Broers/zussen

[Emma]

Nee het gaat om mensen die bij voorbaat zeggen dat ze het niet kunnen en het dan ook niet meer proberen. Met een verspreking kan ik echt wel omgaan.

[Daphne]

Hey,

Met een verspreking heb ik ook geen probleem en dat is ook verstaanbaar zeker omdat ik nog maar net bezig ben. Ik verbeter de personen dan wel (als ze dat al niet zelf doen). Maar dit is spijtig genoeg niet het geval bij hem. Het valt gewoon te hard op en hij doet dit met opzet.

Ik ga dit ook eens voorleggen aan mijn psycholoog op mijn volgende afspraak. Hij zal echter niet willen meegaan vrees ik. De reden waarom ik dit weet is omdat ik al eens had gevraagd of hij me eens een lift wou geven naar het Uz Gent en dan gewoon daar even wachten in de wachtzaal tot ik klaar was. En zijn reactie was letterlijk: "ik ga daar wel niet naartoe hé, ik wil niet dat die psychologen mij ook helemaal verprutsen. Sebiet veranderen ze mij ook zoals ze met u hebben gedaan en zo een freak wil ik niet worden hoor. Zorg maar dat je zelf uw vervoer regelt..." Nooit ga ik die reactie vergeten. Ik stond er echt met mijn mond open. Al probeer ik het hem uit te leggen dat die mij daar gewoon helpen en dat dit is wie ik echt ben. Tevergeefs heeft dit allemaal geen zin.

Mijn band is nooit super geweest met hem. We deden wel zaken samen maar een echte hechte band is het niet. Hij zegt wel dat hij wil verhuizen maar ik weet zelf dat dit er niet van zal komen. Zeker niet met zijn mentale situatie is hij niet instaat om direct van de ene dag op de andere alleen te gaan wonen. Het besef dat ik dus nog lang dit allemaal zal moeten aanhoren stoort me.

Ik wil echt alles doen zodat hij het begrijpt. Als hij me niet wil aanvaarden zoals ik ben dan is dit maar zo. Hij mag doen wat hij wil maar moet mij daarom niet iedere dag mee kwetsen. Eerst dacht ik dat het maar even was maar dit gaat nu al een tijdje aan de gang en weet daarom echt niet meer wat te doen.

Klein voorbeeld: vorige week kreeg ik een pakje geleverd met de post en dit stond op mijn nieuwe naam. Mijn broer deed open en de postbode had toen gezegd: "ik heb hier een pakje voor mevrouw "mijn achternaam" (zeg ik liever niet). Waarop hij bruut antwoord: "Het is meneer "mijn achternaam" en HIJ zit boven ik zal HEM gaan halen. Toen stond ik daar mooi om de bestelling te ondertekenen en mocht ik het uitleggen. Dat was nu toch helemaal niet nodig om zo te reageren.

[Emma]

Nee dat is echt nergens voor nodig maar zo te horen dringt het gewoon niet tot 'm door. Geen idee wat je er aan kunt doen...

Knuffel!

[athena1978]

Hey,

Met een verspreking heb ik ook geen probleem en dat is ook verstaanbaar zeker omdat ik nog maar net bezig ben. Ik verbeter de personen dan wel (als ze dat al niet zelf doen). Maar dit is spijtig genoeg niet het geval bij hem. Het valt gewoon te hard op en hij doet dit met opzet.

Ik ga dit ook eens voorleggen aan mijn psycholoog op mijn volgende afspraak. Hij zal echter niet willen meegaan vrees ik. De reden waarom ik dit weet is omdat ik al eens had gevraagd of hij me eens een lift wou geven naar het Uz Gent en dan gewoon daar even wachten in de wachtzaal tot ik klaar was. En zijn reactie was letterlijk: "ik ga daar wel niet naartoe hé, ik wil niet dat die psychologen mij ook helemaal verprutsen. Sebiet veranderen ze mij ook zoals ze met u hebben gedaan en zo een freak wil ik niet worden hoor. Zorg maar dat je zelf uw vervoer regelt..." Nooit ga ik die reactie vergeten. Ik stond er echt met mijn mond open. Al probeer ik het hem uit te leggen dat die mij daar gewoon helpen en dat dit is wie ik echt ben. Tevergeefs heeft dit allemaal geen zin.

