Nu is de enige realiteit en ik geniet er net als jij met volle teugen van Eva.
Samen hand in hand door de stormen van de stilte langs het eindeloze strand, ...was ik een stukje van jou. Nu de wind is gaan liggen, rust jij als herinnering in mij.
Een mooi onderwerp, kleding. Voor een vrouw in ieder geval wel. En voor deze al zo lang ik me kan herinneren, dames kleding wel te verstaan. De heren afdeling had mijn interesse al heel snel verloren, te stug, te stoer en in mijn ogen geheel fantasieloos.
Vanochtend, terwijl ik de was liet hangen, gingen m’n gedachten terug naar de tijden dat ik heel veel moeite moest doen om een behoorlijk stukje basis textiel te kunnen kopen. Mannen/jongens ondergoed in de jaren 60 en 70 waren de meest verschrikkelijke kledingstukken om aan te schaffen. Te ruim, waardoor je bij elke stap de zwabberende losbandigheid voelde, verschrikkelijke kleuren, te dik materiaal, veel te stug en meestal met een schuin weggewerkte opening om je plasbuis in een urinoir te kunnen hangen of kansloos een boom om te kunnen plassen.
Traumatisch durf ik nu te zeggen. Op het moment dat ik me er bewust van werd ben ik zelf ondergoed gaan uitkiezen, eind basisschool denk ik. Dat was niet gemakkelijk maar beter dan de keus over te laten aan iemand anders. Vanaf toen heeft niemand behalve ik zelf nog ondergoed voor me uitgekozen.
Nu draag ik wat ik graag dragen wil, omdat ik het dragen kan. Vaak comfortabel, dun, zacht en naadloos maar menigmaal frivool. Niet voor iemand anders maar omdat ik het zelf fijn vind om aan te hebben. Het ondersteund me in wie ik ben, het bevestigd mijn gevoel. Dat overweldigend fijne gevoel om gewoon mezelf te mogen zijn, om vrouw te mogen zijn.
Samen hand in hand door de stormen van de stilte langs het eindeloze strand, ...was ik een stukje van jou. Nu de wind is gaan liggen, rust jij als herinnering in mij.
Het grootste gedeelte van mijn leven, dat durf ik met een stellige zekerheid te beweren, heeft een bepaald hormoon in mijn lichaam zeer destructieve gevolgen veroorzaakt. Dat gaat nooit meer goed komen in de rest die me nog rest. (minstens 40 dacht ik zelf) Maar lichtpuntjes zijn overal! Soms ontdek ik een plekje op mijn huid die, in tegenstelling met daarvoor, zo zacht aanvoelt als het huidje van een Perzik.
Het leven is verrukkelijk.
Samen hand in hand door de stormen van de stilte langs het eindeloze strand, ...was ik een stukje van jou. Nu de wind is gaan liggen, rust jij als herinnering in mij.
11 oktober (de modeshow)
Uit de kleedkamer komen en vervolgens de rode loper op om een kleine honderd aanwezige dames te laten zien wat voor mooie kleding Mevrouw Jansen nu weer in de collectie heeft.
Nee, de rode loper was nog niet voor mij neergelegd. Maar het beleven was er zeker niet minder door. Of ik vroeger ooit naar een modeshow geweest ben dat weet ik eerlijk gezegd niet meer. Dat ik er toen niet van zou kunnen hebben genieten, dat is heel eenvoudig te verklaren. Als het herenmode zou zijn geweest dan had het me werkelijk volkomen koud gelaten, damesmode daarentegen had hele tegenstrijdige gevoelens naar boven gebracht. Mooie stukken die voor mij toch onbereikbaar ver weg waren ook al kon ik de zachtheid van de stoffen voelen tussen mijn vingers als ik er toch even 'heel toevallig' mee in aanraking kwam.
De eerste modeshow waar ik oprecht en zonder voorbehoud intens van heb kunnen genieten. In een modezaak waar ik, nu al weer een aantal jaren geleden, voor het eerst uit de kleedkamer ben gekomen. Wat een mooie manier om Coming Out Day te vieren.
Samen hand in hand door de stormen van de stilte langs het eindeloze strand, ...was ik een stukje van jou. Nu de wind is gaan liggen, rust jij als herinnering in mij.
