Nieuwe chat! Zie dit topic.

De te bewandelen route

Pas ik nou in een hokje of niet?
Mark
Berichten: 14
Lid geworden op: 21 jul 2015, 19:11
Gender: Onzeker

De te bewandelen route

Bericht door Mark »

Nu ik zo'n tijdje bezig ben met uitzoeken, merk ik dat ik veel dingen eigenlijk helemaal nog niet zeker weet. Met name hoe ver ik hierin wil gaan. Herkennen jullie dit bij jezelf of was het altijd al helemaal duidelijk voor jullie?

O ja, en ik ga binnenkort op gesprek bij een psycholoog die sinds kort ook in het vumc werkt. En ze woont nog dicht bij mij in de buurt ook :-)

grt Mark (maar dit wordt denk ik Johanna)
Gebruikersavatar
J1nny
Berichten: 720
Lid geworden op: 04 nov 2012, 14:43
Gender: Vrouw

Re: De te bewandelen route

Bericht door J1nny »

Ik was van dag een af zeker waar het eindigen ging...
En daar is het geëindigd..
Gebruikersavatar
Eveliene
Berichten: 612
Lid geworden op: 10 jul 2013, 15:01
Gender: Trans MtF
Locatie: Almere

Re: De te bewandelen route

Bericht door Eveliene »

Vanaf de eerste dag was het al duidelijk dat ik voor de grote operatie zou gaan, ondanks dat mijn ex dreigde dat het afgelopen zou zijn met ons zag ik geen andere weg voor me dan uitkijken naar het begin van mijn echte leven. Een goed gesprek met een met genderdysforie bekende psych is een goeie stap om samen te kijken of er niet iets anders is wat de vraag bij je opwekt.
Anon20180501
Berichten: 5099
Lid geworden op: 25 mar 2012, 13:24
Gender: Vrouw

Re: De te bewandelen route

Bericht door Anon20180501 »

Aan "De dag van volledige bewustwording" ging bij mij heel wat onduidelijkheid en leed vooraf Mark (Johanna), maar mij was vanaf die dag wel meteen duidelijk wie ik was en waar het zou eindigen. En zo geschiedde gelukkig... ;)

grts Daniéla
Anon20180501
Berichten: 5099
Lid geworden op: 25 mar 2012, 13:24
Gender: Vrouw

Re: De te bewandelen route

Bericht door Anon20180501 »

Die dag van bewustwording is trouwens ook maar een momentopname, een/het traject aangaan is een gevolg daarvan voor de nuancering...
Mark
Berichten: 14
Lid geworden op: 21 jul 2015, 19:11
Gender: Onzeker

Re: De te bewandelen route

Bericht door Mark »

Bedankt voor jullie reacties allemaal!
@eveliene ik denk dat dit een goede opmerking is van je. Het gaat nogal eens verschillende kanten uit bij me...

@daniéla mag ik vragen hoe het traject voor de volledige bewustwording was?
Anon20180501
Berichten: 5099
Lid geworden op: 25 mar 2012, 13:24
Gender: Vrouw

Re: De te bewandelen route

Bericht door Anon20180501 »

Kom ik nog op terug Mark, dat even kort samenvatten gaat me nu niet lukken... :)

grts Daniéla
Mark
Berichten: 14
Lid geworden op: 21 jul 2015, 19:11
Gender: Onzeker

Re: De te bewandelen route

Bericht door Mark »

@daniéla, prima :-)
Anon20180501
Berichten: 5099
Lid geworden op: 25 mar 2012, 13:24
Gender: Vrouw

Re: De te bewandelen route

Bericht door Anon20180501 »

@Daniéla mag ik vragen hoe het traject voor de volledige bewustwording was?
Hi Mark (Johanna)...

Het in detail uiteenzetten van hoe mijn traject is verlopen zal ik jou en mezelf voor dit moment besparen maar veel daarvan is terug te vinden op dit forum als je daar meer van wil weten. ;)

Wat ik met mijn opmerkingen wilde zeggen is dat ik gedurende het gehele 'voortraject' (vanaf het moment dat ik besefte dat er 'iets' aan de hand was tot ik wist wat, en de definitieve beslissing om een srs te ondergaan) alle opties openhield en al experimenterend aldus mijn ware seksuele aard en genderidentiteit heb ontdekt/nog aan het ontdekken ben. Ik zie de 'dag van bewustwording' dan ook als een momentopname dat in mijn geval leidde tot aanmelding bij het VUmc, maar vooralsnog dus met een open einde.

