Hier ben ik!
Héél herkenbaar. Ik was een superongelukkig kind, mijn ouders waren dat ook. Jaren na de scheiding zou mijn tante ons gezin een 'stressgezin' noemen. Precies wat het was. Het was elke dag onrustig bij ons thuis, zoveel ruzie. Destijds werd me heel duidelijk gemaakt dat dit kwam door mij, door mijn anders-zijn en door mijn reactie op de treiteren van mijn vader. Ik, die kind was, moest boven mijn vader staan, terwijl hij een volwassen man was. Hierdoor werd ik het zwarte schaap van de familie en dat is nooit meer goedgekomen.Nomey schreef: 03 nov 2020, 19:35 Als jong kind was ik ongelukkig, in een ongelukkig gezin met ongelukkige mensen. Dat is vragen voor ellende. Als 1vl van een2ling had ik het niet makkelijk als t zwarte schaap.
Ik zat in groep 6 toen ik merkte dat ik anders was. Ik begon laarsjes te dragen, van de jongensafdeling van de C&A, en dat was voor mijn klasgenootjes het startsein. Ik hoorde sindsdien mijn naam niet meer, iedereen noemde me 'meisje'.Nomey schreef: 03 nov 2020, 19:35 Dat was moeilijk ik was denk ik 11 nog net groep8 en ik zag om mijn heen de vershillen tussen jongens en meisjes groter worden. Dit vond ik lastig.
Toen ik 11 was kwam ik uit de kast als transgender. Het woord kende ik natuurlijk niet, maar ik wist wel: ik wil vrouw zijn. In 1998 won Dana International het Eurovisie Songfestival en toen wist ik wat de benaming was voor mensen zoals ik. Het jaar ervoor won Kelly van der Veer de Travestietshow van Robert ten Brink.Nomey schreef: 03 nov 2020, 19:35 Op de middelbare school ging t mis met mij. Ik ontwikkelde vrij snel een depressie. Ik heb toen mn ouders verteld dat ik een meisje moet zijn, ik wil ook ongesteld zijn een jurk dragen en mooie haren.
Lijnrecht tegenover elkaar met mn vader. Veel confrontaties en onbegrip. En vooral geen acceptatie. Weer eenzaam en weer alleen.
Toen ik 13 was, startte ik met mijn transitie. Ik heb nooit hormonen of remmers gekregen, maar had gesprekken met een psycholoog. Haar naam was Peggy Cohen. Voor haar was het eigenlijk wel duidelijk: voor mij zit een meisje. Mijn avatar ---> dat ben ik zelf. Helaas zorgde het er thuis voor dat het heel erg onrustig werd. In het najaar van 1998, ik was toen 14, stopte ik dan ook met de gesprekken. Nog geen jaar later scheidden mijn ouders, het was onhoudbaar geworden.
Voor mij had het leven echt mogen ophouden, maar gelukkig heb ik nooit een poging ondernomen. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat ik mocht leven zoals ik wilde leven. En juist die houding zorgde voor veel onrust, want mijn ouders waren het daar niet mee eens. Ik diende me aan te passen, me te gedragen. Ik was lastig en een of andere achterlijke psycholoog stelde ADHD bij me vast. Ik ging aan de medicijnen en al snel bleek dit een heel slechte werking te hebben. Ik bleek toch geen ADHD te hebben...Nomey schreef: 03 nov 2020, 19:35 Na verloop dit uitte zich in een poging tot suïcide. En dat werd beloond met stevige therapie. 5 jaar therapie om van mn meisjes idee af te komen. Om een jongen wezen en te zijn. Ik was er klaar mee en wilde weg dus deed wat mij gevraagd werd.
Herkenbaar. Vorig jaar zomer brak ik. Ik kon niet langer ontkennen dat ik een flinke burn-out had gekregen en mijn contract werd logischerwijs niet verlengd. En toen mijn vader precies op mijn laatste werkdag plotseling overleed, ging er een enorme beerput open. Naast dat ik niet langer kon ontkennen dat ik een burn-out had, kon ik ook niet langer ontkennen dat ik mijn trans-zijn veel te lang had onderdrukt. Het was precies 20 jaar geleden dat mijn ouders gingen scheiden en dus ook precies 20 jaar geleden dat ik besloot om mijn leven voort te zetten als homoseksueel in plaats van transgender, ook al voelde ik me verre van verbonden met 'de' homoseksueel.Nomey schreef: 03 nov 2020, 19:35 Nou ben ik 16 jaar verder en sinds een burnout in 2018 is het gevoel weer aan t opkomen.
