Oud genoeg om er in bepaalde continenten al een harem en een curriculum vitae zonder gaten op na te houden.
Je betrokkenheid is bewonderenswaardig maar allicht ook een tikkeltje overtrokken; supporten doe je (zeker op deze leeftijd) het beste vanaf de zijlijn en niet terwijl je in het veld z'n handje vasthoudt.
Schijnt ook lastig te zijn om dan vrijuit te bewegen.. als je begrijpt wat ik bedoel.
Het lot wil dat mensen die een historie of heden met depressie hebben vaak nogal pleasers zijn naar hun directe omgeving en hun werkelijke gevoel niet kenbaar maken (vandaar ook die depressie). Het gemak waarmee je er vanuit gaat dat jij wel toegang hebt tot zijn werkelijke emoties / gevoel en gedachten kan dus nog wel eens tegenvallen.. zeker als hij eenmaal aan de testosteron zit

Hoeveel DSM-stickertjes hij ook verzameld heeft in de loop der tijd; geef je zoon de ruimte dit traject zelf te ervaren zonder mammie die met allerlei goedbedoelde notities en hersenspinsels op de proppen komt. Strikt gezien zit je taak als opvoeder er namelijk al op en ben je in een gedoogconstructie beland.
Ongeacht de mate van support in zijn omgeving zal hij trouwens een eenzame weg moeten bewandelen.. en dat hoeft helemaal niet erg te zijn.
Kortgezegd: laat hem die gesprekken alleen doen, tenzij jouw aanwezigheid verzocht wordt.
Knip die navelstreng door en houd je verre van uitgesproken, nogmaals ongetwijfeld goedbedoelde meningen over zijn man-zijn, operaties en het al dan niet invriezen van eicellen.