Het is dus beslist niet ongewoon dat je gedurende het 'voortraject' nog nergens zeker van bent en dus ook nog niet hoeft te zijn op het moment dat je het traject aangaat.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt, ik hoor het wel.

grts Daniéla
Apoc Revolution
Berichten: 12
Lid geworden op: 07 apr 2015, 17:53
Gender: Transgender

Re: De te bewandelen route

Bericht door Apoc Revolution »

Het komt vaak voor dat transmensen sinds hun kinderjaren of tienerjaren weten dat hun lichaam niet bij ze past. Bij mij was dit niet het geval. Pas toen ik 19 werd (ik ben nu 20), ontdekte ik dat er iets niet klopt. Daarvoor had ik totaal geen besef, omdat ik niet nadacht over mijn identiteit. Had ik het maar eerder geweten, dan had ik tenminste nog op puberteitsremmers kunnen gaan. Het is nog niet te laat, maar de mannelijke hormonen hebben helaas schade aangericht dat voorkomen had kunnen worden. Bij mij kwam de dysforie pas toen ik anders over mezelf begon te denken, ik wilde mooi zijn. Toen zag ik dat mijn lichaam me iets probeert te maken wat ik niet wil zijn. Daar moet een einde aan komen.

Ik begon te kijken naar transition stories op YouTube en ook Andreja Pejić vond ik inspirerend. Het is fascinerend om te zien hoe je kan veranderen via je uiterlijk, het gaf me hoop. In mijn geval identificeer ik me van binnen niet persé als vrouw, ik wil er gewoon vrouwelijk uitzien. Om die reden zou ik het niet erg vinden om behandeld te worden als vrouw, want zo ik wil er fysiek uit zien. Maar een man zijn in zowel uiterlijk als sociale rol is iets wat ik niet langer accepteer. Zelfs toen ik jonger was beschouwde ik mezelf niet als 'jongen' of 'man', maar ik dacht er verder nog niet over na. Nu weet ik wel zeker dat ik trans ben, want mijn lichaam klopt niet bij hoe ik me van binnen voel en hoe ik me wil uiten. Zelfs mijn naam heb ik aangepast, omdat mijn geboortenaam te mannelijk klinkt (plus nog een andere reden).

Dat ik dit pas op mijn negentiende ontdekt heb, betekent niet dat deze gevoelens minder geldig zijn. Je hoort ook verhalen van mensen die het zich realiseren als ze 30 of 40 zijn, etc. Een transition is voor mij de enige optie om van mijn dysforie af te komen en te bereiken wat ik wil. Dat moet zo snel mogelijk gebeuren, want ik kan hier niet mee dealen. Ik heb gelukkig nauwelijks haargroei op mijn gezicht/lichaam, maar het feit dat het er is om mee te beginnen en dat het terug blijft groeien stoort me enorm. En dan te bedenken dat ik deze gevoelens pas sinds bijna anderhalf jaar heb en ik erger me er nu al zo aan. Dit kan zo niet doorgaan voor de rest van mijn leven, dan zou ik niet meer willen leven. Als mijn lichaam nog meer vergiftigd zou raken, zou ik gek worden van woede en verdriet. En om de situatie nog eens extra moeilijk te maken, heb ik ook nog eens conflicten aangezien ik Christen ben en niet weet hoe God hier over denkt. Hij kan het me niet aandoen om me te laten leven als iets wat ik niet wil zijn, dan zou mijn relatie met Hem kapot gaan. Ik begrijp volledig hoe kwellend dit is voor anderen die het weten sinds hun kinder/tiener jaren en gedwongen moeten wachten tot ze ouder zijn voor andere hormonen. Maar wat ik het ergste vind van allemaal is dat ik hier nooit voor gekozen heb en totaal machteloos ben. Het is toch te absurd voor woorden om te moeten leven in een lichaam wat tegen je wensen in gaat en waar je geen controle over hebt?