wil het maar niet aanvaarden voor wie ik ben
Het gene wat mij zo stoort aan hem is zijn continue aanwezigheid en on respectvol gedrag.
Mijn moeder zegt dat hij tijd nodig heeft maar denk dat dit niet zal helpen en dat het probleem ergens anders ligt"

En dan hoef je niet perse contact te verbreken maar dat is wel iets wat dan op een duur gaat gebeuren denk ik.

Ik zelf persoonlijk zou wel contact willen verbreken als er geen einde komt want ik sta niet stil en ga verder en leef uiteindelijk mijn eigen leven en daar mogen ze deel van uit maken of niet.. Dat bv mijn opa en oma mij nog heel lang bij mijn oude naam noemden of zeiden Dag jongen (van Hallo jongen) en dan oh sorry meisje waar iedereen bij is. En dat soms wel ongemakkelijk is/was.. Kan ik prima mee leven omdat ze op leeftijd zijn en mij accepteren zoals ik ben en het niet makkelijk is voor oudere mensen die omschakeling. maar dat is dan dus niet moedwillig willen kwetsen.