T-Nederland

Allemaal medische termen en namen die me niets zeggen, maar toch succes gewenst alvast, tanisha!


Hier worden de twijfels alleen maar heftiger. Ik ben vandaag ontzettend boos geworden op een collega, eerst omdat ze tegen me begon te zeuren over haar bh en ik dacht 'ga daar met vrouwen over praten ofzo, niet met mij', en daarna omdat ze me een meisjes-meisje noemde omdat ik schrok van een mega spin die op het plafond zat. En toen schrok ik weer van mijn eigen reactie, want ik zie mezelf heel anders dan andere mensen mij zien. Ik zie een jongen met een meisjesuiterlijk, anderen zien gewoon een meisje met jongenskleren. Ik heb de laatste tijd ook veel dromen over transities die helemaal perfect gaan en dat andere mensen er ook goed op reageren, en dan word ik wakker en wou ik dat de echte wereld zo mooi was.

dank je misha ben toch wel een beetje bang voor bot ontkalking maar daar ga ik de 12de wel achter komen het komt zoals het is en kan er nu toch niks meer aan doen!

ik heb misschien een rare tik maar probeer mijn angsten te overwinnen zo heb ik bijvoorbeeld hoogtevrees maar dat heeft me er niet van weerhouden om een vlucht aan een parasail te maken om mijn hoogtevrees te overwinnen hoogtes voelen nog steeds niet goed maar ben nu een stuk zekerder op een trapje of lader dus wat mij betreft job done!

Ik begrijp helemaal wat je bedoeld misha.

Sinds mijn intake lijkt het wel of mijn gevoelens sterker worden met de dag en zo ook de afgunst naar mijn lichaam toe. Ik heb uit ergernis zelf mijn snor geepileerd met een pincet ondanks de pijn maar hij moest weg.

Elke nacht weer dromen waar ik gewoon een meisje ben. En dan elke ochtend weer die major setback

Vervolgens toch de twijfel aanwezig of mssn wel een soort angst. Heftige discussies in mn hoofd doen me continu switchen wordt er depri van.
Mn partner merkt t op en krijg steeds vaker de vraag of ik al weet wat ik wil.

Ik wordt er echt gek van alles spreekt elkaar tegen op het moment in mn hoofd. En dan regel je wat voor een klant op en dag dat je je wat rustiger voelt.... komt ie met de opmerking ''tnx youre the man'' en ja hoor chaos is weer terug

Ik word echt helemaal gek van mezelf. Vorige maand na een jaar alles voor mezelf te houden, eindelijk besloten er mee aan de slag te gaan. Heb het tegen mijn ouders verteld (die waren not amused), tegen wat collega's/vrienden en heb me door de huisarts laten doorverwijzen naar de VU.

En nu twijfel ik weer! Ik ben al zo lang ik me kan herinneren depressief, en nu vraag ik me af of mijn verlangen om als man te leven niet gewoon komt omdat ik zo'n hekel heb aan mijn leven en dat ik 'gewoon' iemand anders wil zijn. Ik heb vandaag wat vrouwenkleren aangetrokken en make up op gedaan, en op zich vind ik het wel mooi om te zien, maar ik voel me er ook ongemakkelijk bij. Het past niet bij me. En nu ik het aan mensen in mijn omgeving heb verteld heb ik het idee dat ik niet meer terug kan, en dat is eng. En nu ga ik me afvragen of ik er wel aan moet beginnen... of het niet te veel gedoe is, en of ik er mijn ouders niet te veel pijn mee ga doen.

Kan iemand me alsjeblieft vertellen dat dit normaal is en dat dit weer over gaat en er gewoon bij hoort?

Dat is normaal.
Dat gaat weer over.
Dat hoort er gewoon bij.

Twijfel zegt niet dat je trans bent.
Twijfel zegt niet dat je geen trans bent.
Twijfel zegt dat je een wel overwogen besluit aan het maken bent waar wat gevoelens bij komen kijken.

Door te experimenteren kom je verder.

Barbarella

Het gevoel dat je niet meer terug kunt, ja, dat is herkenbaar. En ik heb me een ongeluk getwijfeld... Ik ben doorgegaan en hoef ook niet meer terug, terug waarheen.
Waar ik alleen voor wil waken is je vertellen dat je door moet, je moet helemaal niets, zeker niet als een ander het je vertelt en al helemaal niet als het over zulke ingrijpende dingen gaat die je leven totaal op zijn kop zetten. Als je al iets moet, is dat, dat je het zelf moet uitvinden...

In feite wat Barbarella zegt

Bij mij is het ook veel twijfels, waarbij ik op het ene moment heel duidelijk voel dat ik geen meisje/vrouw ben, maar het volgende moment kan ik weer aardig goed leven met hoe ik nu ben en wat ik doe.. Ik blijf me vasthouden aan het gegeven dat ik gewoon ik ben, en dat ook mag zijn in mijn omgeving. Op het moment is het dan ook niet zo dat ik (uberhaupt zou durven om) naar de huisarts zou stappen voor een verwijzing oid. En ook dat brengt weer twijfels mee.
Grrrr, die twijfels zouden we toch in een hoge boom op moeten hangen en nooit meer naar om moeten kijken

Hier net zo hoor, maar ben dan ook een enorme twijfelkont. :-p
Ik weet niet of dat bij jou ook zo is, maar bij mij komen de twijfels als ik aan anderen denk.
Wat vinden zij? Zullen ze mij wel accepteren? Vinden ze mij niet raar of gek? En wat nou als ik er anderen verdriet mee doe?

Het heeft bij mij dan ook heel lang geduurd voordat ik kon denken: jammer dan, het is immers mijn leven.
Ik wil niet meer het leven lijden zoals men van mij verwacht, maar ik wil dat gene doen wat mij gelukkig maakt.

Deze reacties heb ik echt nodig nu, heel erg bedankt! De twijfels zijn er inderdaad als ik aan anderen denk. Vooral als ik bij mijn ouders ben, want ik zie hoe zij het afkeuren als ik hier in m'n jongenskloffie rondloop. Op mijn werk voel ik me fantastisch, daar kan ik zijn wie ik ben zonder dat iemand me raar aankijkt.

Het zal ook wel schelen dat ik binnen een maand of 2 op mezelf ga wonen. Misschien dat die afstand van mijn ouders wel even goed is. Ik houd meer rekening met hun gevoelens dan met die van mezelf.

Ik heb ook heel lang twijfel gehad. Uit eindelijk de stap toch gezet en ik heb gisteren nog aan de psycholoog verteld dat ik als ik nu bekijk ik veel eerder de stap had moeten zetten. Maar daar zit ik gelukkig niet mee. Bijna 3 maand onderweg 1e controle gisteren gehad met alleen maar goed nieuws. Kan niet blijer zijn en ben zeer benieuwd hoe mijn lichaam verder zal reageren.

Saskia