Omgaan met je verleden, en het verwerken...

[Joanne]

Ik zag ooit zo'n video, ik denk dat het zo'n ted talk video was, over een jongen die door een bijna doodservaring erachter kwam dat hij nooit alles uit het leven gehaald had en alleen maar door de motions ging. Het is het enigste beetje waar ik tegenwoordig mijn kracht vandaan haal als ik het moeilijk heb hier mee. Ik had het graag anders gewild, maar ik haal tegenwoordig alles eruit wat er in zit. Dat valt niet voor iedereen te zeggen.. Er lijkt me niks gruwelijkers dan er tijdens je laatste uren achter komen dat je nooit geleefd hebt, wat mij betreft ben je nog mooi op tijd.
maar mocht ooit iemand een tijdmachine vinden, dan houd ik me graag aanbevolen

[Carny]

Beladen onderwerp, de jeugd.
Toch accepteer ik het.

Zonder mijn hele levensverhaal neer te pennen toch even dit. Als kind was ik tot een jaar of 5 altijd te vinden bij de meisjes, ookal was ik ter wereld gekomen in de verschijningsvorm van jongetje. Ik, of wij, waren nooit met het geslacht bezig, we waren gewoon gelukkige kindertjes. Ik voelde me wel op gemak bij de meiden, jongensvriendjes had ik niet dat klikte gewoon niet. Andere interesses, speelgoed dat ik niet leuk vond. Ik liep dan wel niet met barbies, maar was dan weer wel met honderden pluche knuffels in de weer. Nouja rond mijn vijfde begon school en daalde bij iedereen meer het idee in dat jongetjes en meisjes niet hetzelfde zijn. Als van de een op andere dag lieten mijn vriendinnetjes me vallen als een baksteen. Vriendjes maken met nieuwe meisjes lukte niet en met jongetjes lukte al evenmin. Op school werd ik geplaagd, gepest, getreiterd, van kwaad tot erger en uiteindelijk was er maar 1 jongetje die wat later in dat eerste schooljaar waarmee ik wel vriendjes werd (en tot op de dag van vandaag nog altijd ben, tientallen jaren later kwam hij uit de kast als homosexueel persoon.) Enfin, sinds die leeftijd was ik dus het buitenbeentje.

Fast forward naar nu, momenteel op de wachtlijst van UMCG, heb ik terugdenkend aan mijn jeugd wel moeite. Onvermijdelijk zijn de ‘wat als’ vragen die je jezelf stelt. De conclusies die ik heb kunnen trekken nadat ik mezelf gevonden heb, de overdenkingen, de onduidelijkheden, achteraf gezien valt te concluderen dat de gender mijn hele jeugd en jonge leven overhoop heeft gegooid. Het had zo anders kunnen zijn. Om het verdriet en de pijn te verzachten heb ik pakweg 35 jaar lang mijn heil gezocht in eten. Veel en ongezond. Eten gaf een goed gevoel. De eerste 15 jaar vooral als symptoombestrijding, in mijn latere periode meer onder het mom gewenning, het blijft lekker en zwaar overgewicht had ik tóch al. Op het moment dat ik er achter was en mijn leven overhoop trok, daarbij ook rigoreus mijn eetpatroon aanpassend, woog ik 206kg. Daar heb ik in een goed jaar tijd 70 kilo afgekregen. In de winter vrij stabiel en nu begint de gewichtsafname langzaam weer op te starten.

Maar terugkomend op die jeugd en ook de jaren daarna totaan het moment waarop ik mij realiseerde wat er nou echt met mij aan de hand was.. Ja, ik heb een vreselijke periode achter de rug. Maar er waren ook goede dingen. Mijn moeder, een oma, een selecte groep vriendin die ik rond en na mijn twintigste heb leren kennen. Dus het is niet zwart/wit.

