twijfels

[Misha]

Hier ook heel erg veel twijfels. Soms vraag ik me af of ik niet gewoon man 'wil' zijn omdat ik eigenlijk iemand anders wil zijn, en dat ik misschien dan wel gelukkig ben? En dat ik de transitie niet door durf te zetten omdat ik er daarna misschien achter kom dat ik nog steeds mezelf ben en nog steeds een hekel heb aan mezelf, en dat het dan allemaal voor niks is geweest ofzo.

Soms denk ik ook dat ik het best wel vol kan houden met alleen mannenkleren en sportbh's om borsten in te binden. En andere momenten kan ik niet naar mezelf kijken in de spiegel omdat ik weet dat er iets niet klopt.

Kun je met dit soort issues trouwens ook bij zo'n gendercentrum terecht? Of is dat echt alleen voor mensen die het zeker weten en in transitie willen?

[Sabrina40]

Kun je met dit soort issues trouwens ook bij zo'n gendercentrum terecht? Of is dat echt alleen voor mensen die het zeker weten en in transitie willen?

In jouw situatie zou een VU gender team. via eerst een intake procedure en vervolgens een aantal diagnostische consulten jou meer helderheid in jouw situatie kunnen verschaffen. Maar die procedure kost je dan geen maanden maarduidelijk meer dan een jaar.

In jouw situatie lijkt mij daarom een bezoek aan de Psycho Informa Group van Tanja van Hengel in Schoonhoven, of een van hun satelliet locaties, duidelijk sneller tot een oplossingsrichting voor jouw probleem bij te kunnen dragen. Of neem anders eerst eens contact op met Transvisie Zorg in Amsterdam.

Heel veel succes toegewenst, Sabrina

[BoyInterrupted]

Hier ook heel erg veel twijfels. Soms vraag ik me af of ik niet gewoon man 'wil' zijn omdat ik eigenlijk iemand anders wil zijn, en dat ik misschien dan wel gelukkig ben? En dat ik de transitie niet door durf te zetten omdat ik er daarna misschien achter kom dat ik nog steeds mezelf ben en nog steeds een hekel heb aan mezelf, en dat het dan allemaal voor niks is geweest ofzo.

Herkenbaar. Ik ben inmiddels met de transitie gestart en als ik nu foto's zie van mezelf zie als vrouw of van net voor de start met hormonen, dan vond ik mezelf véél knapper dan dat ik nu ben en daardoor twijfel ik soms. Dan denk ik, heb je dat er écht voor over? Ik ben nog steeds dezelfde persoon, qua karakter, onzekerheid en depressie. Maar als ik denk aan terug keren naar toen, dan denk ik meteen: nee. Geen BH's, make-up en dergelijke meer voor mij. Gewoon doorgaan in mannenkleren, zonder hormonen en chirurgie, zou voor mij ook niet werken. Ik wil namelijk echt gezien worden als man. Maar ik besef nu ook dat, door dat ik niet als man geboren ben, ik nooit écht de man zal zijn die ik wou zijn, en ik geloof, ook al sta ik nu al veel verder in mijn proces en verder dan een jaar geleden, dat ik nog een heel lange weg te gaan heb.

[Fay]

Vlak, M-to-F, draaikonterij en twijfel door de hrt niet uit, hoort erbij zeggen ze:)

Fay

[Sunny]

Ik zal het wel niet meer meemaken, maar ik hoop vurig op de tijd waarin ik naar de bakker ga en dat daar een persoon achter de toonbank staat met baardgroei en borsten, of een vrouw die haar "hapje" niet in heeft gebonden, en dat zowel ik als alle andere klanten zich drukker maken over de kwaliteit van het brood dan wat er zich tussen de verkoper zijn/haar/hun benen bevindt.

Je voelt je vaak alleen verscheurd tussen man en vrouw of vrouw en man omdat je inherente aannames je vertellen dat je één van de twee MOET zijn. Het is oké om je geen van die twee te voelen.
Zelfs als je dat wel voelt zijn twijfels natuurlijk, maar dat maakt een tussen-de-genders-in status niet schandelijk en creëert geenszins een obligatie om aan één van de rollen te voldoen. Neem je tijd, trek aan waarin jij je mooi voelt en leef.

[Fay]

I Neem je tijd, trek aan waarin jij je mooi voelt en leef.

Mee eens maar in het geval van GD is er wat meer aan de hand het aantrekken van kleding

Fay

[Sabrina40]

Mede door die herziene wet BW 1:28 over de geslachtsverandering, beginnen we nu eindelijk los te komen van dat eeuwenoude dogma,, dat genderidentiteit, genderexpressie, biologisch geslacht en seksuele voorkeur ten alle tijden rigoureus met elkaar in lijn dienden te zijn en zo niet, dan moest er "genezen" of desnoods verbannen worden.

