Stealth leven

[Veronica]

Ik geloof er een beetje in als je echt jong aan het traject begint. Dan heb je gewoon niets te verbergen. Daarom heb ik er zo'n moeite mee dat een programma als 'Hij is een zij' met nadruk op zoek ging naar jongeren.

Ik vind persoonlijk dat hun in die programma ook oudere mtf's mee moeten laten doen, het traject is misschien hetzelfde maar de beleving bij jongere en oudere trans is net verschil tussen dag en nacht.

[Jeste]

Nee leven in een leugen dus. En das toch iets wat transgenders juist NIET meer willen. En wat ga je zeggen als evt. gevraagd wordt naar foto's? Dat je huis is afgebrand en alle foto's zijn verbrand. Je kan moeilijk baby en jeugdfoto's tonen. Ik geloof niet in stealth. Dan moet je wel zo goed geslaagd zijn.

Gelukkig heb ik bijna geen foto's van vroeger. Met tastbare herinneringen heb ik niets. Voor een groot deel vond ik mijn leven helemaal niet leuk. Hoewel genderdysforie daarin een belangrijke rol speelde, heeft dat met nog veel meer dingen te maken.
Het leek voor de buitenwereld wel dat ik het naar mijn zin had, omdat ik heel hard probeerde om het leuk te hebben. Daarmee dacht ik dat het wel eens een keer zou gebeuren dat ik het werkelijk leuk zou gaan vinden, maar ik hield mezelf alleen maar voor de gek. Maar laat ik niet overdrijven; er waren toch ook wel eens dingen in mijn leven die echt leuk waren.

Tegen mensen waarmee ik oppervlakkige contacten heb vertel ik niet zo snel veel, maar als ze wat vragen over vroeger dan ben ik er wel eerlijk over dat er maar weinig dingen waren die ik echt leuk vond. School, werk, sociale contacten. Ik vertel ook gerust dat ik nooit van de typische vrouwendingen hield. Dat zal geen verassing zijn, lijkt mij. Mensen zien mij nu toch ook met m'n kortgeschoren hoofd, nooit met make-up en regelmatig met jongenskleding aan.
Dat ik als jongetje geboren ben laat ik echter buiten beschouwing.

[Amy]

Nee leven in een leugen dus. En das toch iets wat transgenders juist NIET meer willen. En wat ga je zeggen als evt. gevraagd wordt naar foto's? Dat je huis is afgebrand en alle foto's zijn verbrand. Je kan moeilijk baby en jeugdfoto's tonen. Ik geloof niet in stealth. Dan moet je wel zo goed geslaagd zijn.

Gelukkig heb ik bijna geen foto's van vroeger. Met tastbare herinneringen heb ik niets. Voor een groot deel vond ik mijn leven helemaal niet leuk. Hoewel genderdysforie daarin een belangrijke rol speelde, heeft dat met nog veel meer dingen te maken.
Het leek voor de buitenwereld wel dat ik het naar mijn zin had, omdat ik heel hard probeerde om het leuk te hebben. Daarmee dacht ik dat het wel eens een keer zou gebeuren dat ik het werkelijk leuk zou gaan vinden, maar ik hield mezelf alleen maar voor de gek. Maar laat ik niet overdrijven; er waren toch ook wel eens dingen in mijn leven die echt leuk waren.

Tegen mensen waarmee ik oppervlakkige contacten heb vertel ik niet zo snel veel, maar als ze wat vragen over vroeger dan ben ik er wel eerlijk over dat er maar weinig dingen waren die ik echt leuk vond. School, werk, sociale contacten. Ik vertel ook gerust dat ik nooit van de typische vrouwendingen hield. Dat zal geen verassing zijn, lijkt mij. Mensen zien mij nu toch ook met m'n kortgeschoren hoofd, nooit met make-up en regelmatig met jongenskleding aan.
Dat ik als jongetje geboren ben laat ik echter buiten beschouwing.

Beetje hetzelfde verhaal gaat voor mij. Ik had een enorme hekel aan foto's vroeger en heb geen foto's van mezelf. De enige oude foto's van mij zijn in bezit van ouders en ik heb gevraagd of ze die weg wilde gooien. Dat wilde ze niet dus toen heb ik gezegd dat als iemand anders dan hunzelf ze wil zien dat er dan toestemming via mij geregeld moet worden.
En er zijn zo veel dingen die je kunt vertellen over vroeger waarbij je geboorte geslacht totaal geen rol speelt of het niet nodig is om dat te vermelden.
En net als wat Jeste zegt vertel ik ook niet snel veel over mezelf of over vroeger tegen oppervlakkige contacten. Ben ik dan aan het liegen? Ik denk het niet.