Bij mij begon het heel erg te leven nadat ik de coming out video van NikkieTutorials had gezien. Dat was echt een klap in mijn gezicht, ik was meteen wakker. Ik vertelde het aan mijn vriendinnen en niet veel later zat ik bij de huisarts, die me meteen heeft aangemeld bij zoals het VUmc als Stepwork.Nomey schreef: 03 nov 2020, 19:35 Vorig jaar begon t gevoel dat ik toch wel dacht een vrouw te zijn meer te leven. Ik heb het besproken met mn vrouw. Die was heel begripvol voor een paar weken. Heerlijk. Want ik was niet eenzaam.
Tot ze besefte dat haar huwelijk een andere wending zou krijgen.
Ik heb toen met haar afgesproken het rustig aan te doen en te zien hoe t zou lopen. T voelde als een niet afgesloten hoofdstuk en ik wilde dat wel oplossen.
Superknap en goed dat je het aan je vrouw hebt verteld. Ik heb daar oprecht veel bewondering voor. Hoe fijn het ook is om iemand te hebben die je steunt tijdens je transitie, ik zou niet willen ruilen. Het lijkt me namelijk ontzettend moeilijk om dit met je partner te moeten delen. Dus applausje voor jou!
Een jurk hoeft je geen vrouwelijk gevoel te geven, hè? Ik ben zelf totaal geen jurken en rokken mens. Ik ben in ieder geval niet van plan om ze snel te gaan dragen. Ik heb voor mezelf besloten dat zodra ik veel ben afgevallen en ik een volledig nieuwe garderobe ga aanschaffen, ik unisex kleding ga aanschaffen. Zo maak ik de overgang een stuk dragelijker voor mezelf.Nomey schreef: 03 nov 2020, 19:35 Tijdens de zwangerschap dit jaar liep het echter uit de hand. De gevoelens werden sterk. Ik droomde er van maar lag er ook wakker van. Ik dacht er zo veel aan. Ik begon jurken te kopen omdat ik dacht dat dat mij blijer maakte. Alles wat ik zie is een vent mt n buikje in een jurk. Te klopt niet. Voor mn vrouw was de jurk ook too much.
Door meer basic te gaan en wellicht unisex hebben we allebei zoiets van t kan en t is acceptabel voor deze fase. Geregeld draag ik dat en t gaat goed. Kinderen hebben t nog niet door.
Het is natuurlijk niet oké als een specialist zegt hoe je je behoort te gedragen. Een goede specialist geeft sturing en daagt je uit zelf na te denken. De psycholoog die ik dit jaar had, deed dat. En dat voelde heel erg goed. Hoewel ik kon voelen dat ze transgenderisme doodnormaal vond (ze vond het heel goed dat ik me alvast had aangemeld), was ze verder vrij neutraal erin. Ze wilde van mij horen wat ik voelde, legde me geen woorden in de mond. Laat staan dat ze zou zeggen of suggereren dat ik me als een man hoor te gedragen, omdat ik dat nu eenmaal ben.Nomey schreef: 03 nov 2020, 19:35 Ondertussen wilde ik niet toegeven aan de gevoelens onder de huid. Wil ik geen man zijn of wel een vrouw? Of iets er tussen?
Omdat mn vorige therapie erg gestuurd was op het fysieke :" je bent een jongen dus doe ook zo" ben ik bang dat een specialist mij direct transgender verklaard en mij een behandeling in stuurt.
En zo werkt het ook niet.Nomey schreef: 03 nov 2020, 19:35 Ik weet heus wel dat ik er zelf bij ben maar ik ben ook in staat om dromerige, niet overwogen keuzes te maken. "Kom maar op met die borsten en weg met die baard en gatverdamme lichaamshaar".
Maar zo wil ik t niet.
Ik adviseer je om een dagboek bij te houden. Schrijf elke dag een zin, een alinea, een paar belangrijke woorden. Sowieso wordt schrijven gevraagd/aangeraden wanneer je in transitie gaat, oefen daar alvast mee. En als je veel schrijft en voor jezelf onder woorden probeert te brengen wat je werkelijk voelt, zul je minder snel de verkeerde, slecht overwogen keuze maken.
