Coming out

[Sam]

Hoi allemaal,

Vandaag heb ik de befaamde vragenlijsten ingevuld bij het VUmc, ik vond het allemaal wel meevallen en stiekem erg leuk om te doen.
De afgelopen weken krijg ik steeds meer de behoefte om echt uit de kast te komen.
Niet zozeer omdat ik gelijk in mijn mooiste baljurk naar college wil, maar wel omdat ik het vervelend vind om niet, anders dan met mijn ouders en beste vrienden, te kunnen delen waar ik mee bezig ben en waar ik mee zit.
Om mijn gedachtes een beetje te kunnen ordenen heb ik besloten om ze hier op te schrijven, en misschien heeft iemand anders er dan ook nog wat aan.

Mijn ouders weten het dus al, mijn moeder iets langer dan mijn vader, die kwam er drie jaar geleden achter op de avond voor we 3,5 week met vakantie zouden gaan. Ik had een mail met daarin de uitnodiging en routebeschrijving naar Transvisie willen printen, maar zoals gebruikelijk kwam die niet uit de printer, en een week later ineens wel. Mijn vader vond dat dus, en schrok enorm. Daarna heb ik er met mijn ouders over gesproken, en de uitkomst was dat ze allebei aan het idee moesten wennen en dat er verder geen principiële bezwaren waren. Ook zeiden ze dat ze me graag willen helpen maar dat ze niet zo goed weten hoe, en wanneer ze er naar moeten vragen en wanneer juist niet.
Mijn moeder zei wel dat ze niet zeker wist of dit het dan wel was, of dat er wat anders met me aan de hand was omdat ze nooit echt iets aan me gemerkt hebben. Zelf hou ik het er op dat ik een hele open, vrij genderneutrale opvoeding heb gehad en dat ze er gewoon niets achter zochten als ik als een vlinder geschminkt wilde worden in plaats van als een of ander stoer dier.

Mijn naaste familie, inclusief opa en oma, daar zie ik vooral tegen het emotionele aspect op. Ik verwacht geen afwijzing, maar denk dat mensen er wel erg van zullen schrikken. En ik zal zelf een hele grote drempel over moeten om mijzelf als vrouw aan ze te presenteren.
Mijn studiegenoten lijken me geen enkel probleem. Ik studeer kunstgeschiedenis aan de UvA, en binnen mijn studie is de variatie aan mensen zo groot dat een transgender niet uit de toon zal vallen.
Dan blijft alleen de rest van de mensheid nog over, en hier zie ik het meest tegenop, de momenten dat je niet met vertrouwde mensen bent.
Het lijkt me gewoon erg naar om in het openbaar zo op te vallen, is dat terecht?

Qua timing lijkt het mij persoonlijk het handigst om na de kerstvakantie en voor de zomervakantie ergens in uit de kast te komen en 'om' te gaan, aangezien december meestal niet de meest ontspannen maand is.
Voor mijn studie komt er binnenkort geloof ik een goede gelegenheid, aangezien er van de studievereniging weer een genderbenderborrel gepland gaat worden na de kerst, en het wel zo praktisch is om mensen het gewoon te laten zien.

Sam

[Anon20230901]

Hey Sam,

Ik denk dat die studie geen problemen zal opleveren. Kunststudenten zijn vaak ruimdenkend, en zullen wel 2 keer nadenken voor ze een mening opstellen. En wat betreft opvallen in het openbaar, ik denk niet dat die het zo gauw zullen merken, hoewel ik je onzekerheden natuurlijk wel kan begrijpen. Neem vooral kleine stapjes en doe alleen wat goed voelt voor jou.
~X

[Elisa]

Hoi Sam,

ik weet natuurlijk niet in hoeverre je passabel als vrouw bent en je twijfels zijn perfect normaal, zelfs als dit allemaal meevalt. Alhoewel je je misschien het liefst supervrouwelijk wil optutten moet je je steeds afvragen of het de bedoeling is op te vallen of niet. In het begin gebruikte ik teveel make-up, zelfs vanaf 's morgens en dat resulteerde in "gezien worden". Als je je nog onzeker voelt, probeer dan je zo gewoon mogelijk als vrouw te kleden en minieme make-up aan te brengen. Je zal zien dat dit werkt. Succes!

[Sam]

Bedankt voor jullie reacties,
Ik verwacht inderdaad van mijn studiegenoten alleen maar positieve reacties, in ieder geval van de mensen waar ik mee omga.
De vraag `wil ik opvallen?' zal ik zeker in mijn achterhoofd houden.
Het om gaan in kleine stapjes doen lijkt mij ook het beste.
Misschien niet eens zozeer voor mijzelf, maar wel voor mijn directe omgeving.
Gisteravond heb ik het daar nog met een goede vriend over gehad.
We kwamen tot de conclusie dat het beter is om nog een paar gesprekken bij de VU af te wachten voor ik volledig uit de kast kom, en daarna in kleine stapjes verder te gaan.
Qua passabiliteit denk ik dat ik wel een kleine kans heb om gewoon over straat te kunnen, al kan je dat over jezelf natuurlijk nooit goed beoordelen.
Een goede vriendin die handig is met photoshop heeft met ooit geholpen met makeup en daarna een foto gemaakt en mijn wenkbrauwen dunner gemaakt in photoshop. Dat zag er wel oke uit, misschien post ik die foto hier wel een keer, maar ik weet nog niet zeker of ik wil dat er foto's van mij vrij op internet staan.

[Veronica]

Goed idee, maar laat je niet te veel leiden door je omgeving in de stappen die je neemt, soms kan je omgeving algauw zeggen dat je "te snel" gaat omdat je thuis een jurk draagt jaren na je coming out.

Vooral in je eigen tempo gaan, het is jouw leven en niet die van jouw omgeving, meestal houdt "de omgeving" ook geen rekening met jouw, ook al durven ze soms anders te beweren.

[Sam]

Bedankt voor je reactie, ik zal dit ook zeker onthouden.
Ik denk dat mijn naaste omgeving (ouders, zusje beste vrienden) wel oprecht rekening met mij zullen houden.
Het lijkt me toch wel aangenaam om op een gegeven moment niet meer veroordeeld te zijn tot het enkel dragen broeken maar ook te kunnen kiezen uit rokjes en jurkjes, maar dat zal nog wel even duren.

Iets anders, de afgelopen weken voel ik me steeds meer beperkt door mijn geslacht.
Zoals gisteren, toen ik vanwege een studieopdracht in het Gemeentemuseum in Den Haag was.
Nadat ik het kunstwerk voor mijn essay had bekeken, ben ik ook nog naar een relatief nieuwe interactieve tentoonstelling in het souterrain geweest.
Allereerst hulde aan het museum, de tentoonstelling is echt heel goed en het interactieve deel is voor iedereen te begrijpen en werkt voor de verandering goed. Het is geschikt voor mensen vanaf een jaar of negen.
De tentoonstelling heet wonderkamers en je wordt met een tablet langs verschillende ruimtes geleid waar je opdrachten moet doen.
Een van de wonderkamers heet catwalk, en daar kan je verschillende replica's van historische kleding uitproberen, waaronder zo'n jurk uit de negentiende eeuw met crinoline.
Zoiets wil ik echt al heel lang een keer proberen omdat die periode me sterk interesseert, helaas toch maar niet gedaan aangezien het best wel druk was.
Verder moest je op die tentoonstelling nog een aantal keer kiezen voor man of vrouw om de opdrachten te kunnen doen en dat vond ik niet prettig.