Omgaan met je verleden, en het verwerken...

[Wolfy_girl]

Ik heb hetzelfde gevoel: ik voel me ook min of meer beroofd van mijn jeugd.

Wat dat betreft hebben veel jonge transgenders het tegenwoordig een stuk beter denk ik. Ik had tijdens mijn jeugd nooit uit de kast hoeven te komen; mijn ouders / familie zouden mij nooit serieus hebben genomen, en in transitie gaan had ik ook kunnen vergeten in de tijd dat ik nog bij mijn ouders woonde. Tegenwoordig hoor je over nieuwe wetgevingen die in het belang van het kind staan in dat soort kwesties. In mijn tijd was het normaal dat de leraren op school zijn of haar leerlingen uitschold met homophobische en transphobische opmerkingen, of hier "grapjes" over maakte. Ik kan me nog een duidelijk geval herinneren betreft mijn lerares Verzorging op de middelbare school; in reactie op een vraag die ik had over make-up, hield ze een vrij lange transphobische tirade tegenover de hele klas, en maakte mij belachelijk voor het stellen van zo'n vraag. Volgens mij is dat tegenwoordig gelukkig wel anders.

Ik denk er ook zo over wat betreft de kinderwens: de gedachte van een eigen gezinnetje heb ik altijd al leuk gevonden, maar dan wel als moeder. Laat dat nou juist het probleem zijn... In veel gevallen kom ik er mee door als vrouw, maar de juiste biologische onderdelen om een kind te baren zal ik nooit krijgen en dat doet mij verschrikkelijk veel pijn. Als ik dit tegen enkele vrienden vertel (die inmiddels ook geen vrienden meer zijn ), kreeg ik nooit een begripvol antwoord, alleen maar antwoorden als "je weet toch dat een jongens-lichaam geen kindjes kan baren?". Alsof ik het spoor bijster ben en me dat niet realizeer ofzo... Of ze zeggen "waarom zou je DAT nou willen". Het antwoord is natuurlijk "omdat ik een vrouw ben". Adopteren is een optie, maar dat voelt toch anders. Ik denk dat ik me dan toch meer "pleegouder" zou voelen en niet "ouder-ouder".

Verder probeer ik naar de toekomst te kijken, want dat is het enige dat je kan doen. Leeftijd is ook eigenlijk maar een nummertje, en wat dat betreft verricht oestrogeen wonderen want volgens mij heb ik er nog niet eerder zo jong uitgezien. Ik zie mijn relatie met mijn vriendje eigenlijk een beetje als onze eigen "familie". Als we nu ook nog een huisdier nemen hebben we ook al het "beestje" gedeelte van "huisje boompje beestje".

[Josh]

Ik zit nog in het rouwproces en nu nog steeds wisselend tussen de fase boosheid en depressie. Dus schrijf ik het hier maar op of van mij af.

Ik heb het gevoel dat ik mentaal gestopt was met ontwikkelen toen de puberteit begon, omdat een vrouwenlichaam niet bij mij hoorde. Ik heb ruim vanaf mijn 14e t/m 33e met depressie 'bestaan', want leven deed ik niet echt. Alles is een waas geweest. Pas vanaf mijn 34e vorig jaar toen ik wel mijn transitie traject ben gestart, ben ik weer enigszins begonnen met leven maar ook nog steeds in een wachtstand.

Nu ik begonnen ben met mijn transitie en deze week gestart met Testosteron, merk ik dat ik ergens verwacht om van volwassen vrouw naar tienerjongen te gaan of hooguit begin 20, omdat ik op emotioneel en mentaal gebied daar nog zit. Maar ik weet dat de realiteit anders is en dat is moeilijk om mee om te gaan. Ik zie mijzelf nog niet als volwassen, en al helemaal niet als bijna 35 jarige man. Ik heb het idee dat ik zoveel dingen gemist heb die ik had moeten leren, maar nog niet geleerd heb, dat ik met een grote achterstand begin.

Dus ik ga door een zwaar rouwproces met gevoelens van oneerlijkheid, onrechtvaardigheid, bitterheid, verdriet, jaloezie en spijt.

Ik ben boos op mijzelf dat ik niet al 12 jaar geleden, toen ik voor het eerst bij het VU was voor een intake, heb doorgezet. Ook al weet ik dat ik toen nog geen capaciteit had om voor mijzelf te kiezen of op te komen. Het is wrang om te weten dat die ene beslissing bijna 15 jaar van mijn leven heeft verspild.