Sunny heeft het daarbij over de vrijheid van genderexpressie. Daar zie je inmiddels al een Conchita als winnaar op het songfestivalpodium verschijnen. Verder heeft de staatsecretaris Teeven de Universiteit Utrecht een opdracht verstrekt om de mogelijkheden en gevolgen te onderzoeken van het mogelijk weglaten van de voor sommigen zeer benauwende officiële M/V registratie. De resultaten van deze studie worden eind februari openbaar en zullen op 13 maart op een studiemiddag van Vereniging Vrouw en Recht in Utrecht uitgebreid worden besproken. En ik ben benieuwd, wat we daar te horen krijgen.

Voor jeugdigen, die nog in gemeenschappelijke kleedkamers en doucheruimten moeten verschijnen, is er nog een sterke band tussen het krijgen van een GD en hun sociale acceptatie in onze algemene maatschappij. Maar volwassenen hebben de mogelijkheid om hun genderexpressie, waarmee zij deelnemen aan ons Nederlandse maatschappelijk leven, ook los te zien van het al dan niet ondergaan van een SRS. Zo kan ik bijvoorbeeld met bepaalde badpakjes zelfs zonder SRS voldoende onopvallend naar een strand of zwembad. Een HRT behandeling zal, met name ook om een betere sociale erkenning te verkrijgen, nog wel duidelijk op veler verlanglijst staan. Maar een SRS is, na deze wijziging van BW 1:28, voor het verkrijgen van een maatschappelijke erkenning geen noodzaak meer, maar kan zeker vanuit het aan willen gaan van een relatie of een puur persoonlijk oogpunt inzake een diepe afkeer ten opzichte van het eigen lichaam, natuurlijk nog wel een eis zijn.

Sunny hoopt, dat het "Conchita" effect ook zal gaan doordringen bij de ons omringende gewone man en vrouw in de straat. Fay benadrukt het puur eigen gevoel, dat het eigen biologische geslacht niet overeenstemt met haar gender identiteit. Bij wijze van spreken zou in het puur theoretische geval , dat iemand als Fay in haar dooie eentje op een onbewoond eiland zou wonen, zij mogelijk voor dat puur eigen gevoel nog steeds sterk een SRS ambiëren. En dat is natuurlijk volkomen hun goed recht.

Maar nu dat eeuwenoude dogma in onze Westerse Wereld duidelijk wankelt, moeten wij natuurlijk wel duidelijk onderscheid gaan maken tussen de verschillende aspecten van het man of vrouw of iets er tussenin zijn.

[Sunny]

Heu?

Ik denk dat ik een beetje een brainfart heb, want ik begrijp je relaas niet helemaal - maar dat zal aan mij liggen; het is vroeg en de klok en ik zijn geen vrienden op dit uur

Ik heb nooit gezegd, en ben ook absoluut niet van mening, dan we allemaal onze individuele genderidentiteit los moeten laten om te versmelten in een soort griezelig vormloze Barbapappacultuur. Ikzelf voel me - en ben - honderd procent vrouw, dus een persoonlijke agenda heb ik niet echt.

Het enige dat ik wil is dat mensen in de queer community (niet bepaald de gewone persoon in de straat, hoewel dat natuurlijk helemaal mooi zou zijn), wanneer ze onzeker zijn over het nemen van grotere stappen dan waar ze op dat moment misschien nog niet klaar voor zijn, weten dat wat ze ook besluiten, ze niets verplicht zijn. Het komt te vaak voor dat transgenderpersonen zich verplicht voelen om bijvoorbeeld een geslachtsverandering te ondergaan terwijl ze daar redelijk onzeker over zijn, maar voelen dat "het moet" omdat ze anders "niet echt" transgender zijn - en wat zijn ze dan?
Mijn punt is dat als jij je vrouw voelt, en je gaat op HRT maar wil geen geslachtsverandering, dan maakt dat je niet minder een vrouw en zeker niet minder een persoon. En andersom, en wat er dan ook tussen valt.
Maar wanneer je toch weet dat je het wilt -of weet wie je bent, maar je twijfel is op andere factoren gebaseerd, maakt het dat dilemma ook niet minder legitiem.

Misschien dat ik mijn oorspronkelijke punt iets te agressief doordrukte, blijkbaar? Ik wil alleen maar pleiten voor meer ruimte in een community die steun zou moeten bieden aan zowel transmannen als transvrouwen en iedereen er tussenin.
Behalve transpandas. Die lui zijn niet te vertrouwen.

^_^

[Sabrina40]

Hallo Sally,
Mijn oprechte verontschuldiging als ik jou in verwarring heb gebracht. Want ook met wat je in je recente bericht schrijft, ben ik het namelijk helemaal volledig met jou eens. Mogelijk had ik in mijn vorige bericht beter kunnen verwijzen naar http://transgenderinfo.be/f/zorgpad/" target="_blank . De Belgische wetgeving loopt achter vergeleken bij de Nederlandse, maar hun transgenderzorg ademt een veel liberale en meer eigentijdse sfeer dan in Nederland.

