T-Nederland

Dat hoeft niet altijd de waarheid te zijn... Toen ik het mijn moeder vertelde in 2009 geloofde ze me niet en probeerde ze me om te praten. Ik met mijn "idiote gedachtes" was gewoon een mannelijke vrouw en moest dat maar accepteren. Toen ik in 2010 zei dat ik naar het UMCG zou gaan kon ze niet geloven dat ik nog steeds met dat gedoe bezig was. Als we het erover hadden zei ze dat ik ook gewoon een mannelijke vrouw kon zijn, die lichamelijke verminkingen zouden niet nodig zijn. Ze zou mij in ieder geval niet zelf naar het ziekenhuis brengen, en ze zou ook nooit mijn nieuwe naam gebruiken. Na verloop van tijd gaf ze het ompraten op, want ze zag wel in dat ik niet terug zou gaan. Het accepteren kon ze nog niet, maar ze probeerde het wel. Ze begon vragen te stellen en probeerde te begrijpen wat ik voelde. Toen ik aan de hormonen begon (inmiddels 2012) wilde ze er volgens mij niet veel van weten. Maar toen de maanden voorbij gingen begon ze in te zien dat ik gelukkiger werd. Uiteindelijk hebben we eind 2013 een goed gesprek gehad met behulp van Astrid Pascal (maatschappelijk werkster UMCG), en dat was voor mijn moeder het moment dat ze het eindelijk kon accepteren. Een week later had ik de borstoperatie en toen was ik in haar ogen eindelijk haar zoon. Sindsdien gaat het geweldig en ze heeft zich vrijwel nooit versproken.

Dus ja, het heeft behoorlijk wat tijd en geduld gekost (4 jaar), maar het is toch goedgekomen. Ik heb ook wel 'ns het contact willen verbreken, omdat ik de moed opgaf, maar ik ben blij dat ik zoiets nooit heb gedaan. Bij ieder ander persoon had ik het waarschijnlijk wel gedaan, maar ze blijft toch m'n moeder.

Jouw moeder heeft veel beter gereageerd erop dan mijne. Die denkt dat ik bezield ben door geesten.

hee jongen,

ik zag je bericht en moest terugdenken aan het moeilijkste gesprek van mijn leven. vertellen aan mn pa dat ik mn intake had gehad bij t vu...wat volgde was een heftige ruzie.. hij heeft vanalles en nog wat tegen me gezegd waaronder.. ik zal je( mn geboortenaam) zo blijven noemen totdat ik onder de grond lig.
om een lang verhaal kort te maken hoorde we 6 maanden later dattie leverkanker had en was die meteen opgegeven. hij ging van iedereen afscheid nemen en we kwamen een voor een bij hem.. toen ik aan de beurt was heft tie me success gewenst en zn zegen erover gegeven.. die woorden die toen gezegd zijn neem ik met me mee mn hele leven. t enige wat ik nog kon wensen was gebeurd.t onmogelijke was gezegd door hem. de volgende dag is hij overleden.
wat ik hiermee wil zeggen is geef t tijd..ze willen dat je gelukkig bent ook al word dat niet zo uitgesproken in eerste instantie. en t zijn je ouders never forget that.
success ermee

en op t dodenprentje stond Romano en dat was meteen mn coming out naar de buitenwereld. ik stond in pak naast de kist. nu ik wist dat hij t goed vond stond ik daar als zoon, en dat mag iedereen weten.

Merkwaardig mooi einde, Romano!

Indrukwekkend verhaal

wow Romano.....zoiets moet je maar meemaken....gecondoleerd....

Aliss

Zo Romano, ik moet nu huilen. Wat ben ik blij voor je dat je vader je dit heeft meegegeven maar het moet toch heel erg dubbel zijn.

hoi janneke, zijn de tranen inmiddels gedroogd? als ik mijn bericht teruglees moet ik ook weer even slikken.het dubbele gevoel begint sterker te worden. volgede week zal ik hoogst waarschijnlijk groen licht krijgen wat super is natuurlijk. maar hij zal me nooit als romano leren kennen. en hij heeft aan mn stiefma verteld dat hij dat jammer vond...maar aan de andere kant hij zal mijn broertje ook niet zien opgroeien..t gemis is gewoon enorm.

Het gemis van een vader maakt je snel geen kind meer en dat is jammer. Ik weet hoe het voelt! Sterkte