Ik vind het ook spannend, ik heb weleens krampen als ik te diep nadenk over wat me te wachten staat. Ondertussen weet ik wat ik voel.Nomey schreef: 03 nov 2020, 19:35 De toekomst is spannend.
Einde van t jaar maak ik de GGZ balans op en bedenk ik of ik mij ergens moet melden voor specialisatie. Geen idee waar nog.
Goed dat je je in ieder geval ergens gaat aanmelden. De wachttijden zijn lang en als je op gesprek gaat, wil het nog helemaal niet zeggen dat je op de operatietafel komt te liggen. Dat laat ik voor mezelf ook nog even open. Ik heb me aangemeld, omdat ik wil praten met mensen die gespecialiseerd zijn in mensen zoals ik.
Je kan zo vaak "Ja" zeggen als je wilt en het dan besluiten, maar tijdens alle gesprekken met de specialisten kunnen je ideeën weer heen en weer gaan. Dat zie je ook in het programma Hij is een zij. Twijfelen hoort er 'gewoon' bij.Nomey schreef: 03 nov 2020, 19:35 Tja.
Ik heb mezelf voorgenomen als ik binnen een paar maanden 10 keer achter elkaar met volle overtuiging "ja" kan zeggen op de vraag of ik tot een vrouw wil worden, dat ik er voor ga.
In die tijd hoop ik vele vragen waar ik mee sit beantwoord te hebben zoals "hoe verder met het gezin? - wil ik 100% wat er bij en er af? - wat doe ik met werk? - familie wat zeg ik die? - ga ik scheiden? - mannen vind ik vies ben ik lesbisch?
Ik lees angst door je hele verhaal heen. Ik raad je echt aan om met specialisten te praten, eerst aan je angsten te werken, aan je misschien wel andere worstelingen. Ik heb dit jaar aan mijn posttraumatische stressstoornis gewerkt, komend jaar wil ik aan mijn eetstoornis gaan werken. En pas dan komt de transitie.
Niemand last? Als je jezelf wegcijfert, doet alsof je gevoelens er niet zijn, heeft bewust of onbewust iedereen er last van. Omdat je niet de mooiste versie van jezelf kunt zijn.Nomey schreef: 03 nov 2020, 19:35 Ik vind het echt verrot.
Zoals t nu is zou ik morgen t liefste wakker willen worden als mezelf als kerel en dan dit niet meer voelen. Prima best niks meer aan doen. Niemand last geen ontwrichting in mn relatie en gezin etc.
Anderzijds zou ik er echt geen problemen mee hebben om een paar jaar in transitie te gaan,als mn omgeving steady is.
Beide wensen zijj vrijwel niet realistisch.
Gelukkig zijn daar therapieën voor. Ik ben ook een enorme piekeraar, ik overdenk alles. Maar sinds ik in november succesvol een EMDR-therapie heb afgerond is het piekeren/overdenken enorm verminderd.
Ik ben een M->V en herken genoeg in je verhaal. Dus alleen ben je zeker niet!Nomey schreef: 03 nov 2020, 19:35 Nou daar komt ie.
Ik ben op zoek naar 1 of 2 personen die dit (n beetje) herkennen. Of zij M->V of van V-> M zijn geworden of (nog) helemaal niet is mij niet relevant.
Ik zou graag gedachtes delen. Ik wil hier niet alleen in zijn. Mensen om mij heen luisteren en proberen te begrijpen, maar ze komen er niet zoals iemand die tzelfde ervaart.
Ik heb ook een moeilijke jeugd gehad, een omgeving die me totaal niet begreep of steunde. Ik ben vanaf mijn puberteit depressief geweest en sinds het afronden van de EMDR-therapie, nu zo'n 6 weken geleden, voel ik mijn depressie voor het eerst verdwijnen. Ik weet niet wat ik meemaak. En dat gun ik jou ook!Je hebt me al eerder een privé-bericht gestuurd vanwege iets anders, maar je mag me ook hierover gewoon berichtjes sturen.Nomey schreef: 03 nov 2020, 19:35 Ik hoop dat er een paar mensen zijn die gehoor willen geven en zelf ook fijn vinden zo contact te hebben. Via de directe berichten van t forum bijvoorbeeld.
Alles overdenken is heel vermoeiend, ik weet het als geen ander, maar als het om je transitie gaat kan veel nadenken minder kwaad.