Boos dat ik tijdens mijn tienerjaren al wist dat ik transgender was, maar door mijn jeugd met alcoholistische ouders had geleerd dat ik er niet toe deed en dat wat ik wilde niet belangrijk was, dat transseksueel (toen nog zo genoemd) gezien werd als iets raars en mensen die mentaal ongezond waren en ik dus ook niet het lef had om voor mijzelf op te komen. Wat heel erg dubbel is omdat ik al de nodige bagage had van een KOPP/KOV-kind zijn, laat staan de problematiek waar ik daarnaast dus zelf nog mee worstelde.

Depressie is er omdat ik weet dat ik alle ervaringen die ik naar mijn idee behoor te hebben tijdens mijn tienerjaren en begin 20er jaren, nooit meer zal kunnen hebben. Ik kijk heel vaak van die 'tienerfilms' of series met een setting op 'high school', wat misschien niet bevorderlijk is voor de depressie, maar ik kan dan soort van 'meemaken' hoe het is om een tienerjongen te zijn en de ervaringen zien die ik allemaal gemist heb. Dagdromen over wat ik allemaal had gedaan als jongen.

Voor mij voelt het alsof ik geboren wordt als 35 jarige man en dat ik 0-35 nooit heb meegemaakt als een soort alien die hier gedropt is en binnen een hele korte tijd moet leren hoe het allemaal werkt, want anders val ik door de mand.

Ik heb nooit iets gehad met 'vrouw zijn' en ondanks de diepe ontkenningsfase waarin ik jurken en make up droeg om maar mee te doen met wat 'hoort' wat overigens vreselijk voelde, heb ik geen enkele connectie ermee gehad.
Maar vanaf de middelbare school heb ik mij ook altijd als buitenbeentje gevoeld bij de jongens, want daar 'hoorde' ik ook niet bij lichamelijk gezien. Voor mij was dan ook geen plek meer had ik het gevoel. Ik trok mij terug in mijn kamer en heb vrijwel mijn gehele middelbare school tijd doorgebracht online.

Terugkijken is altijd makkelijker en weten wat ik allemaal anders had gedaan als ik nog een kans kreeg. Ik weet dat het geen enkele nut heeft om naar het verleden te kijken, ik weet dat ik verder moet gaan en dit alles moet accepteren en een plekje geven, maar voor nu vind ik het nog heel erg moeilijk om het los te laten.

[Hal]

Je vroeg niet om advies dus negeer me als ik voor m'n beurt praat, alsjeblieft.

Rouwen is denk ik nodig en ook goed. Daar mag je ech de tijd voor nemen.

Ik vind je relaas zowel begrijpelijk als herkenbaar als pijnlijk... en ik wil je ook vragen om deze aanname nog eens onder de loep te nemen:

Ik weet dat het geen enkele nut heeft om naar het verleden te kijken, ik weet dat ik verder moet gaan en dit alles moet accepteren en een plekje geven

De tijd krijg je niet meer terug, dat is waar. Maar ervaringen... die kun je jezelf (en je naar erkenning zoekende interne tienerjochie) alsnog wel geven. Misschien moet wel eerst de depressie nog wat getemd zijn voordat je er de energie voor hebt, maar dingen zoals een schoolkamp (Stichting Transman doet volgens mij jaarlijks een kamp) of een 'eindexamengala' (met wat vrienden in gehuurde smokings naar de nineties disco) of een slaapfeestje met te veel pizza en X-files afleveringen... dat kan allemaal gewoon nu. Als cadeau aan je jongere zelf, zullen we maar zeggen.

[Josh]

Je vroeg niet om advies dus negeer me als ik voor m'n beurt praat, alsjeblieft.

Rouwen is denk ik nodig en ook goed. Daar mag je ech de tijd voor nemen.

Ik vind je relaas zowel begrijpelijk als herkenbaar als pijnlijk... en ik wil je ook vragen om deze aanname nog eens onder de loep te nemen:

Ik weet dat het geen enkele nut heeft om naar het verleden te kijken, ik weet dat ik verder moet gaan en dit alles moet accepteren en een plekje geven

De tijd krijg je niet meer terug, dat is waar. Maar ervaringen... die kun je jezelf (en je naar erkenning zoekende interne tienerjochie) alsnog wel geven. Misschien moet wel eerst de depressie nog wat getemd zijn voordat je er de energie voor hebt, maar dingen zoals een schoolkamp (Stichting Transman doet volgens mij jaarlijks een kamp) of een 'eindexamengala' (met wat vrienden in gehuurde smokings naar de nineties disco) of een slaapfeestje met te veel pizza en X-files afleveringen... dat kan allemaal gewoon nu. Als cadeau aan je jongere zelf, zullen we maar zeggen.

