Opweg

[Anon20180730]

Spoelen onder de douche na elke keer plassen of een groter gebeuren. Ergens is het na 6 weken wel een soort gewoonte geworden. (dilateren hoef ik niet) En toch betrap ik me er op dat ik minder drink om maar zo min mogelijk naar het toilet te hoeven gaan. Niet echt verstandig dus sleur ik mezelf weer regelmatig richting het water of iets anders wat vocht naar binnen brengt. Gelukkig heb ik de discipline op kunnen brengen om wel na elk toilet bezoek te gaan spoelen. En daarnaast mijd ik elke gelegenheid waar dat niet mogelijk is, of ga ik naar huis als de nood te hoog wordt. Dat spoelen moet en zal gebeuren! Nog regelmatig denk ik dat het niet helemaal goed is, de operatie was ook zo complex, maar telkens weer blijkt de spiegel het tegendeel te bewijzen. De genezing gaat goed, over een week naar het genderspreekuur. Ben benieuwd wat de meester er zelf van vindt.

zucht.. na elke plaspartij.. en ik ben een geit hoor.. hoe lang is dat nodig?

[Jannet V]

In ieder geval de eerste 6 weken maar ik hou het wel wat langer vol. Kan vast geen kwaad.

[Jannet V]

Vandaag toch een "lichte" teleurstelling. De deskundigenverklaring van het UMCG, die ik nodig ben om mijn geslacht in het geboorte register te kunnen laten veranderen, krijg ik pas in Augustus. Administratief hobbelen ze een beetje achter de feiten aan. Wat in Amsterdam blijkbaar wel mogelijk is lukt in Groningen niet. Beetje teleurstellend mede omdat ik er op de dag van de operatie al om gevraagd heb. Had ik voor de operatie gevoelsmatig iets te veel, nu heb ik wettelijk iets te weinig. Het spijt me maar het tuinfeestje zal dus uitgesteld worden tot ergens in augustus.

[Jannet V]

Het is nu 8 augustus 2014, drie en een halve maand na de operatie. Nog steeds merk ik lichamelijk ongemak en ben iets beperkt in de beweging. Gelukkig verkeer ik in de positie om het gewoon maar over me heen te laten komen. Heel geleidelijk is het gevoel de afgelopen maanden terug gekeerd in mijn schoot en heel voorzichtig durf ik een beetje nader kennis te maken met mezelf. Nog steeds spoel ik twee keer per dag. Niet omdat het medisch gezien nog noodzakelijk is maar omdat het me een zelfverzekerd gevoel geeft helemaal schoon te zijn. Ik pak dan gewoon de douche slang, zonder kop, en spoel me voorzichtig. Gisterochtend raakte ik met een straal die iets meer kracht had dan normaal, mijn clitoris en ik voelde een heel erg aangename rilling door m'n lichaam trekken. Niet meer zo puntig als voorheen maar ronder, evenwichtiger, fijner.
Nog steeds opweg maar nu meer verborgen. En een beetje terughoudender maar dit wil ik toch graag delen met jullie.

Afgelopen dinsdag is de aanhef officieel veranderd en sta ik geregistreerd als vrouw in het geboorte register.

[Danielle]

Je doet nog steeds dagelijks spoelen, ja drie maanden? Dat kan heel goed de genezing aan het belemmeren zijn, omdat de huid zo altijd nat blijft en verweekt. Ik merkte dat op het moment dat ik het spoelen begon af te bouwen de genezing met sprongen vooruit ging. Ik heb wel tot een maand of drie met een vochtig washandje schoongedept na het plassen (en daarna drooggemaakt), tot de operatiewonden helemaal dicht waren.

[Jannet V]

De wonden waren na een week of zes al dicht. Het ongemak zit hem vooral op de plaats van de buiten hechtingen waar nog wat spanning op staat bij het bukken, het schaambeen wat nog gevoelig is en de bekkenbodemspier. Ook het puntje van de V hechting is na een dag gevoeliger dan 's ochtends. Dus het gaat geweldig! Maar dat schreef ik al, ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik me er ook bij neer kan leggen als het iets minder gaat.

[Jannet V]

Bijna 5 maanden na de operatie. Het is haast niet te bevatten dat het uiteindelijk allemaal zo snel gegaan is. Eind mei 2011, na anderhalf jaar therapie die me verschrikkelijke diepe dalen heeft laten beleven waardoor ik enkel nog omhoog kon kijken. En andermaal op plaatsen bracht waar vandaan alleen nog maar de diepte lonkte, had ik een gesprek met de psycholoog die tijdens die strijd steeds naast me gestaan heeft. Vaak hand in hand, soms met een zetje in de rug en af en toe sturend in de goede richting. Daar en toen heb ik mijn grootste geheim geopenbaard. Ik ben okay maar mijn lichaam is dat niet. Ik ben een vrouw, geboren in het lichaam van een man en ik wil er alles aan gaan doen om lichamelijk zo dicht mogelijk in de buurt te komen van mijn gevoel. Anderhalf jaar therapie in een mannengroep hadden me in laten zien dat ik er voor uit mocht komen dat ik niet in die wereld thuis hoorde. Toen ik het daarna in de mannengroep vertelde heb ik me nog nooit zo welkom gevoeld in een groep met mannen. Ze waren zo lief voor me, dat mijn hart bijna smolt. Achteraf gezien ben ik daar op dat moment een belangrijk stukje argwaan tegenover mannen kwijt geraakt.
Daarna werd het wachten, wachten, wachten en nog eens … Totdat ik in februari daarop volgend een uitnodiging kreeg van het UMCG, m’n eerste afspraak. Drie maanden later kreeg ik groen licht, ik leefde al als vrouw maar wilde dolgraag hormonen en iets om m’n zwabberende losbandigheid te onderdrukken. Augustus 2012 was het zover en toen ik m’n recept in kwam leveren bij de apotheek was het, omdat het even heel druk was, m’n huisarts zelf die me hielp. “We hebben het niet op voorraad maar morgen mag je het komen halen.”
December 2013.
“Heb je al een datum?” vraagt Astrid aan mij tijdens een van de periodieke gesprekken die ik met haar heb. Ze is als medisch-maatschappelijk werkster verbonden aan het Genderteam van het UMCG. “Nee, ik heb nog niets gehoord.” Ze pakt de telefoon en vraagt de stem aan de andere kant of er al een planning is. Lachend kijkt ze me daarna aan. “De operatie staat gepland op …” Er komt een hele grote glimlach op mij gezicht en ik besef dat mijn ogen een verwoede poging doen om m’n make-up te verwoesten.
Als ik later hoor dat de operatie een paar weken verschoven is komen er gedachten dat ik dat niet overleef. Maar ik heb die datum, 22 april 2014, gehaald. Met hangen en wurgen maar het is gelukt.
Nu, vijf maanden later, lijkt het wel alsof het nooit anders is geweest. En dat die penis enkel een nare droom in onrustige nachten was. Heel voorzichtig durf ik mezelf te gaan ontdekken en deze keer zonder het gevoel dat er iets niet klopt.

[Jannet V]

Grappig. Slechts 18 reacties op meer dan 2000 keer gelezen. Hopelijk hebben die "anderen" hier iets aan gehad, voor jullie deed ik dit en ga misschien nog een poosje door. Omdat ik weet hoe eenzaam je kunt zijn. Besef dat je nooit alleen bent.
Liefs voor jullie allen, Jannet.

[Emma]

Ik lees met ingehouden adem mee, Jannet

[Jannet V]

Ik dacht al, wat hoor ik nu niet! (sorry, slechte reactie)