Het gaat denk ik meer om stealth naar de buitenwereld in dit draadje, mensen waar je niets of weinig om geeft. En inderdaad er zullen altijd wel mensen zijn die heel dicht bij je staan die wel dingen van je weten en waar je nog contact mee wil houden maar die weten dan ook wel goed hoe jij over die dingen denkt. Als ze daar geen respect voor hebben dan moet je je misschien eens gaan afvragen of je dat contact wel echt wilt behouden.

[Alice]

Even een reactie,
@ Elke,
’ Ik vind het typisch mannengedrag...hele epistels online zetten…’
ik weet niet goed hoe je op het idee komt dat dit mannengedrag is. Bestaat er een NEN, BIN, DIN, ISO norm voor? En hoe moet het gezien worden goed/slecht?

‘hele epistels online zetten over hoe je een "stealth" vrouw kunt zijn...en hoe je je dan moet gedragen. En waar je dan zogenaamd aan moet voldoen.’
Wat Carol schreef (ik neem aan dat je haar bedoeld) was niet wat je moet doen, of je je moet gedragen, maar de geeft aanwijzingen om als je in stealth wil gaan leven het beter is om ‘zo en zo’ te doen en het kan een hulp zijn om een bepaalde mentaliteit te bezitten. Dit heeft ze geschreven uit haar persoonlijke ervaring. Nergens geeft ze aan dat je haar geheel na moet doen, neem ook ingedachte dat zij in de USA woonachtig is waar toch andere normen gelden en de tijdgeest.

@ Tanja,
‘En wat ga je zeggen als evt. gevraagd wordt naar foto's? Dat je huis is afgebrand en alle foto's zijn verbrand. Je kan moeilijk baby en jeugdfoto's tonen.’
Opvallend weinig mensen zijn echt nieuwsgierig naar je verleden. Praktisch heeft het mij weinig moeite gekost om niet te informeren dat ik vroeger een ander geslacht had.
Iets simpels, “vroeger toen ik nog een kleine jongen was…” is nu, “vroeger toen ik nog klein, kind, was…”.

Foto;s, ik heb een paar foto;s in een vitrinekast waaronder ik op een motor een enkele keer komt de vraag ‘wie is die?’ antw. familie van mij, soms kijk ik er een beetje zielig bij en mompel “hij is niet meer onder ons” en een enkel mompelt terug, “ach wat erg” (man + motor – boem = ho). Er staat ook nog een fotootje van toen ik ongeveer 1 jaar was maar veel baby’s zien er genderneutraal uit enige commentaar is dat ik er stevig en lief uitzag. En voor de rest heb ik niet zo veel foto’s en inderdaad de album is opgeborgen. En dat vind ik zelf niet erg, mag van mij.

‘Nee leven in een leugen dus’
Wat ik nu een leugen vind, dat transgenders met droge ogen tegen de psycholoog kunnen beweren dat zij vrouw voelen en het zijn. En zodra ze de srs en wettelijk als vrouw geregistreerd zijn te pas en te onpas tegen ieder vertellen, met een zeker enthousiasme, dat zij transgender zijn en vroeger man waren. Die het liefst zich kleden in de beruchte bloemetjes jurk, logopedie wat is dat? ‘ze moeten mij maar nemen zo als ik ben’. Dat gebeurt dan ook, ze gaan dan naar de avond/nacht winkel als ze wat nodig hebben, Als de woonomgeving minder plezierig voor ze wordt verhuizen naar een ander gedeelte van het land waar ze luid en duidelijk weer kenbaar maken dat ze transgender zijn en verbaast zijn dat ze weer in de problemen komen.
Zeggen dat je vrouw bent maar het niet willen zijn. Dit is liegen.

‘Ik geloof niet in stealth.’
Wat voor zin had het voor je om deze topic te starten als je er toch al niet in geloofd?

[Danielle]

Er staat ook nog een fotootje van toen ik ongeveer 1 jaar was maar veel baby’s zien er genderneutraal uit enige commentaar is dat ik er stevig en lief uitzag.
Heb zo de bron niet bij de hand, maar daar zijn onderzoeken naar gedaan. Baby's met een blauw mutsje en een jongensnaam worden stoer genoemd en een bink en groot en sterk. Baby's met een roze mutsje en een meisjesnaam zijn lief, schattig en écht een meisje. De volwassenen gingen ook anders om met de kinderen: jongens worden ruwer vastgehouden dan meisjes bijvoorbeeld. Ware het niet dat proefpersonen niet het daadwerkelijke geslacht van het kind wisten en vaak genoeg twee keer hetzelfde kind in handen kregen.