Het is gewoon iets waar ik inderdaad tijd voor nodig heb om het te verwerken. En opschrijven helpt wel enigszins zodat het niet meer zoveel in mijn hoofd zit. Het is soms ingewikkeld want ik zie gewoon hoe anders mijn leven had kunnen zijn als ik de juiste start had gehad. Het heeft mijn hele leven, al mijn beslissingen, al mijn persoonlijke ontwikkeling beïnvloed. En ik probeer daar positieve gedachten tegenover te zetten, maar soms helpt dat echt niet want dan voel ik mij als een of andere 'positive vibes only' hippie die zichzelf voor de gek houd.

Bedankt voor de ideeën, maar dat zie ik mijzelf allemaal niet doen. Het heeft niet hetzelfde gevoel of effect meer op deze leeftijd. Alle 'eerste' keren of kansen krijg ik nooit meer terug.
Ik kan alleen maar nieuwe ervaringen opdoen die ook passen bij deze leeftijd, en ja een keer naar een pretpark ofzo en lekker gek doen kan altijd.
Maar de echte middelbare school ervaring krijg je maar 1 keer.

Daarnaast heb ik door mijn verleden met alleen maar 'bestaan' en online zijn, geen vrienden momenteel.
Mijn 'vriendenkring' bestaat uit 1 ex-vriendin, en 1 vrouw die in de VS woont en ik online spreek die ik al ken vanaf dat ik 19 was.
Collega's op mijn werk heb ik echt geen enkele klik mee, en de mensen die ik spreek in mijn buurt zijn ofwel ouderen ofwel mensen van mijn leeftijd met gezinnen waar ik totaal geen aansluiting op kan vinden.
Ik drink niet, doe geen drugs, ik houd niet van uitgaan of feestjes, en ik krijg vaak het idee dat dit juist het enige is wat mensen van mijn leeftijd graag doen.

Ik had een clubje van een aantal mannen in de 60 waar ik regelmatig mee ging motorrijden en aan de motor mee ging sleutelen, maar dat contact is al sinds 2 jaar verwaterd/verbroken door onenigheid tussen de mannen. Zij weten ook niet over dat ik trans ben.

Voor nu vind ik het prima om geen/weinig sociaal leven te hebben. Ik wil niet nóg meer mensen leren kennen die dan weten over mijn trans zijn of de hele transitie meemaken.
Ik vind het al vervelend dat zo'n beetje mijn hele buurt hier het zal weten doordat ik een hond heb en dus regelmatig andere hondeneigenaren zie en spreek. Dan ook nog iedereen op mijn werk. Zelfs de postbode zal het weten.

Mijn rugzak is groot en zwaar, en ik moet er heel veel dingen uit gaan halen zodat ik eindelijk na jaren stil staan weer mijn pad in het leven verder kan volgen en daarom voelt het als het een grote achterstand.

[Lise]

Terugkijken is altijd makkelijker en weten wat ik allemaal anders had gedaan als ik nog een kans kreeg. Ik weet dat het geen enkele nut heeft om naar het verleden te kijken, ik weet dat ik verder moet gaan en dit alles moet accepteren en een plekje geven, maar voor nu vind ik het nog heel erg moeilijk om het los te laten.

Ik herken je verhaal op stukken maar probeer ook streng voor mezelf te zijn. Mijn puberteit was kut, maar die high school-films zijn fake, de ervaringen die je daar ziet had je waarschijnlijk sowieso niet gehad. Zeker als je van je zelf niet supersociaal bent (ik heb het nu over mezelf, maar misschien herken je je erin) was je nooit één van de cool kids geweest, ook niet in het juiste geslacht. En daarnaast, die cool kids hadden ook hun eigen kruizen die ze meedroegen en die hun leven verpestten.

Rouwen is heel begrijpelijk en moet je niet wegstoppen, maar ik probeer mezelf wel heel bewust niet te veel te laten dwepen met wat er waarschijnlijk sowieso nooit was geweest, en mezelf te veel te verdrinken in een put van zelfmedelijden.
Ik ben in het nu gezond en op de juiste koers, een deel van mijn omgeving niet. Door er te veel in te blijven hangen hoe het twintig jaar geleden had kunnen lopen, blijft het nu zoals het vroeger was en niet zoals ik zeker weet dat ik over twintig jaar wil dat het nu had moeten zijn.

