Verteld aan mijn moeder... :(

[Misha]

Ik heb gisteren voorzichtig laten vallen dat ik niet gelukkig ben met mijn lichaam. Mijn moeder wist dat ik het programma Hij is een Zij volgde, en gisteren zei ik tegen haar: 'Je weet toch dat ik dat programma keek? Eigenlijk herkende ik er best veel van'. Toen keek ze me met grote ogen aan en vroeg wat ik ervan herkende. Ik zei dat ik me niet 100 % thuis voel in een vrouwenlichaam. Ze was even stil, maar zei toen dat het gewoon komt omdat ik mijn autisme niet kan/wil accepteren (waar ze ook wel een beetje gelijk in heeft, hoewel ik niet denk dat dat er iets mee te maken heeft), en dat ik gewoon weer in zo'n fase zit waarin ik iemand anders wil zijn. Ze zei dat ik gewoon moet accepteren wie ik ben, dat ik dan veel gelukkiger zou zijn. Daar ben ik het mee eens, alleen ziet zij het anders (accepteren wie ik ben als in: accepteren dat ik een meisje ben).

Dat viel dus een beetje tegen Ik had eigenlijk verwacht (gehoopt?) dat ze er wel open voor zou staan, maar blijkbaar niet...

Zijn er hier mensen die ook zo'n soort reactie gehad hebben? Zijn jullie ouders nog bijgedraaid?

[Jessy]

Vaak beseffen ze niet dat het iets is dat al een heel leven speelt, als ze het zo ineens horen en niets in de gaten hadden. Dat het geen fase is zullen ze pas zien op lange termijn vrees ik.
Hoe je het ook bekijkt, het heeft vaak veel tijd nodig om zoiets te accepteren door je naasten. Daar zul je geduld mee moeten hebben, en vooral open staan om erover te praten en vragen te beantwoorden. Mogelijk helpt het als je in behandeling gaat om je ouders een keer mee te nemen, sommige mensen zien het beter in als ze van een dokter horen hoe het precies in elkaar zit, en hoe serieus dit feitelijk is.

Het is me wel opgevallen dat bij veel transgenders (waaronder ikzelf) sprake is van enige vorm van autisme. Nu is dat natuurlijk ook maar een stempel voor bepaalde gedragspatronen, maar toch... Maar het staat natuurlijk wel helemaal los van genderdysforie (denk ik toch).

[Jake]

Mijn moeder reageerde ook niet goed in eerste instantie, maar ze is (door de jaren) compleet bijgedraaid en steunt me 100%. Dat je moeder nu zo reageert is jammer, maar dat zegt niets over de toekomst. Het is in het begin vaak een enorme schrok voor ouders, maar zoals Jessy ook zei heeft dat tijd nodig. Ik zou alles zo goed mogelijk proberen uit te leggen aan je moeder en haar erbij te betrekken, maar daarnaast toch vooral doen wat voor jou goed voelt.

Autisme komt inderdaad ONTZETTEND vaak voor onder transgenders. Ikzelf heb ook ooit een pdd-nos diagnose gekregen. Achteraf gezien klopte dat toch niet helemaal, en lag de oorzaak in mijn geval waarschijnlijk wel bij de genderdysforie. Ik probeerde altijd mijn gevoel te negeren en probeerde me aan te passen. Maar daardoor raakte ik juist geïsoleerd, voelde ik me anders en trok ik me terug. Ik denk dat ik daardoor nogal sociaal onhandig werd en ik kwam achter te liggen kwa sociale ontwikkeling. Ik was ook nog eens heel erg in mezelf gekeerd en dat werd toen -samen met dat gebrek aan sociale vaardigheden- aangezien voor autisme.

[Misha]

Ik was sowieso al van plan om de dokter het een en ander op papier te laten zetten, misschien dat ze het van een arts wel aanneemt. Ik snap wel dat het een schok is... maar ik had natuurlijk gehoopt dat ze me meteen zou steunen.

Jake, dat aanpassen heb ik ook heel lang gedaan. Ik deed alles wat meisjes van mijn leeftijd deden omdat dat zo hoorde, zonder erbij na te denken. Denk dat het daarom ook wel als een schok komt voor mijn moeder. Ik heb me nooit echt jongensachtig gedragen, dat is pas iets van de laatste tijd, nu ik mezelf durf te zijn.

[Veronica]

Bij mij dan wel andersom, altijd heel jongensachtig proberen te doen, vooral toen ik werkte, supersnel en niks was te zwaar.

Tot ik uiteindelijk vertelde mij een vrouw te voelen, dat verbaasde haar niet.

Het verschil is dan dat mijn moeder het stiekem wel doorhad.

