Nieuwe chat! Zie dit topic.

Uit het kastje en er weer in.

"Transgerelateerde" issues in werk, studie, uitgaan, en zo voort
Gebruikersavatar
Charlotte VD
Berichten: 38
Lid geworden op: 08 nov 2014, 09:35
Gender: Transgender

Uit het kastje en er weer in.

Bericht door Charlotte VD »

Zoals ik in mijn introductie reeds verteld heb, zal ik het hier in het kort nog eens doen.
Ik ben dus een transgender van reeds 60 jaar, thuis leef ik 100% alls vrouw, eens ik buiten kom 100% als man.
In 1999 ben ik bij de genderstichting geweest, zij verwezen me door naar UZ Gent naar Dr. De Cuyper, ik daar naar toe en ik kreegt een assisitent toegewezen.
Na een aantal sessies, kreeg ik groen licht voor een androcur kuur. Ik heb dat gedaan, in die periode leefde ik thuis ook 100% als vrouw, ging ik naar het uz als vrouw, naar feestjes bij vrienden naar familie altijd als vrouw.
Openbaar op café of gaan shoppen durfde ik nog niet. Op een dag zei de psychiater dat ik moest kontakt op zoeken met andere transgendere personen die in mijn buurt woonden.
Via de genderstichting heb ik dan een naam gekregen van iemand die niet zo ver woonde. Dus via mail kontakt gelegd, en elkaar ontmoet, zij zag er echt uit als een meisje, echt volledig vrouwlijk, en ik zag er daar tegenover echt zielig uit.
Nu om een lang verhaal kort te maken, ik werd verliefd op haar en zij op mij, wij bleven een tijdje als twee vrouwen met elkaar omgaan, maar soms gingen we op café of een restaurantje of de bioskoop, telkens ik dus weer als man.
Ik was zo smoorverliefd dat ik mijn eigen transgender problemen achteruit schoof en weer volledig als man ging leven, tesamen met haar, na een jaar werd zij geopereerd en was dus volledig vrouw.
Een tweetal jaar later zijn wij getrouwd, en nog steeds ik durf zelfs zeggen gelukkig getrouwd. Maar na een tijdje komen mijn gevoelens natuurlijk ook weer boven, zij heeft daar geen problemen mee en zou mezelfs steunen om buiten te gaan.
Maar ik heb wel mijn uiterlijk tegen, zware baardgroei (ondanks een 10 tal epileersessies in 2000), brede shouders en polsen, zware stem. Wij hebben ook tesamen een volledig nieuwe vriendenkring opgebouwd, waarvan niemand het weet van mijn vrouw. Dus ik durf de stap weeral niet te zetten, gewoon omdat ik bang ben om voor, misschien hier niet het gepaste woord, "freak" door te gaan. Ik weet van mij adoptiedochter uit een eerste huwelijk dat zij volledig achter mij staat en mijn meeste familieleden ook, misschien buiten mijn zus, die mij in 2000 volldeig steunde zei ze, maar toen ik vertelde dat het niet doorging ze echt super blij was, ze moest het niet meer vertellen tegen haar vrienden dat ze zo'n broer had, en ze zei me je kan altijd thuis doen waar je zin in hebt, zolang de buitenwereld het niet weet, dus door haar voel ik me wel een beetje verraden. Ik heb een vrouwelijk fb profiel aangemaakt en daar foto's van een nogal sexy vriendin opgezet (ze weet ervan).Nu komen er daar heel wat reakties op van mannen die me allerhande voorstellen doen, daar ga ik natuurlijk niet op in, maar er zijn erook die gewoon chatten met me en me echt het gevoel gaven dat ik een vrouw ben, ook enkele vrouwen doen dat. Maar door dit gedoe met fb, voel ik me supergoed omdat ze me behandelen als vrouw, maar aan de andere kant komen de verlangens om volledig als vrouw te leven meer en meer de kop op steken. Had ik 15 jaar geleden doorgedaan was ik nu al lang een vrouw geweest, maar er nu nog aan beginnen 60 jaar, t'is niet gemakkelijk.

groetjes
Charlotte
doll89
Berichten: 148
Lid geworden op: 30 jul 2014, 14:39
Gender: Vrouw

Re: Uit het kastje en er weer in.

Bericht door doll89 »

Er zijn zeker wel mensen die je tips kunnen geven hier. Maakt ook niet uit hoe oud je bent, het is nooit te laat om jezelf te zijn!

Maar ik zou wel stoppen met het voordoen als een ander op het internet. Hier hou je jezelf mee voor de gek en ook andere mensen.
Gebruikersavatar
Jannet V
Berichten: 1311
Lid geworden op: 30 jun 2012, 20:06
Gender: Vrouw

Re: Uit het kastje en er weer in.

Bericht door Jannet V »

Hallo Charlotte,

Meteen stoppen met het profiel op Facebook! Het maakt enkel dat jij je nog onzekerder gaat voelen. Laat de vrouw die je bent het heft in handen nemen en vraag jezelf eens af wie je liever in de spiegel ziet, die man of jezelf? Je gevoelens zijn blijkbaar zo sterk dat ze niet (meer) te verstoppen zijn, gun jezelf de vrijheid om te vliegen. Ik bedoel het goed hoor, ook al komt het misschien een beetje hard over. Zelf was ik 56 toen ik mijn kooi definitief verliet en ik heb er geen moment spijt van gehad en dat zal ook niet gebeuren. Dit voorjaar ben ik geopereerd en ik was en ben de gelukkigste vrouw op deze wereld, ondanks alles wat er niet aan me klopt. Echte schoonheid zit vanbinnen. Een "gedichtje" wat ik deze zomer schreef en nu aan de muur hangt bij de Medisch maatschappelijk werkster van het Genderteam in het UMCG. Misschien heb je er iets aan.