Misschien helemaal niet de toon die voor jou helpt, negeer dan vooral wat ik schrijf.

[Josh]

Terugkijken is altijd makkelijker en weten wat ik allemaal anders had gedaan als ik nog een kans kreeg. Ik weet dat het geen enkele nut heeft om naar het verleden te kijken, ik weet dat ik verder moet gaan en dit alles moet accepteren en een plekje geven, maar voor nu vind ik het nog heel erg moeilijk om het los te laten.

Ik herken je verhaal op stukken maar probeer ook streng voor mezelf te zijn. Mijn puberteit was kut, maar die high school-films zijn fake, de ervaringen die je daar ziet had je waarschijnlijk sowieso niet gehad. Zeker als je van je zelf niet supersociaal bent (ik heb het nu over mezelf, maar misschien herken je je erin) was je nooit één van de cool kids geweest, ook niet in het juiste geslacht. En daarnaast, die cool kids hadden ook hun eigen kruizen die ze meedroegen en die hun leven verpestten.

Rouwen is heel begrijpelijk en moet je niet wegstoppen, maar ik probeer mezelf wel heel bewust niet te veel te laten dwepen met wat er waarschijnlijk sowieso nooit was geweest, en mezelf te veel te verdrinken in een put van zelfmedelijden.
Ik ben in het nu gezond en op de juiste koers, een deel van mijn omgeving niet. Door er te veel in te blijven hangen hoe het twintig jaar geleden had kunnen lopen, blijft het nu zoals het vroeger was en niet zoals ik zeker weet dat ik over twintig jaar wil dat het nu had moeten zijn.

Misschien helemaal niet de toon die voor jou helpt, negeer dan vooral wat ik schrijf.

Ik begrijp wat je bedoelt.
Ik doe ook de benodigde cliché dingen waarvan men zegt dat dit het recept is voor een 'gezond' & 'gelukkig' leven: eet gezond, regelmatig slaap schema, sporten, loop 4x per dag 20-30 minuten buiten met de hond voor frisse lucht en heb daardoor alsnog sociaal contact met anderen ondanks ontbreken van vrienden, schrijf in een journal over de dingen waar ik dankbaar voor ben, spendeer tijd aan hobbies etc.

Die strengheid voor mijzelf is dus ergens lastig, want naar mijn idee ben ik iedere dag bezig met het nadenken over en benoemen van de dingen waar ik dankbaar voor ben.

Dus ik verdrink niet in zelfmedelijden en ik blijf er ook echt niet in hangen, dat zeker niet. Het zijn alleen momenten waarop ik het zwaar heb en het rouwproces weer in werking gaat. Dit is dus geen continu proces, maar een proces wat stopt en weer start op willekeurige momenten.

Ik ben juist heel rationeel ingesteld, ik heb ontzettend veel zelf-inzicht. Ik kan mijzelf heel gemakkelijk juist emotioneel uitschakelen, mijzelf weer oppakken en gewoon verder met het leven zonder bij het verleden stil te staan (en daarin zit ook een ander gevaar waar ik hier niet over zal uitwijden).

Ik weet dat ik een groot stuk in mijzelf nu mis, wat ik moet inhalen en ook een deel wat ik nooit zal kunnen krijgen. En dat deel rouw ik om, en het moeten inhalen van dingen is gewoon erg vervelend.

[ReneeCross]

Ik ben helaas nog lang niet zo ver. Ben de 40 al ruimschoots gepasseerd en de 50 nadert zelfs.
Laat ik het zo zeggen dat ik me al 40 jaar niet mezelf voel. Deze molensteen hangt dus al 40 jaar om mijn nek en kennelijk kom ik er maar niet vanaf.
Daar kunnen jullie, in mijn bijdrages, alles over lezen .
Ik heb als jongen/man ook alles gedaan maar heb dat wel altijd in een rol gedaan. Nooit had ik de overtuiging dat ik dit deed omdat ik het zelf geweldig vond (op de auto's na dan) maar meer om anderen te bewijzen dat ik een echte vent was pfff.
Door deze levensstijl KAN ik momenteel niet zijn wie ik ben en dat gaat zijn tol eisen.
Loop dus al enige tijd bij een psychologe omdat het gewoonweg niet meer gaat.
Teveel opgekropt, teveel verdrongen en teveel toegegeven aan het geslacht wat mij is gegeven.
God, wat vindt ik dat vreselijk.
Ik spreek elders vaak met jongeren -25 en probeer hun echt te helpen om niet dezelfde fouten te maken die ik heb gemaakt.