Dus nee, natuurlijk heb ik de gevoelens van gemis, van alles dat niet is geweest, van alle ontberingen en problemen (ik kan er een boek over schrijven, ook wel twee) maar ik accepteer het, het is onuitwisbaar mijn verleden en het zal ook altijd in zekere mate een vormend karakter houden over mijn nieuwe leven. Ik ontken het verleden niet en ik vlak het niet weg. Het is wat het is. En het inspireert me - al hoe moeilijk het ook zal worden - om van het leven te maken wat er van te maken is. Nu 42 en vermoedelijk nog wel een jaar of 5 bezig met eerst wachten en dan de gehele transitie, misschien zelfs wel langer nog.. Maar ik weet wat ik voel en wie ik ben. Daar prijs ik mezelf gelukkig mee. Onder het credo beter laat dan nooit. De selecte mooie dingen die mijn verleden me wel heeft gegeven en de dingen die ik uit dit leven heb geleerd neem ik gewoon mee. Alles dat ik nu nog uitvogel in mijn tweede pubertijd als het ware voeg ik daar dan maar aan toe. Helaas niet met een groep meiden shoppen of make up klooien ofzo, zoals tienermeiden dat heten te doen, maar dan maar op eigen houtje en de nodige uren YouTube om vaardigheden aan te leren.. het gemis blijft maar de rest komt wel.

Dus brengt me dat weer helemaal terug bij de eerste twee woorden waarmee ik deze reactie begon om mee te besluiten…
Beladen onderwerp.

[Fay Ola di jee]

Herkenbaar, ben 53, en denk vaak, had ik maar eerder. Zoveel gemist,niet eerlijk.

In 10 jaar transitie ben in alle kanten opgevlogen en dat was zeker niet altijd vrouw .

Veel overlevingsmechanismen die ik los mocht leren laten.

Het is 1 grote persoonlijke reis, en ik heb, eigenwijs als ik ben, alles zelf uitgevogelt, geen hulp van peut of psych. Achteraf had dat waarschijnlijk tijd gescheeld, maar het is wat het nu is.

Srs voor de deur, en dan gaat het leven door.

Verleden is depressie, toekomst is angst, in hier en nu is vrede, ik hou me daar aan vast .

Fay

[Jennifer Westerman]

Dit vraagstuk is de hele reden dat ik ben terug gekomen naar dit forum.

Ik weet het namelijk ook niet. En natuurlijk is het goed bedoeld als mensen zeggen dat je het gewoon los moet laten maar dat is niet hoe het werkt voor mij.

Het was namelijk niet allemaal nep in dat verleden. Ja ik speelde een rol, steeds weer andere mannen als voorbeeld nemend in het zoeken naar mijn identiteit. Ik vermoed dat dit bij ouderen misschien anders is dan bij iemand bij wie vroeg ingegrepen is (ruim voor pubertijd).
Ik nam mannen als voorbeeld in de hoop gelukkig te kunnen worden als ik weer een voorbeeld probeerde na te spelen.
Maar het was niet allemaal nep, ik heb echt aanleg voor techniek en vind daar een hoop rust in als ik ermee bezig ben, bijvoorbeeld.

Dit is natuurlijk maar een schilver van het geheel maar geeft wel aan wat het probleem hierin is wanneer je een transitie aan gaat of voltooid, zeker wanneer de periode van man spelen meerdere decennia aan houd. Althans zo denk ik. Zo wie zo, bestaat dat uberhaupt wel, een transitie voltooien al gaat het volledig over in blijven leren tot je laatste snik.

Ik maak inmiddels wel stappen om er vrede mee te krijgen met dat verleden. Zo ben ik mijn identiteit van voor mijn transitie een "coping identity" gaan noemen en besef dat mijn kern identiteit moet groeien. Wij hebben inderdaad niet de opvoeding gehad van een meisje, wij zijn niet opgegroeid als een meisje, wij hebben d epuberteit niet gehad zoals dat van een meisje. Enfin, jullie begrijpen ongetwijfeld waar ik het hier over heb.

Persoonlijk heb ik ook de fout gemaakt om ver weg te blijven van andere transgenders. Ik heb mijn transitie niet ervaren als een transitie. Ja natuurlijk, de gehele behandeling is deel van een transitie maar ik vertaalde transitie ook naar het veranderen van een man naar een vrouw. In dat opzicht kon ik mij niet vinden in dit benoemen als een transitie. Ik was immers nooit een man. En dat is nog steeds zo, ik was nooit een man maar......ik besef nu dat ik geen gewone vrouw ben. Juist omdat ik niet ben opgegroeid als vrouw/meisje. Ik ben een trans vrouw zo realiseer ik mij nu. Terwijl tot voor kort ik dat woord verafschuwde. Maar ik kan de realiteit niet ontkennen.

