Irrelevant wil ik mijn srs niet noemen. Het is nogal een ding, dat een half jaar van mijn leven heeft gekost. Het heeft mij ook een stuk gelukkiger gemaakt, omdat ik me fijner en zekerder voel in en over mijn lichaam. Maar voor het sociale aspect, voor wat eenzaamheid aan gaat heeft die srs inderdaad geen verschil gemaakt. Hooguit dat de gevolgen wat doorwerken omdat ok me beter voel en daardoor een fijner mens ben geworden. Maar in eerste instantie heb ik dat toch echt heel erg voor mijzelf gedaan.Emma schreef:Ehm, persoonlijk vind ik de SRS totaal irrelevant voor hoe ik me voel. Mijn coming out heeft het meeste positieve werk gedaan. De SRS is een belangrijk moment, maar heel persoonlijk.tanisha schreef:Problemen verdwijnen idd na de srs maar met je nieuwe leven komen er ook weer nieuwe problemen waardoor je toch na een x aantal jaren weer een nieuwe dip kunt meemaken!
Eigenlijk ben ik het wel met Samantha eens, maar dan in iets mildere bewoordingen
Ik hecht veel meer waarde aan mijn sociale transitie, aan mijn coming out. Dat heeft voor mij de weg vrij gemaakt om mezelf te kunnen zijn in het dagelijks leven. Daardoor heb ik mijn masker kunnen afleggen en ben ik een beter mens geworden en juist sinds dat moment is mijn eenzaamheid voor een deel verdwenen. Ik heb een betere band met mijn ouders en met mijn broer, mijn vriendenkring groeit langzaam. Ik schijn een fijnere collega te zijn geworden.
Het is niet voor niets dat ik nog iedere jaar mijn unbirthday vier. Dat doe ik publiekelijk, vieren dat ik een nieuwe start in het leven heb gemaakt. Bij mijn srs sta ik ook stil, maar dat is iets persoonlijks, tussen mij en mijn lichaam.
Als je verwacht dat met de srs alles op magische wijze goed komt, dan ben ik bang dat je van een koude Kermis thuis gaat komen. Een srs is geen 'happily ever after'. Het is niet meer dan een volgend stuk gereedschap om jezelf te kunnen zijn.