Genderdysforie
Ze was er wel maar werd niet opgemerkt
Ze schreeuwde wel maar werd niet gehoord
Ze verlangde wel maar hij stond het niet toe
Hij verstopte haar en zij vocht zich vrij
Dank hem dat hij haar heeft beschermd
Dank haar dat ze het geduld heeft gehad,
tot ik haar heb kunnen accepteren als mij.
Anders was er nu niets meer wat er toe deed.

Liefs Jannet
Samen hand in hand door de stormen van de stilte langs het eindeloze strand, ...was ik een stukje van jou. Nu de wind is gaan liggen, rust jij als herinnering in mij.
Gebruikersavatar
Anon20180730
Berichten: 1606
Lid geworden op: 21 dec 2013, 12:21
Gender: Transgender

Re: Uit het kastje en er weer in.

Bericht door Anon20180730 »

is 't niet beter anderen maar niet op basis van eigen GD gevoelens te vertellen wat te doen.. en zelf min of meer te laten bepalen wat de eigen positie op het gendercontinuüm is :?:
Gebruikersavatar
leonie
Berichten: 133
Lid geworden op: 15 apr 2012, 11:49
Gender: Trans MtF
Locatie: 81170 - le riols - regio Languedoc-Roussillon, Midi-Pyreneeën - frankrijk ( post - op )

Re: Uit het kastje en er weer in.

Bericht door leonie »

dag Charlotte ,

ik heb aandachtig uw verhaal hier gelezen .

je zegt dat je te oud bent om in transitie te gaan ?

ik was 65 jaar toen ik in transitie ging , en 67 jaar toen ik mijn srs mocht krijgen , ja bij prof.Monstrey van het UZ gent , en ik voel mij prima nu zo , omdat ik toch eindelijk de stap heb gezet .
ik ben 100 % transseksueel , dus geboren als vrouw in een mannenlichaam
Ouderdom speelt bijna geen rol , wel heel belangrijk je gezondheid , het is wel zo , hoe ouder je word hoe meer kans op risico's en herstel .
Eigenlijk kan ik uit uw verhaal niet opmaken waar je u zelf plaatst , voel je u travestie ? of gender of transseksueel ?

U zegt dat u op een moment via het UZ gent verder ging met androcur ?? dat zou dan bij prof.T'Sjoeng , hoofd endocrinologie moeten zijn ?? maar als je groen licht kreeg om de 2de stap in je transitie te zetten , geeft de prof.toch bijna steeds androcur + hormonen ??

Ik wens je veel succes in je verder leven , en mocht je graag wat vragen aan me stellen , graag hoor

groetjes
leonie
Het leven begint op het moment waarop je je niets meer aantrekt van wat andere mensen over je denken!!!
Gebruikersavatar
Jannet V
Berichten: 1311
Lid geworden op: 30 jun 2012, 20:06
Gender: Vrouw

Re: Uit het kastje en er weer in.

Bericht door Jannet V »

is 't niet beter anderen maar niet op basis van eigen GD gevoelens te vertellen wat te doen.. en zelf min of meer te laten bepalen wat de eigen positie op het gendercontinuüm is :?:
Ja! Misschien wel en misschien ook niet, hangt een beetje van de vraag die anderen stellen af. Reageren op een vraag is heel iets anders dan reageren op een antwoord. Het ene heet een antwoord en het andere een reactie. Ik antwoordde op een vraag.
Samen hand in hand door de stormen van de stilte langs het eindeloze strand, ...was ik een stukje van jou. Nu de wind is gaan liggen, rust jij als herinnering in mij.
Gebruikersavatar
Charlotte VD
Berichten: 38
Lid geworden op: 08 nov 2014, 09:35
Gender: Transgender

Re: Uit het kastje en er weer in.

Bericht door Charlotte VD »

Ik vind niet dat ik te oud ben om in transitie te gaan, komt misschien zo over, ik ben er bang van. Niet om ik het lichamelijk niet zou aankunnen, maar om de veranderingen in mijn sociaal leven en voornamelijker om mijn uiterlijk, ik heb echt niets in mijn uiterlijk mee om als vrouw door te gaan, moest ik 30 jaar jonger zijn en weten wat ik nu weet, ik zou niet twijfelen. Er zijn tijden geweest in mijn leven, dat ik door me te concentreren op andere dingen mijn leven draagelijker was, maar dat is jezelf bedriegen. Ik beschouw mezelf als transgender, soms heb ik commentaar gehad van mensen dat ik reageer of me gedraag als een vrouw, daar ben ik niet beschaamd in, ik durf ook mijn gevoelens te tonen, ik huil nogal gemakkelijk en stop dat niet weg.Ik weet ook wel dat jullie het goed bedoelen en ik weet ook dat ik alleen de beslissing kan nemen, maar erover praten en andere meningen te horen vind ik heel belangrijk, dus allezins bedankt daarvoor.
En om op Leonie te antwoorden, ik heb androcur genomen en hormonen heb ik ook genomen, maar ik weet niet meer welke, was wel bij een prof, nogal eigenaardige maar vriendelijke man, waarschijnlijk kan het die T'Sjoeng zijn dat weet ik niet meer, ik weet nog dat hij zei tegen mij, je zal ook nogal werk hebben om die tattoos te verwijderen, waarom zou ik die verwijderen zijn een deel van mijn persoonlijkheid. En dr. Monstrey heb ik leren kennen via mijn toenmalige vriendin (nu vrouw van me).

bedankt
en vele groetjes
Charlotte