Waar ik momenteel het meest mee worstel is het uitfilteren van die coping identiteit en het laten groeien van mijn kern identiteit. Identiteit is normaal vanzelfsprekend, je denkt er niet eens over na. Maar wij moeten op 1 of andere manier komen op een punt waarop ook voor ons onze indentiteit vanzelfsprekend is. Een handleiding bestaat niet want zelfs onder transgenders zijn de ervaringen zo persoonlijk dat het moeilijk is hier een lijn in te vinden.

Maar inderdaad, dat neemt niet weg dat sommige momenten in ons verleden echt waren. Het moeilijke voor mij is niet alleen het verleden maar ook het heden en zit eigenlijk iets aan elkaar vast.Wat was er echt? Wat heb ik gemist doordat ik als jongen ben opgevoed. Met welke zaken ben ik daardoor niet in aanraking gekomen met typisch vrouwelijke dingen die ik misschien ook echt interessant/eigen vond/had gemaakt? En zonder die basis, hoe laat ik mijn werkelijke identiteit groeien?

Ik bedoel,door het zo lang uitstellen van de transitie is veel van de basis simpelweg niet aanwezig en heeft mijn kern identiteit op een soort pauze gestaan. Ik bedoel, je coping identity is hetgeen wat groeit, je kern identiteit weg stoppende. Op veel manieren zijn we wellicht volwassen maar in minstens even zo veel manieren ben ik nog maar een klein meisje en moet nog zoveel leren om mijn kern identiteit te laten groeien.

Dus, hoe ga je hiermee om?

Ik weet het niet echt maar heb 2 stappen genomen die mij wel op weg doen zijn naar het antwoord.

Ik ben mij gaan realiseren dat ik hierdoor onmogelijk een cis-vrouw kan zijn en wel degelijk anders ben. Ja ik ben net zoveel vrouw als een cis-vrouw maar ben wel heel anders. Al dit.....maakt dat ik een trans vrouw ben en het is nog erg vers deze realisatie, en het helpt iets in mijn zoektocht.

Tweedens, door deze realisatie ben ik weer op dit forum in de hoop zielsverwanten te ontmoeten en mogelijk helpt dat in het laten groeien van mijn kern identiteit of anders gezegd, mijn trans vrouw zijn.

Hoe het vanaf hier gaat, geen idee....

[Irene_de_Vreede]

Heel herkenbaar.

[Fay Ola di jee]

Ook voor mij heel herkenbaar...

[Jennifer Westerman]

Fay en Irene,

Ja toch ?!

Ik las net in de openbare vragen sectie dat het VU nu 2023 een onderzoek doet naar nazorg behoefte.....
Zouden transgenders na medische transitie nazorg nodig hebben.......

Ik ben VU nog steeds dankbaar voor mijn behandeling maar wat nazorg aangaat.......breek mij de bek niet open.
7 jaar later ben ik nog steeds op zoek naar functionerende geestelijke gezondheids zorg en psychologen/psychiaters welke kaas hebben gegeten van trans gerelateerde zaken.

Ik kijk waarschijnlijk op de verkeerde plekken maar in mijn verdediging, ik als onwetende (mbt zorg aanbod) moet het ook allemaal maar zelf uitzoeken.
En veel voorheen functionerende geestelijke gezonheids zorg is volledig ontmanteld en lijkt doorspekt met managers die beslissingen nemen mbt zorgaanbod terwijl men geen zorg achtergrond heeft, alleen economie.

Anywho.....als je mij boos wilt krijgen moet je hierover beginnen.

Weet je wat ik denk dat een goede nazorg / of beter inline zorg tijdens transitie al beginnende, is voor mensen die pas op latere leeftijd een transitie aangaan? (hoewel mogelijk ook een goed idee voor jongere transgenders al denk ik dat de accenten dan anders liggen)

Eigenlijk zou er een traject moeten bestaan waarin wij in een jaar of mischien twee jaar de volledige ontplooing (lagere school, puberteit, tot en met jongvolwassen) van een cis-persoon doormaken.
Mijns inziens, omdat wij al volwassen zijn in zekere zin kunnen we deze tijdspanne comprimeren tot 1 - 2 jaar.
Het gaat immers om onze kernidentiteit welke deze groei nooit heeft meegemaakt.

Of zeg ik nu iets waarvan jullie denken....no way!

