Word ik begrepen?

[Timothy123]

Goedeavond iedereen!
Nu zit ik toch ergens mee, dat door mijn hoofd blijft spoken! Ik had onlangs een afspraak met mijn psych in het Vu - ja, daar gaan we al:
Ik heb groen licht gekregen (op het nippertje, na een boze e-mail van mijzelf) en zit nu dus in de real-life fase. Onzinnig vond ik, maar procedure, want ik zat zelf
al een jaar lang (illegaal) aan de testosteron en er zijn dus maar weinig veranderingen op te noemen die nu nog plaatsvinden.
Ik heb mij er echter bij neergelegd dat ik de real-life fase moet doorlopen als ieder ander.
Nu heb ik dus elke drie maanden (afgelopen was de tweede maal) een gesprek met mijn toegewezen Mvr. Bok.
De tweede sessie bespeurde ik al een gevoel, ergens vorig jaar na aanmelding, dat ik niet compleet met haar op één lijn zat, maar ik heb het zo gelaten. Ik kan
soms wel met haar lachen.. en ik was bang dat ik het nog veel erger kon treffen. Maar soms klikt het gewoon niet, vanuit mijn kant, en dat begint mij nu de strot uit te hangen.
Ik heb niet het gevoel dat ik daar geholpen word, maar de tijd van Mvr.Bok zit vol te maken, en zoals ook deze maal voorkwam, is er naar mijn idee niets waar ik bij geholpen hoef te worden! Ik ga hartstikke lekker juist. Aangemeld voor een opleiding, super. Ik ben lekker veel buiten, heerlijk. Ik doe leuke dingen, ik lees veel, ik heb rust, liefde en geweldige mensen in mijn leven en daarboven op ontelbaar veel hobby's waar ik mij mee kan vermaken.
Ik had dus werkelijk niets te melden, mvr Bok, die mij toch wat neerslachtig vond kijken:

'Nee, werkelijk, het gaat goed! Ik ben vroeg opgestaan, want ik kom ook van ver en reis per trein, en deze afspraak was vroeger als anders..'
'Maar, vorige keer was je ook wat neerslachtig, Tim, dat vond je zelf ook'.
'Dat is zo, mevrouw, maar ik ben daar helemaal bovenop gekomen. Ik ben veel buiten geweest, kleine aanpassingen in mijn dagelijkse routine, en nu, ik ben eigenlijk heel gelukkig juist.. maar, maar als ik dan écht iets moet noemen?'
'Ja?'
'Wel, ik maak mij soms wat zorgen om mijn moeder. We spreken en zien elkaar niet meer zoveel als eerst, want ik zou graag willen, dat ze meer naar buiten gaat, en ook andere mensen leert kennen. Ze hangt nog steeds erg veel aan mij, hoewel dat nu dus stukken minder is, en ik heb er vertrouwen in dat ze nu, al dan gedwongen, op zoek zal gaan naar andere contacten buiten mij. Ik spreek er wel eens over met mijn partner, en mijn buurvrouw, ik uit mijn zorgen en leg het dan naast mij neer. Het zit mij niet zo dwars, dat het mijn leven beheerst. Helemaal niet zelfs'.

Hierna begon mevrouw Bok erover, voor een zoveelste keer in alle gesprekken, dat ik bij de huisarts ook om hulp / ondersteuning kan vragen. Een psycholoog, of noem het maar op. Ik blijf stug volhouden dat ik daar écht geen behoefte aan heb. Ik kom toch bij haar, eens in de zoveel tijd, en verder heb ik zoveel liefdevolle mensen in mijn leven bij wie ik mijn verhaal kwijt kan. Wat moet ik nou bij een psycholoog, als ik niet inzie dat ik daar iets aan heb? Oh geloof me, ik heb ze gehad, zei ik, en ik bewonder hun kennis en voel mij niet te trots om erbij aan te kloppen voor hulp, maar op dit punt in mijn leven zie ik daar geen reden toe! (Zeker niet als het alleen om mijn moeder gaat)

Zo sloot ons gesprek af, we lachten nog om iets grappigs en ik liep haastig door naar een andere afdeling voor een ander onderzoek. Eenmaal terug op receptie K kreeg ik te horen dat Mvr Bok gewenst had mij eerder te zien dan de afgesproken om-de-drie-maanden afspraak. Over zes weken al! Dus ik knik en loop vuurrood naar beneden. 'Wat heb ik verkeerd gezegd? Moet ik dan aankloppen bij de GGZ (Ofhoedatookheette) om haar maar tevreden te stellen?'
Ik keek zojuist beteuterd in de spiegel. Ik zie een sterk mens. Een jongen, eindelijk, met lachrimpeltjes, en vuur in zijn ogen. Hij zit goed in zijn vel. Dat nieuwe overhemd staat mooi.

Waarom zou ik aan mijzelf twijfelen? Ik word voor mijn gevoel keer op keer op keer niet begrepen door Mevr. Bok. Ik ben een echte denker, ik kan prima verwoorden hoe ik mij voel en hoe ik omga daarmee, ik ben een open boek voor mijzelf. Is dat haar vreemd?
Een heel verhaal, maar ik wil zo graag jullie mening.. Is het tijd voor een andere psycholoog? Kan zij mijn operaties in de weg staan? Is ze op zoek naar slecht nieuws, of moet ik dan, al zegt mijn gevoel iets anders, toch om hulp gaan vragen? Delen jullie deze ervaring?
Ik voel mij zo gefrustreerd nu!

[Anon20180501]

Van Harte Gefeliciteerd Timothy

Ik heb groen licht gekregen (op het nippertje, na een boze e-mail van mijzelf)

Onthoud dat en je mag trots op jezelf zijn...

Bovendien zeg je...

Ik ga hartstikke lekker juist. Aangemeld voor een opleiding, super. Ik ben lekker veel buiten, heerlijk. Ik doe leuke dingen, ik lees veel, ik heb rust, liefde en geweldige mensen in mijn leven en daarboven op ontelbaar veel hobby's waar ik mij mee kan vermaken.

Wat kan jou nog deren zou ik zeggen...

Of je een vervangster voor Mevr. Bok wil is geheel aan jezelf, je intuïtie....

Je Moeder doorloopt ook een proces. Moeizaam en vermoeiend zoals je zal kunnen beamen.
Meer hoef ik jou hierover niet te vertellen...

Veel geluk en begin er maar alvast van te genieten...

x'jes en liefs
Daniéla

[diederique]

Timothy, het gaat prima.
Vertel mevrouw de Bok de volgende keer dat je verbaast bent, dat het prima loopt dat je graag wil weten wat haar zorg is.
Je bent sterk en vol vertrouwen.
De RLE afronding over 6?-9? maanden geldt als "hamerstuk" laat haar zien dat dat wat jou betreft niet anders hoeft te zijn.
Succes

[Ilse]

Hoi Timothy,

ik begrijp jou verhaal best wel en ik heb ook heel vaak het gevoel gehad dat ze mij niet begrijpen en dat het soms wel lijkt alsof je tegen een muur praat.
ook was het bij mij helaas nodig dat ik met emails hun even goed wakker moest schudden, waar ze nu mee bezig zijn of wanneer ze nu eens echt gaan luisteren.
gelukkig gaat de communicatie nu beter, maar ik ben bang dat velen van ons nog tegen dezelfde problemen kunnen aanlopen.

Groetjes karyn