[Charissa]

Ik heb gisteren voorzichtig laten vallen dat ik niet gelukkig ben met mijn lichaam. Mijn moeder wist dat ik het programma Hij is een Zij volgde, en gisteren zei ik tegen haar: 'Je weet toch dat ik dat programma keek? Eigenlijk herkende ik er best veel van'. Toen keek ze me met grote ogen aan en vroeg wat ik ervan herkende. Ik zei dat ik me niet 100 % thuis voel in een vrouwenlichaam. Ze was even stil, maar zei toen dat het gewoon komt omdat ik mijn autisme niet kan/wil accepteren (waar ze ook wel een beetje gelijk in heeft, hoewel ik niet denk dat dat er iets mee te maken heeft), en dat ik gewoon weer in zo'n fase zit waarin ik iemand anders wil zijn. Ze zei dat ik gewoon moet accepteren wie ik ben, dat ik dan veel gelukkiger zou zijn. Daar ben ik het mee eens, alleen ziet zij het anders (accepteren wie ik ben als in: accepteren dat ik een meisje ben).

Dat viel dus een beetje tegen Ik had eigenlijk verwacht (gehoopt?) dat ze er wel open voor zou staan, maar blijkbaar niet...

Zijn er hier mensen die ook zo'n soort reactie gehad hebben? Zijn jullie ouders nog bijgedraaid?

Helemaal precies gelijk aan jou verhaal is het niet maar ze is wel bij gedraaid. In 2005/2006 was een periode dat ik me heel kut voelde kwam om dat ik me meer aangetrokke voelde naar de vrouwen kleding etc nou eerst een tijdje over nagedacht en dan toch maar uiteindelijk eerst aan me moeder verdeld, dat ik liever meisje/vrouw wou zijn. Me moeder accepteerde het voor 20% ze zij je mag je wel als vrouw kleden maar ALLEEN binnen in huis. (om dat ze dacht dat het maar iets was wat toch maar weer voorbij zou gaan) mjah goed ik zij dat ik dat niet wou en veder wou dan alleen dat. Haar reactie was als je dat doet raak je mij kwijt. dus hoe bang ik ook was me moeder te verliezen deed ik het niet en ik probeerde het ook een tijdje te vergeten maar tervergeefs het wam weer trug, jaren zijn er voorbij gegaan ondertussen ongeveer 8 jaar en eindelijk heeft me moeder ongeveer september 2013 (na dat ik weer erg depri was en gewoon dingen niet goed gingen op werk etc) er bij neer gelegd dat ze het moet accepteren dat ik een vrouw ben. echter heb ik wel een verwijsbrief liggen hier om het umcg te bellen maar durf het UMCG niet te bellen en als ik dat eenmaal doe wat ik echt iedere dag uitstel met morgen ga ik bellen, morgen ga ik bellen, is het er nog niet van gekomen maar denk toch dat het verstandiger is voor me zelf om het wel te doen aangezien ik de laatste dagen weer niet 1 van de vrolijkste ben..

[Duckarmy]

Ik heb hier ongeveer bijna dezelfde reactie gekregen, ben wel een man die liever een vrouw wil zijn.
Is inderdaad niet fijn, om dat te horen te krijgen..
Hier was het van da is nu even en volgende maand is het weer wat anders..
Als je er jaren mee zit dat het niet na 1 maand 'overgaan'.
Hoop dat je er kan over praten zodat ze hun kunnen begrijpen X
Hier bij mij thuis iets later na ik het heb verteld via een brief een 2de poging geprobeerd en ook die was heel negatief..
Ouders willen het niet begrijpen en doen alsof ik het verzin om aandacht te krijgen en/of dat niet bestaat, dus ook voor mij heeft dit veel negatieve kanten.
Hoop dat je snel antwoorden zal vinden.

[Baukje]

Soms helpt het om de rollen om te draaien, en tegen je ouders te zeggen als jullie me niet accepteren dan raken jullie mij kwijt. En zolang ze je niet accepteren creëer je langzaam steeds meer afstand, tot ze je echt kwijt zijn. Het is vrij bot, maar zo gaan ze ook met jou om. Als je ouders om je geven, zullen ze wel bijdraaien, voordat het contact helemaal verbroken is. En als ze niets om je geven, ben je beter af zonder ze. Het is hard, maar het is wel jouw leven dat je anders weggeeft, zodat zij in hun illusies kunnen blijven leven.

[Eva]

Ik vrees dat Baukje heel erg gelijk heeft.

[Veronica]

Soms helpt het om de rollen om te draaien, en tegen je ouders te zeggen als jullie me niet accepteren dan raken jullie mij kwijt. En zolang ze je niet accepteren creëer je langzaam steeds meer afstand, tot ze je echt kwijt zijn. Het is vrij bot, maar zo gaan ze ook met jou om. Als je ouders om je geven, zullen ze wel bijdraaien, voordat het contact helemaal verbroken is. En als ze niets om je geven, ben je beter af zonder ze. Het is hard, maar het is wel jouw leven dat je anders weggeeft, zodat zij in hun illusies kunnen blijven leven.

Helaas de waarheid, langzaam doe ik dat ik dacht dat mijn moeder het accepteert, is wel zo maar niet helemaal en door steeds mijn oude naam te zeggen niet een proberen om zij of Veronica te zeggen, dat doet gewoon pijn.