‘Nee leven in een leugen dus’
Wat ik nu een leugen vind, dat transgenders met droge ogen tegen de psycholoog kunnen beweren dat zij vrouw voelen en het zijn. En zodra ze de srs en wettelijk als vrouw geregistreerd zijn te pas en te onpas tegen ieder vertellen, met een zeker enthousiasme, dat zij transgender zijn en vroeger man waren. Die het liefst zich kleden in de beruchte bloemetjes jurk, logopedie wat is dat? ‘ze moeten mij maar nemen zo als ik ben’.
[...]
Zeggen dat je vrouw bent maar het niet willen zijn. Dit is liegen.

Dat kan ik niet met je eens zijn. Door open te zijn over mijn transitie heb ik juist veel steun uit mijn omgeving gekregen, vanuit mijn vriendengroep en van mijn collega's bijvoorbeeld. Die hebben de afgelopen vijf jaar alles van dichtbij meegemaakt. Ook nieuwe collega's verzwijg ik niets. Al stel ik me niet voor met "Hoi, ik ben Danielle en ik ben transgender." Maar als het ter sprake komt, dan komt het ter sprake. Verder heb ik het altijd belangrijk gevonden mezelf te blijven. Als ik gewoon als meisje geboren was, dan had ik ook niet veel make-up gedragen of alsmaar in jurkjes en op hakken rondgehuppeld. Mijn persoonlijkheid zal zich vast anders hebben ontwikkeld, ik ben van mening dat wij de som zijn van al onze ervaringen, maar ik zal nog steeds een tomboy met praktische instelling geweest zijn.

Juist als ik alle dagen maar hooggehakt, kortgerokt en met zware make-up op stap zou gaan, dan zou ik mijzelf voorliegen. Ik ben veel meer het type voor weinig make-up en langere rokken. Maar serieus: ik houd van praktisch, dan zijn jeans en gympen op het werk (ik werk in een winkel) toch een stuk praktischer dan hakken.

[Eva]

Tja, al zou ik willen; stealth leven zit er voor mij in de praktijk niet in. Zojuist had ik een redacteur bij een klant aan de lijn en die had van een collega al heel snel te horen gekregen "Ik heb haar nog als man gekend". Zelf maak ik er geen reclame mee; dat blijkt dan gewoon door anderen te worden gedaan. Eigenlijk kan ik wel (glim)lachen om zoiets.

[Anon20210626]

vroeger wisten mijn collegae er wel raad mee om in een keet even even hardop onderling te vertellen wie ik was . dan kwamen de vragen vanzelf en als je daar dan gewoon antwoord op gaf was de kous meestal af .

Ik ben trots op wie ik ben en ik ben in het verleden soms best wel tegen muren aangelopen omdat ik ' anders ' was als wat normaal geaccepteerd wordt .

Nu , wel zeg maar ' RLE ' maar nog op de wachtlijsten , zelfs voor intake , kom ik ook wel eens ' hele aangename ' mensen tegen die mij dan op 'subtiele wijze ' duidelijkmaken dat ik van dichtbij soms nog ' een lelijke kerel ' ben .....

Meestal gaat het gewoon goed en heb ik negens last van .

en ik besef mij maar al te goed dat ik in mijn verdere leven wel meer hobbeltjes moet nemen , ook tijdens de transitie en na een srs.

ik ga mijn oude leven niet verloochenen maar neem het mee . Ik probeer het genderneutraal te zien . Soms lukt dat soms niet . Ik ga alleen nooit meer terug naar dat leven

[Alice]

Heb zo de bron niet bij de hand, maar daar zijn onderzoeken naar gedaan. Baby's met een blauw mutsje en een jongensnaam worden stoer genoemd en een bink en groot en sterk. Baby's met een roze mutsje en een meisjesnaam zijn lief, schattig en écht een meisje. De volwassenen gingen ook anders om met de kinderen: jongens worden ruwer vastgehouden dan meisjes bijvoorbeeld. Ware het niet dat proefpersonen niet het daadwerkelijke geslacht van het kind wisten en vaak genoeg twee keer hetzelfde kind in handen kregen.

Ja, ik heb ook zoiets, ooit, gelezen en inderdaad het geslacht van baby’s met roze of blauwe kleding werd in de regel juist geraden . In mijn geval zit ik dik aangekleed in een witte bontjasje en met een gehaakt, vintage, mutsje op met een koekje in mijn knuistjes geklemd, lievvv.

