Als partner mag je zeker een grens aangeven. Je "geluk bewaken" (alsof dat iets is wat je afgenomen zou worden als je partner het hare vindt) vind ik hier wat vreemd gekozen. Hoe kan nu ooit het geluk van een partner "bewaakt" blijven als degene die die persoon liefheeft niet of niet volledig en oprecht zichzelf kan zijn? Ben je als partner echt gelukkig als je weet dat je lief dat niet is omdat jij dat tegenhoudt?Lise schreef: 07 dec 2021, 21:22 Maar als partner mag je toch (ook) je grenzen stellen om je eigen geluk te bewaken?
Een partner die een grens bewaakt zou er m.i. niet uit moeten zien als het niet kunnen aangaan van een gesprek (doordat de emoties dan te heftig worden, of om een andere reden). Dat is niet het aangeven van een grens, maar het blokkeren van een heel proces om erachter te komen waar die grenzen nu precies liggen, welke er flexibel zijn en welke niet, en hoe je daar als stel (of uiteindelijk als niet-stel) je weg in vindt om iedereen zoveel mogelijk te geven wat ze nodig hebben. Uitzonderlijke omstandigheden daargelaten (recent, onverwerkt trauma of ernstig psychisch lijden of andere verzwarende omstandigheden zoals recente rouw) mag je van een volwassene verwachten dat die ook over moeilijke onderwerpen gewoon kan praten. Zo niet, dan is de stap naar professionele hulp volgens mij strikt noodzakelijk voor beide partijen.
Overigens stel ik inderdaad best flinke eisen aan de partner van iemand die transgender is:
Als partner dien je jouw lief, degene die in transitie gaat, de ruimte te geven om zaken uit te proberen om dan na afloop - als dat om wat voor reden dan ook niet acceptabel voor je blijkt - aan te geven dat je (wederom, om wat voor reden dan ook) niet in staat bent om in een liefdesrelatie te blijven met een (in dit geval) vrouw. Dat is de grens van een partner. Niet een uitspraak over wat degene die jij lief heeft van jou wel of niet met hun lijf mag doen.
Het recht op zelfexpressie en zelfbeschikking gaat wat mij betreft altijd boven de wens van een ander, omdat je over je eigen lijf nu eenmaal meer zeggenschap hoort te hebben dan over dat van een ander. Dat klinkt misschien heel radicaal, maar voor mij is dat net zo logisch als dat mijn vader me niet zou mogen dwingen om een kind te dragen als ik een abortus wil, dat mijn man ook zonder mijn toestemming een vasectomie mag gaan halen en dat ik een dokter niet mag dwingen een levensverlengende handeling toe te passen op mijn moeder als zij heeft gezegd dat ze dat niet wil. De mensen van wie we houden, zijn niet ons eigendom, en we mogen ons niet vrijelijk van hun lijf bedienen of daar eisen aan stellen.
Niemand hier gaat frivool of voor de lol lekker even in transitie. Een partner die de grens al 'bewaakt' bij het hebben van een gesprek over een sociale transitie in de woonomgeving (dus nog niet permanents of onomkeerbaars), is daarom wat mij betreft oprecht enorm zorgwekkend.
vrouw