Voor nadere details over mijn achtergrond verwijs ik naar http://www.continuum.nl/het_lichaam/lic ... _een_dogma" target="_blank . In 1990 ben ik dus, na een sociale transitie, waarvoor ik 8 jaar had uitgetrokken en voor mijzelf geen noodzaak heb voelen opkomen voor een HRT en/of SRS, permanent als vrouw in deze maatschappij gaan leven.

In of kort na 1990 zag ik toen een TV documentaire over het gender team in Amsterdam. Daarin wilde men blijkbaar benadrukken, dat dit geen lichtvoetig gedoe was en op een gegeven moment zag ik hun toenmalige psycholoog Anton Verschoor met hoog voor zich over elkaar geslagen armen tegenover een bibberend aankomend transseksueeltje bulderen, dat als "hij" ooit een vrouw wilde worden, "hij" zich wel strikt aan het protocol en de eisen van het Gender Team diende te houden. Gelukkig hoefde ik mij van die benadering dus niets aan te trekken en ben ik gewoon in mijn sociale omgeving met iets later ook mijn officiële voornaam en pasfoto gaan leven als de vrouw die ik mij voel en volledig ook als zodanig werd geaccepteerd. Met mijn rijbewijs kon ik mij toen al haast overal als vrouw legitimeren en ook inschrijven.

In 2007 ging mijn zorgverzekeraar, door die toen verplicht gestelde GBA koppeling, mij plotsklaps weer als "de Heer" ging uitschelden, heb ik aansluiting bij de Transgender Wereld gezocht. Maar rond 2009 werd mij ineens de toegang tot een transgender forum resoluut verder geweigerd, toen ik naar voren bracht, dat met de komende wetsherziening van BW 1:28 de noodzaak voor een SRS, om in het wensgeslacht in deze maatschappij erkend te worden, zou komen te vervallen. Dat was blijkbaar puur vloeken in hun kerk en kreeg ik nog opmerkingen zoals : "Loop jij maar lekker door met die slungel tussen je benen". Maar gelukkig laat dit forum wel vrije meningsuiting toe.

Volgens mij zitten wij helemaal op één lijn, dat discriminatie binnen de LHBT wereld absoluut moet worden vermeden en dat iedereen uitsluitend , met of zonder ingewonnen advies, naar eigen gevoel twijfels overwint en zelf beslist welke combinatie van genderidentiteit, genderexpressie, eventuele lichamelijk aanpassingen en seksuele voorkeur voor haar of hem de beste oplossing is.

[Sunny]

Sorry voor de defensie. Ik krijg vaker dan niet gezeur over mijn instelling wat dit betreft.

Ik wil absoluut niet beweren dat je verhaal herkenbaar voor mij is, maar ik begrijp het. Er is niet veel op te zeggen, en dat is het verdrietige.

Lang geleden begon op Schiphol een vrouwelijke douane ineens te gillen toen ik naar mijn vlucht liep; mijn paspoort zei 'vrouw', maar dat was duidelijk niet genoeg voor haar, dus haalde ze er een of andere kerel bij die mij dan maar in plaats van haar moest fouilleren. Haar handen in de lucht alsof ze zojuist iets vies aan had geraakt: "had ik bijna een tranny lopen betasten." Dat was wat ze zei. Andere passagiers grinnikten. Niemand zei wat.
De kerel dan. Met langzame bewegingen, als een 0.5 alcohol percentage die zijn beste stukje sinds zijn lagere schooltheater probeerde op te voeren, klopte hij mij af. Van rechtsonder hoorde ik hem mompelen: "gatverdamme, ranzige kutflikker."
Op de terugweg (een vakantie naar Schotland) gebeurde het min of meer andersom, ook op Schiphol (mijn haat voor Nederland in dat opzicht kent weinig grenzen).

Een tijd lang daarna werd het niet veel beter.

En toen ik eenmaal anderen van mijn "soort" ging opzoeken, gebeurde hetzelfde.
Toen ik hier voor het eerst kwam, een aantal jaar geleden, werden deze forums bestierd door mensen zo vol van zichzelf om hun onzekerheid te compenseren, dat het voelde alsof ik weer helemaal overnieuw in NaNoWriMo beland was.

En ik haat het dat, zelfs als je een knoop doorhakt en je zoekt steun bij die vaak dezelfde diarree over zich uitgestort krijgen, je alsnog wordt afgewezen om wie je bent.
Begrijp me niet verkeerd; ik vind het een goed teken, dat er zelfs onder de randgroepen iets op gang is en er eventueel een discussie ontstaat.

Maar het is zo vermoeiend om na een lange dag ellende thuis te komen, je schoenen uit te schoppen, en zien dat je toilet is geëxplodeerd en de kat zichzelf heeft opgehangen. Zonder briefje.