[Irene_de_Vreede]

Ik vind het idee wel goed, maar zie niet zo snel hoe je dit haalbaar kan maken.

[Jennifer Westerman]

Ik vind het idee wel goed, maar zie niet zo snel hoe je dit haalbaar kan maken.

Ja, dat is natuurlijk wel even een vraag. Zo ook, hoe geef je vorm aan iets dergelijks?

Laat ik op een rijtje proberen te zetten wat er in mijn hoofd omgaat m.b.t. dit.

- Het zou een avond klas kunnen zijn.
- Ik zie het voor mij al ware het een toneelclub
- In principe is er altijd wel een buurt/wijk plek, of gymzalen te huren voor x aantal uren per week?
- Ik zie betrokkenheid van psychologen bekent met gender identiteit
- Ik zie cis trans partners die invulling kunnen geven door onderdelen uit de jeugd door te nemen
en deze uitspelen, bespreken, evalueren
- wellicht onderbrengen bij een stichting welke vrijwilligers hebben om geestelijke gezondheids zorg vraagstukken
te belichten.
- Kan transvisie misschien een rol spelen

Zouden echt een keer moeten brainstormen wat er allemaal voor nodig is om dit zo authentiek mogelijk te krijgen.
Mits er behoefte voor is natuurlijk.

[Maartje-nb]

Wow! Wat een interessant gesprek weer hier.
Even mijn gedachten:
Eigenlijk is het heel “grappig” dat er geen nazorg lijkt te zijn als ik het zo begrijp. Logisch te begrijpen ook, omdat het hele traject als iets heel medisch wordt gezien. Terwijl het vormen van je identiteit doe je je hele leven. Alsof na een medische transitie het in eens allemaal ophoud? Zo van: en nu ben je klaar. Dat is natuurlijk niet zo. Hoe verhoud je je tov de maatschappij, je partner, je kinderen, je hobby’s, seksualiteit, geloof , ontspanning vrienden, sport, geld gezondheid etc… etc….. Identiteit is niet iets statisch , dat is altijd in beweging. Voor iedereen.
Identiteit is dat wat je doet. Je identiteit die je hebt als 15 jarige kan dus ook onmogelijk hetzelfde zijn als die van een 35 jarige. Je hebt ook niet 1 identiteit, maar velen identiteiten. Bijvoorbeeld: Je kunt man zijn, vader, christen, schilder, zoon, non-binair, kunstzinnig etc… zodra we zeggen: ik ben… dan praat je over je identiteit. En het bijzondere is, is dat we daar allemaal verhalen over schrijven/maken/vertellen. Zodra we zeggen : ik ben… en ons daarnaar gedragen, dan ZIJN we dat. Je maakt je eigen verhalen daarin. En als je daarin gelooft, wordt het waar.
Maar waar geloof je in? In welk verhaal?
Zo zijn er ook een hoop “valse” verhalen en herinneringen. Dat zijn verhalen die we ons vertellen, omdat ons brein heel graag de logica zoekt en verbanden wil zoeken. En als je niet uitkijkt krijg je redenaties als: vroeger speelde ik met Barbies, dus moet ik me toen al een meisje hebben gevoeld. Naar mijn idee is je identiteit een “waaier” van allerlei identiteiten dat jij, jij maakt. En je kern identiteit, hoef je niet lang naar te zoeken. Want die is voor iedereen hetzelfde: liefde. We zijn allemaal uit liefde geboren en sterven ook weer in liefde. Liefde is de bron en de kern van alles. De ander noemt dit weer energie of God, of hoe je het ook wilt noemen. Misschien heb je niet altijd de liefde ontvangen zoals je die graag had willen hebben of nodig had, maar dan besta jij nog wel uit liefde. Dat is een feit. Je bent er . Punt. Alleen welke verhalen we op doen in ons leven, dat maakt dat we deuken en blutsen op doen.
Gaan we daarmee in gevecht? Of zien we ze voor wat ze zijn? Namelijk: blutsen en deuken. En mogen we zelf bepalen , iedereen op zijn eigen manier hoe je daarmee omgaat. Ok er achter te komen dat je ook daarin weer je eigen verhalen maakt.
Als er een nazorg traject gemaakt zou moeten worden, zou ik dus een groot voorstander zijn om dit heel holistisch te benaderen. En dus niet alleen maar medisch, want dat is maar slechts een klein onderdeel van je identiteit.