Opweg

[Jannet V]

Zo’n geluksmomentje
Geen idee hoeveel mensen de reclame van McDonald’s uit 1989 nog herinneren (Ze zei meneer tegen me!) maar vanochtend had ik zo’n momentje. Ik was net klaar met douchen, afgedroogd en ingesmeerd, gaat de telefoon. Normaal wil ik hem dan wel eens laten rinkelen maar een stemmetje zei me dat ik hem op moest nemen. Niemand verder in huis en de gordijnen nog dicht dus mijn Eva kostuum zou de roddelpers niet bereiken. “Met Jannet.” Mijn achternaam laat ik altijd achterwege in de hoop dat mijn voornaam beter blijft hangen. Face to face ervaar ik nooit problemen maar voor de telefoon wil er nog wel eens iemand zijn die mijn geslacht denkt te kunnen bepalen aan mijn stem en ergens is dat soms ook wel een beetje verwarrend. Aan de andere kant hoor ik een stem die zegt, ”Met wie spreek ik?” Wederom noem ik mijn naam en de stem verontschuldigd zich voor het verkeerde nummer en vervolgt: “Ik ben ook al oud en dan is een foutje snel gemaakt.”
“Geeft niet hoor het overkomt mij ook wel eens. Succes en nog een fijne dag.” sluit ik af. “Dank u wel hoor. Dag mevrouw!” antwoord de vriendelijke stem
Ik leg de telefoon op het bed en ga terug de badkamer in. Daar lacht een vrolijk meisje op leeftijd me in de spiegel toe en zegt: “Ze zei mevrouw tegen mij!” En met een warm gevoel van geluk lach ik terug.

[Jannet V]

Zo moeilijk! Hij heeft de lastigste periode in mijn leven meegemaakt, zag mij dan als vroeger en dan weer als mezelf. Verwrongen in zijn jeugd en later opgescheept met een menselijk dilemma. Mijn hondje begint heel langzaam te veel voor mij te worden. Soms nog heerlijk om van te genieten maar vaak helemaal de weg verloren. Slapeloze nachten, bijna 60 en zo alert als een ouder met een eerst geboren baby. Het sloopt me! Toen hij kwam waren we met een heel gezin, nu niet meer. Hij is zo lief maar heel vaak zo teveel, een mannetje van bijna 16, doof, bijna blind en overgeleverd aan de traumatische herinneringen uit zijn jeugd.
Een dilemma, kies ik voor hem of kies ik voor mij. En wat zou hij gedaan hebben, iemand een idee?

[Jannet V]

Een moment van rouw. (huilen tot je in slaap valt)

Vroeg me al zo lang af wanneer het echt zou komen. Waarom? Zeg het maar! Een afscheid? Een verwelkoming? Geen idee! Er is niemand in de buurt die me tegen zou kunnen houden, dus kan ik huilen om iets wat ik niet begrijp en dat blijf ik doen totdat het over is, dat moet ik blijven doen totdat het over is.
Als ik nu 13 zou zijn geweest, had ik alles anders gedaan maar ik was toen 13 en heb het destijds niet gedaan omdat het toen niet mogelijk was. En nu moet ik huilen omdat het leven een raar grapje voor mij in petto heeft gehad. Maar als ik uitgehuild ben weet ik weer dat het geluk om de hoek staat te wachten totdat ik er klaar voor ben.

[Jennifer W]

Dankjewel!

[Jannet V]

De aanloop naar Pasen, het heeft een speciaal plekje in mijn hart. Niet iedereen is het gegund om na een jaar al terug te kunnen kijken op zijn of haar eigen geboorte. Want hoe vreemd dat voor anderen ook mag klinken, zo voelde het, mijn eigen hergeboorte.
De Passion op Witte donderdag heeft een extra dimensie en alles wat volgt in het weekend wat komt is specialer dan ooit, ook dit jaar met Asperges. Het voelt als een nieuwe verjaardag, niet op een datum maar de dag na Pasen, dit jaar vier ik op zeven april, mijn tweede hergeboortedag.
Al meer dan twee en een half jaar na het begin van de HRT en bijna een jaar na de operatie, maken mijn borsten weer een groeispurtje door. Dat doet me goed want het is nog niet echt een overtuigend heuvellandschap. Heel bewust heb ik er vorig jaar voor gekozen om niet meteen een borstvergroting te doen, ook al scheelt het 2000 euro als het in één operatie kan. Ik zou de fijne sensatie van de afgelopen maand misschien wel zijn misgelopen. Laat mijn puberteit maar langzaam verlopen omdat ik begrijp hoe het werkt, kan ik er van genieten.

[Anon20180501]

Die ervaring heb ik ook Jannet. De vervrouwelijking is een langdurig proces, zelfs nu nog - ook 1 jaar na mijn srs - merk ik de verschillen op t.o.v. een paar maanden terug, vooral in mijn gelaat en heupen, en niet alleen mezelf was dat opgevallen.

[Jannet V]

Wat leuk om te lezen dat ik daarin niet alleen sta Daniéla, het zijn van die ervaringen die meestal niet meer gedeeld worden.

[Anon20180501]

Kan een aanmoedigende werking van uitgaan Jannet, en dan was ik nog vergeten te vertellen dat met het wegvallen van de testo en de dysforie de vervrouwelijking ook tussen mijn oren een steeds prominentere rol begint te spelen. Ik ben momenteel bezig met het opknappen van mijn woning maar zoals vroeger alles op de automatische piloot ging, zo werkt het allang niet meer. Bij elke stap moet ik heel goed nadenken wat ik doe en hoe maar dat heeft niet kunnen voorkomen dat ik al een paar keer helemaal overnieuw moest beginnen omdat ik de verkeerde volgorde had aangehouden...

grts Daniéla

[Anon20180730]

Ik ben momenteel bezig met het opknappen van mijn woning maar zoals vroeger alles op de automatische piloot ging, zo werkt het allang niet meer.

bij het huidige inrichten van mijn nieuwe woning herken ik 't gevoel van uitzoeken wat ik graag wil, welke kleuren en hoe de dingen wat anders gebeuren. Een bijzonder gevoel is dat

[Anon20180501]

Het 'voorwerk' is inderdaad het leukste aan de hele 'verbouwing' Irene. En voor het eerst ben ik niet meer bang om met verschillende opvallende kleuren te 'experimenteren'. En dan zit de aankleding en inrichting er nog aan te komen. gefeliciteerd en veel succes met het opknappen, aankleden en inrichten van je nieuwe woning...

Terug 'Opweg' on-topic dan maar...