Een mooi onderwerp, kleding. Voor een vrouw in ieder geval wel. En voor deze al zo lang ik me kan herinneren, dames kleding wel te verstaan. De heren afdeling had mijn interesse al heel snel verloren, te stug, te stoer en in mijn ogen geheel fantasieloos.
Vanochtend, terwijl ik de was liet hangen, gingen m’n gedachten terug naar de tijden dat ik heel veel moeite moest doen om een behoorlijk stukje basis textiel te kunnen kopen. Mannen/jongens ondergoed in de jaren 60 en 70 waren de meest verschrikkelijke kledingstukken om aan te schaffen. Te ruim, waardoor je bij elke stap de zwabberende losbandigheid voelde, verschrikkelijke kleuren, te dik materiaal, veel te stug en meestal met een schuin weggewerkte opening om je plasbuis in een urinoir te kunnen hangen of kansloos een boom om te kunnen plassen.
Traumatisch durf ik nu te zeggen. Op het moment dat ik me er bewust van werd ben ik zelf ondergoed gaan uitkiezen, eind basisschool denk ik. Dat was niet gemakkelijk maar beter dan de keus over te laten aan iemand anders. Vanaf toen heeft niemand behalve ik zelf nog ondergoed voor me uitgekozen.
Nu draag ik wat ik graag dragen wil, omdat ik het dragen kan. Vaak comfortabel, dun, zacht en naadloos maar menigmaal frivool. Niet voor iemand anders maar omdat ik het zelf fijn vind om aan te hebben. Het ondersteund me in wie ik ben, het bevestigd mijn gevoel. Dat overweldigend fijne gevoel om gewoon mezelf te mogen zijn, om vrouw te mogen zijn.
natuurlijk is het jouw logboek, ben blij voor je en ik heb zelf ook niet veel met mannenkleding, maar het laatste vind ik wel warmer en vaak o zo comfortabel.
Lang leve ook ' t staand plassen. ja mannelijk, maar wel praktisch en een beetje stoer tegelijkertijd
Irene schreef:heb zelf ook niet veel met mannenkleding, maar het laatste vind ik wel warmer en vaak o zo comfortabel.
Lang leve ook ' t staand plassen. ja mannelijk, maar wel praktisch en een beetje stoer tegelijkertijd
Nu het wat kouder wordt trek ik in huis graag zo'n, eigenlijk te grote, mannentrui over m'n andere kleren aan. Lekker warm, maar daar wil ik liever niet in gezien worden.
Maar staand plassen.... Nee, dat vind ik echt niet praktisch. Zitten is veel comfortabeler, zelfs al is dat in het bos terwijl de temperatuut onder 0 is.
"Gendervrij" vind ik eigenlijk mooier dan "Non-binair", want "Gendervrij" zegt namelijk wat het wel is, in plaats van niet.
Voor mij ook om warm te worden geen mannenkleding meer. Veel liever doe ik het in laagjes. Staand plassen? Het was een jaar voor de operatie ongeveer toen ik het noodgedwongen nog een keer geprobeerd heb, het was een drama! Achteraf kan ik er wel om lachen... maar toen voelde ik me toch een domme geit!
Samen hand in hand door de stormen van de stilte langs het eindeloze strand, ...was ik een stukje van jou. Nu de wind is gaan liggen, rust jij als herinnering in mij.
'T zal inderdaad vast vreselijk voor je geweest zijn. Zelf heb ik de link tussen het vrouw zijn en zittend plassen nooit zo nodig geacht. Op de toilet voel ik me overigens veelal toch wel 'n 'kletterende geit' Het is hier natuurlijk best vloeken in de kerk, maar de grote nadruk op t geslachtsdeel is voor mij ook niet zo nodig, maar ja het blijft de kers op de taart hé
Irene, transgenders (wij) zijn gewoon mensen, we zijn er in duizenden soorten en allemaal verdienen we respect. En volgens mij mag je in deze kerk gerust vloeken.
Samen hand in hand door de stormen van de stilte langs het eindeloze strand, ...was ik een stukje van jou. Nu de wind is gaan liggen, rust jij als herinnering in mij.
Nee, dat vind ik echt niet praktisch. Zitten is veel comfortabeler, zelfs al is dat in het bos terwijl de temperatuut onder 0 is.
Het is hier natuurlijk best vloeken in de kerk, maar de grote nadruk op t geslachtsdeel is voor mij ook niet zo nodig, maar ja het blijft de kers op de taart hé