Mijn band is nooit super geweest met hem. We deden wel zaken samen maar een echte hechte band is het niet. Hij zegt wel dat hij wil verhuizen maar ik weet zelf dat dit er niet van zal komen. Zeker niet met zijn mentale situatie is hij niet instaat om direct van de ene dag op de andere alleen te gaan wonen. Het besef dat ik dus nog lang dit allemaal zal moeten aanhoren stoort me.

Ik wil echt alles doen zodat hij het begrijpt. Als hij me niet wil aanvaarden zoals ik ben dan is dit maar zo. Hij mag doen wat hij wil maar moet mij daarom niet iedere dag mee kwetsen. Eerst dacht ik dat het maar even was maar dit gaat nu al een tijdje aan de gang en weet daarom echt niet meer wat te doen.

Klein voorbeeld: vorige week kreeg ik een pakje geleverd met de post en dit stond op mijn nieuwe naam. Mijn broer deed open en de postbode had toen gezegd: "ik heb hier een pakje voor mevrouw "mijn achternaam" (zeg ik liever niet). Waarop hij bruut antwoord: "Het is meneer "mijn achternaam" en HIJ zit boven ik zal HEM gaan halen. Toen stond ik daar mooi om de bestelling te ondertekenen en mocht ik het uitleggen. Dat was nu toch helemaal niet nodig om zo te reageren.

Mijn advies zou zijn een gesprek met jullie gezin samen allemaal om de tafel thuis en die dingen met elkaar bespreken en zorg dat je eerst zelf een gesprek heb met je ouders vader/moeder? wat je stoort en dat het voor jouw echt niet leuk is en moeilijk genoeg en dat hij dingen alleen maar compliceert voor jouw en dat je moeder het dus echt niet af kan doen met dat hij tijd nodig heeft het is voor jouw een net zo moeilijke situatie (wennen) als voor hem.
En ben van mening dat als jullie allemaal samen onder een dak wonen er best een gesprek afgedwongen kan worden.. aangezien er over het algemeen overal huisregels zijn. (Misschien kan dat een maandelijks iets worden.)
En er kan ook altijd nog een buitenstaander in het gesprek gehaald worden bv een psycholoog of maatschappelijkwerker om het gesprek in goede banen te leiden.
En zo kunnen je ouders ook hun gevoelens uiten met de veranderingen die plaats vinden. Het moet namelijk wel leefbaar zijn in huis. Succes..

[Anon20180501]

Hi Daphne

Volgens jou was er mogelijk sprake van een lichte vorm van autisme.
Dit Artikel trok daarom extra mijn aandacht.

Geduld lijkt het credo te zijn. Wachten tot hij zelf aangeeft er klaar voor te zijn...

Dit alles natuurlijk alleen in het geval dat er werkelijk sprake is van een (lichte) vorm van autisme.
Van de hand van die moeder die dat artikel geschreven heeft zijn meerdere artikelen verschenen.

Veel wijsheid en sterkte gewenst

x'jes en liefs
Daniéla

[tobias]

Wat je zegt over je broer herken ik ook erg met mijn broer.
Ik heb met mijn broer nooit maar dan ook nooit een goede band gehad,
Dat zal er ook nooit meer komen (dat heeft hij de afgelopen 28 jaar al naar de klote geholpen)

Hoe het met mij zit weet hij totaal niet, krijgt hij ook niet te weten, hij weet dat mijn testosteron te laag is maar meer niet.