Leugen, Mijn insteek is dat transgenders na hun gehele transitie zich niet als vrouw willen profileren maar als transgenders en dat in de negatieve zin zoals verkeerde kleding, make-up, spraak, algemeen voorkomen die zich gedragen als een man in een rokje. Ik denk dat je dit type transgender vrouw wel eens tegen bent gekomen, ze vallen op.

Ik bedoelde zeker niet transgender vrouwen die open zijn over hun genderidentiteit en daar in zichzelf zijn en blijven, niets mis mee ieder moet voor zichzelf beslissen hoever ze daarin gaat.
Ook bedoelde ik geen transgender vrouwen bij wie de hormonen niet of nauwelijks aansloegen en geen vrouwelijk uiterlijk kregen die besloten om voor de buitenwereld als man door te gaan.

[elke]

Even een reactie,
@ Elke,
’ Ik vind het typisch mannengedrag...hele epistels online zetten…’
ik weet niet goed hoe je op het idee komt dat dit mannengedrag is. Bestaat er een NEN, BIN, DIN, ISO norm voor? En hoe moet het gezien worden goed/slecht?

‘hele epistels online zetten over hoe je een "stealth" vrouw kunt zijn...en hoe je je dan moet gedragen. En waar je dan zogenaamd aan moet voldoen.’
Wat Carol schreef (ik neem aan dat je haar bedoeld) was niet wat je moet doen, of je je moet gedragen, maar de geeft aanwijzingen om als je in stealth wil gaan leven het beter is om ‘zo en zo’ te doen en het kan een hulp zijn om een bepaalde mentaliteit te bezitten. Dit heeft ze geschreven uit haar persoonlijke ervaring. Nergens geeft ze aan dat je haar geheel na moet doen

Tja Alice als je niet vrouwelijk van nature bent waarom zou je dat dan gaan "spelen". Je kunt natuurlijk acteerlessen nemen en perfect proberen en oefenen een vrouw "na te doen" maar dan leef je toch een leugen?

In het begin van mijn transitie was ik erg onzeker...juist daardoor viel ik door de mand. Pas op het moment dat ik dacht "ze hebben het maar te doen met hoe en wat ik ben"...word ik eigenlijk nauwelijks tot nooit meer gespot. Omdat ik natuurlijk en niet aangeleerd of gespeeld gedrag vertoon..ik straal met andere woorden oprechtheid uit en wordt daardoor doorgaans zonder meer gelooft.

Ik heb dat nooit als ambitie gehad. Om zogenaamd passabel te worden...ik heb ook n gruwelijke hekel aan dat woord...alsof ik alleen voldoe als ik lijk op een vrouw...wat een onzin. Ik ben oprecht mezelf...dat is wat mij betreft goed.

En passabel of zogenaamd stealth zijn brengt een aantal nadelen met zich mee. Ik heb bijv er weinig zin in dat onbekende vrouwen tegen mij over vaginale schimmelinfecties ed beginnen. Ook is het vervelend iemand te leren kennen en dat je het dan ineens alsnog moet gaan vertellen...

Laatst zei n meisje tegen me dat ik een groot geheim met me meedraag...ik keek haar aan alsof ik water zag branden. Dat zij het aanvankelijk niet zag betekent niet dat het een geheim is.

Die verhalen over stealth doen me vaak denken aan mannen die opgewonden worden van naakte vrouwen in pornoblaadjes....ja zo moet een vrouw zijn...vrouwen worden geidealiseerd.

Nou zelfs vrouwen vinden vrouwen niet zo leuk hoor...al die jaloezie haat en nijd bah. En zo saaaai als ze kinderen of kleinkinderen krijgen...gesprekken gaan alleen daar nog maar over...nou das leuk om als kinderloze trans tussen te zitten als stealth vrouw lol.

Met vriendjes is stealth zijn ook zinloos want als iemand er niet voor uit durft te komen dat hij met een TS is, is hij wat mij betreft mijn aandacht niet waard.

Bovendien vind en vond ik stealth net assepoester....als de klok slaat moet je alles weer inleveren...en alleen de prins die me neemt zoals ik ben in alle opzichten vind ik het waard.

Je wilt toch jezelf kunnen zijn??? je doet het toch om degene te kunnen zijn die je van binnen al was?

Als je jezelf een geheel nieuw karakter moet gaan aanmeten om geloofwaardig te zijn dan lijkt me iets niet in de haak.

Dus ja hier dus real life ervaring van n TS die al jaren als vrouw leeft...

Stealth is mij net zoveel waard als de inhoud van de kliko naast mijn huis.

[Veronica]

Blijkbaar snapt elke het als 1 van de weinige ts...