En ja, eerste vriendje, eerste keer uitgaan, eerste keer van werkelijk alles wat een meisje/jonge vrouw meemaakt in haar leven heb ik gemist en had dit verschrikkelijk graag willen meemaken.

Hopelijk heb je dit allemaal inmiddels meer een plekje kunnen geven? Snap de moeilijkheid over het niet kunnen wat je wil. Toch zul je zien dat er vast ergens een kleine opening is om uit dat ‘leven’ te breken en het pas naar jouw geluk te bewandelen.

[kelly.B]

Hallo Alexandra,

Je kunt het soms niet verkroppen dat je niet eerder actie hebt ondernomen. Ik ken dat gevoel maar al te goed. Ik was 5 jaar in 1963 en wist eigenlijk toen al dat ik eigenlijk een meisje had moeten zijn. Alleen bestond dat toen als het ware nog niet. Daar werd uit onwetendheid en schaamte niet over gesproken dus heb ik heel lang gedacht dat ik de enigste op de wereld was.... Uit schaamte en angst heb ik mijn hele leven gezwegen..ik ben sinds enkele weken 65 en ik zit nog in de kast...
Wat ik bedoel is dat je weliswaar voor huidige begrippen laat bent maar je hebt het wel gedaan... Geniet van de tijd die voor je ligt, die gaat nl sneller dan je denkt. Vanaf mijn 40e had ik echt een sterke wens om van geslacht te veranderen maar de situatie thuis en mijn overdreven angst en schaamte hebben me steeds tegen gehouden. Elk jaar dacht ik: och dan volgend jaar.... Het enigste wat ik me nu nog heb voorgenomen is om naar de huisarts te gaan om te kijken of ik testosteronremmers kan krijgen. Sinds enige tijd ben ik zo goed als impotent en daar word ik gelukkig van. Ik hoop door die remmers dat mijn geslachtsdeel de "genade klap" krijgt en dat ik me dan eindelijk geen man meer kan noemen...
Je ziet het kan altijd erger. Ik wens je een mooi en gelukkig leven!

gr.
Kelly

[TiB]

Ik weet niet wat ik aan bovenstaande toe moet voegen.
Maar het belangrijkste is denk ik dat je probeert te genieten van de tijd die komen gaat.

*Een virtuele knuffel voor iedereen die dat wel even kan gebruiken*

[Maartje-nb]

Oh wow wat een mooie en lieve reacties allemaal.
Toevallig vandaag hier zelf ook mee bezig geweest. Ik reed op de fiets naar mijn werk en kwam een meisje tegen op de fiets van een jaar of 21. Leuke kleding, fris type. En ik dacht: oh ja leuk, zo ongeveer zie ik er ook uit.
Ik moest er wel om lachen , want ook al zie ik er nog best jong uit voor m’n leeftijd, als 21 zie ik er echt niet meer uit. In het kader van deze topic, je verleden dat je niet geleefd hebt, het heeft voor mij ook echt te maken met het feit dat ik me vee jonger voel dan dat ik ben. Vermoedelijk ook omdat ik daar ben blijven steken. Maar aan de andere kant hoeven we ook niet alles onder het kopje transgender of non binair te zetten, want er zijn ook veel Cismensen die zich nu eenmaal in het algemeen jonger voelen.
Maar wat ik hier nog meer mee wil zeggen is dat ik dat vanochtend wel weer even confronterend vond. En dacht: had ik maar…
Maar tegelijkertijd maakte ik weer de keuze om in het nu te leven: ik heb nu eenmaal dit lijf, maak er wat van.
En ik ben heel blij en super trots op wie ik ben en hoe ik me voel en qua identiteit. Dus die geef ik van binnen dan een dikke knuffel. En dan merk ik dat het gevoel van “het had toch anders kunnen zijn” vaak al snel weggaat. Hoop dat dit je ook helpt. Maar erg herkenbaar hoor. Maar ik denk dat dit een kwestie is van bewuste nieuwe keuzes maken over waar je wel invloed op hebt, dan weer de ruimte te mogen nemen om te janken of bios te zijn, om daarna weer vrolijk door te gaan met leven en steeds meer trots te zijn op wie je bent. Zonder het kleiner te maken hoor, maar we hebben allemaal wat. Denk ik dan maar vaak. De een kan niet lopen. De ander kan niet goed lezen en ik heb toevallig een lijf wat niet past bij hoe ik me voel en word de hele dag gemisgenderd…Ok shit, kut en nog meer kracht termen … maar wat is er wel? En wat kan ik wel doen? Dikke knuffel , Maartje