[Amy]

Je verhaal heeft erg veel weg van hoe mijn relatie met mijn broer is het enige verschil is denk ik dat we niets tegen elkaar zeggen en hij niet speciaal mij probeert te vernederen althans niet waar ik bij ben of vanaf weet. Ik heb ook nooit een goede band met hem gehad en die is de laatste tijd alleen maar slechter geworden. Hij praat alleen met me als hij iets van me moet hebben en ik hoef nooit iets van hem te hebben dus ik spreek hem nooit aan.
Ik woon nog thuis met mijn ouders en hij ook, zie hem elke dag en zo ver gaat het wel. Als het aan mij ligt verbreek ik het liefste volledig het contact met hem eerlijk gezegd maar ik heb nu niet de mogelijkheid om uit huis te gaan.

Wat jouw broer doet is gewoon gemeen en als je ook nog bij je ouders woont vind ik dat die zoiets moeten verbieden, desnoods hem uit het huis gooien. Wat hij doet is niet normaal!

[Daphne]

Update hierover:

Vorige week was mijn broer op reis, FEESTJE !! Ik had dus eindelijk echt eens het huis voor mij alleen. Het was echt volop genieten, je kan je niet voorstellen wat goed dat die paar dagen deden. De foute naam niet moeten aanhoren, steeds mezelf kunnen zijn zonder die dwaze opmerkingen van hem. Het was dus echt top. Toen die op reis was kreeg die wel problemen met zijn bankkaarten en zat die daar zonder geld :/ Toen moest zus het maar oplossen. En ik met mijn groot hart kon ook niet anders dan ja zeggen natuurlijk. Ik heb hem dus maar geholpen en al mijn spaargeld naar hem opgestuurd via Western Union zodat die toch nog volop kon genieten van zijn vakantie (hij zat er ook voor zijn verjaardag dusja).

Nu is die dus wel terug. Ik mocht al niet meegaan naar het vluchthaven om hem op te halen Toen hij thuis kwam was het weer van dat. Die foute naam, de aanspreking met hij enzovoort. Ik heb zelf geen dankuwel gekregen voor alles te regelen voor hem. Hij is en blijft familie maar weet echt niet wat te doen hiermee. Hopelijk kan mijn psycholoog volgende week helpen hiermee want ik ben echt radeloos. Ik hoef hem echt niet te zien en te spreken maar die zwijgt zelf niet. Mijn naam is nu ook officieel veranderd Desondanks maakt dat voor hem blijkbaar niets uit. Toen ik had gezegd dat ik mijn identiteitskaart en rijbewijs ging vernieuwen voor die naam gaf hij als commentaar: "Waarom is dat nu nodig, al dat geld weg gooien je bent nog altijd een jongen hoor maar dan heb je een meisjes naam dat vind ik toch maar raar hoor" :'(

Ik hoop dat die snel een huis vind en weg gaat. Al hoop ik hier niet te veel op want hij stelt zeer hoge criteria en zo zal die nooit iets vinden. Mijn band met mijn moeder is ook steeds aan het verminderen desondanks alles wat ik probeer dus ik verwacht ook niet veel druk van haar kant uit.

Het enige wat ik zie als oplossing is zelf weg gaan. Dan heb ik mijn rust en al dat gedoe van hier thuis niet meer. Mijn volle concentratie op mijn school en mijn transitie. Spijtig genoeg dat zoiets veel geld kost en ik dus niet zou weten hoe ik zoiets alleen zou moeten doen.

[Jessy]

Gezien je studente bent, is er geen optie in een soort van studentenhuis te gaan wonen? Of met een paar vrienden/vriendinnen een huisje te huren?

[Daphne]

Ik weet niet echt wat zoiets kost maar kan niet veel werken en mijn studies doen. Die vragen heel veel tijd dus kan ik maar beetje werken wat niet genoeg is voor zoiets te kunnen doen denk ik. Max kan ik 1 dag in de week gaan werken wat maar 60€ ofzo oplevert per week