Nog maar een paar dagen en dan is het een jaar geleden dat ik mijn operatie had. Misschien wel een mooi moment om even terug te kijken met de gevoelens van nu.
Het is een heel mooi jaar geweest, vol nieuwe ervaringen, een lichaam om te ontdekken en een conditie die nog steeds beter aan het worden is. Over dat laatste heb ik me vooraf toch wel een beetje zorgen gemaakt, zo krakkemikkig als ik de transitie ben in gestapt. Twintig jaar reuma met de nodige vergroeiingen, een serieuze hartritme stoornis, een complexe PTSS en een huwelijk wat op sterven na dood was. En met dat rugzakje begon ik toe te geven aan mezelf dat ik vooral veel problemen had met het geslacht waarin ik me voor moest doen. Ik ontdekte dat er zoiets als genderdysforie bestond en dat ik niet alleen rond liep met die tot waanzin drijvende gevoelens. Dat ik me niet verklede als ik een jurk van m’n vriendin aan trok maar dat ik het deed als ik weer in m’n eigen kleding stapte.
Onvrijwillig had ik op dat moment al 50 jaar op de planken gestaan in een gitzwarte komedie, me staande gehouden door een flinke doses zelfspot en een belachelijke hoeveelheid humor. Nog net niet gestorven maar in m’n hart zo dood als dood maar zijn kan.
Op het moment dat ik besefte dat er nog slechts een heel smal, heftig slingerend paadje in mijn leven over was, ben ik daar op gaan lopen. Niet voor mijn familie, niet voor mijn echtgenote, niet voor mijn kinderen en niet voor mijn vrienden. Ik heb het gedaan omdat ik eindelijk mezelf wilde zijn. Met als risico dat ik alles zou kunnen verliezen in een poging mezelf te winnen. En wat heeft die sprong in onbekende diepte veel moois opgeleverd. Het was helemaal geen onbekende diepte het was een tocht naar huis. En dat sommige mensen niet mee gegaan zijn is niet mijn schuld, ik had geen keus maar zij hadden er wel voor kunnen kiezen om mee te lopen.
Voor allen die twijfelen over hun genderidentiteit heb ik een boodschap. Volg je hart en laat je niet hinderen door de angst wat anderen er van zullen vinden. Ongelukkig kun je nooit genieten van een vijf gangen diner, gelukkig daarentegen ervaar je de hemel in een toastje met roomkaas.
Liefs Jannet
Laatst gewijzigd door Jannet V op 16 apr 2015, 21:48, 1 keer totaal gewijzigd.
Samen hand in hand door de stormen van de stilte langs het eindeloze strand, ...was ik een stukje van jou. Nu de wind is gaan liggen, rust jij als herinnering in mij.
Als het leven lacht wens je iedereen dat gevoel. Fijne zondag allemaal, geniet! Het leven wacht niet, je moet het plukken zodra je het kunt. Gewoon doen!
Samen hand in hand door de stormen van de stilte langs het eindeloze strand, ...was ik een stukje van jou. Nu de wind is gaan liggen, rust jij als herinnering in mij.
Een vriend.
Wie heeft er niet iemand die je met liefde een vriend noemt. Vanuit mijn vroege jeugd is er geen enkele meer over, vanuit mijn tiener jaren nog één waarmee ik echt alles gedeeld heb en waarmee ik alles nog steeds zou kunnen delen. In mijn vorige leven heb ik tijdens hele emotionele gesprekken menig traan met hem gedeeld. Mijn ervaringen met hem en zijn ervaringen met mij. Na onze diplomering hebben we de gezamenlijke blijdschap gedeeld door in onze blootjes door het dorpje te rennen waar we woonden tijdens onze studie.
Gisteren is hij voor de tweede keer getrouwd. Nooit zou ik van hem verwacht hebben dat hij mij zou zoenen in mijn nieuwe leven. Maar nu daar de gelegenheid was heb ik hem gezoend, omdat hij onderdeel is van mijn leven en ik van hem houd als vriend.
Samen hand in hand door de stormen van de stilte langs het eindeloze strand, ...was ik een stukje van jou. Nu de wind is gaan liggen, rust jij als herinnering in mij.
Steeds vaker voelt deze exhibitioniste zich op dit forum best een voyeur. Ik voeg weinig toe aan alle draadjes die geweven worden en heb eigenlijk geen enkele behoefte om nog een nieuw breiwerkje te starten. De jas is bijna klaar en de behoefte om nog zoiets te maken is er niet. Het is voltooid en toch kan ik dit stukje van mijn leven niet verlaten, jullie waren allen zulke fijne vrienden en ik wil jullie nooit meer missen. Dus blijf ik, ook al ga ik nog een beetje minder posten. Ik hou van jullie allemaal en heb een grenzeloos respect voor jullie moed.
Liefs Jannet
Samen hand in hand door de stormen van de stilte langs het eindeloze strand, ...was ik een stukje van jou. Nu de wind is gaan liggen, rust jij als herinnering in mij.
Precies vier jaar geleden zat ik bij mijn psycholoog die me al anderhalf jaar begeleidde in een jeugdtrauma programma. Niet omdat een volgend probleem tevoorschijn was gekomen maar omdat ik er zelf een had opgelost. “Jaap, ik ben geboren in het verkeerde lichaam en ga vanaf nu door het leven zoals ik echt ben.” Zei een stralende vrouw uit de mannengroep die hij begeleidde.
En vervolgens stortte ik me in dat wat nu onder vele transgenders “de ellenlange wachtlijsten” wordt genoemd. Ook ik heb het wel eens moeilijk gehad omdat een verwachting werd uitgesteld maar heb het nooit gezien als wachtlijst. Voor mij was dat wat nu heel vaak “onacceptabel lange wachtlijsten” genoemd wordt een “Stairway to Heaven”. Heel veel treden en erg bochtig maar de enige weg te gaan om daar te komen waar ik hoorde, elk stapje omhoog een beetje dichter bij het doel.
Wachtlijsten? Hoe lang duurt de puberteit ongeveer?
Samen hand in hand door de stormen van de stilte langs het eindeloze strand, ...was ik een stukje van jou. Nu de wind is gaan liggen, rust jij als herinnering in mij.
