Coming out

[Jeste]

Het heeft wel zo'n 15 tot 20 jaar geduurd. Het was lange tijd erg verwarrend voor mij. Gendercreativiteit of iets als non-binair was in die tijd ook nog veel onbekender. Daardoor hield ik het vaak verborgen en probeerde ik een, om het een beetje misplaatst te schrijven, normaal leven te leiden. Uiteindelijk ging dat niet meer, maar toen was ik al 37.

[Steffi]

Rond een jaar of 6 wist ik ook al wel dat ik anders was maar ik kon er niets mee. Daarom ben ik toen aan het overcompenseren gegaan en probeerde extra stoer te zijn. Zo ben ik mijn jeugd door gekomen tot aan mijn 28ste de denk ik zo. Toen trok het niet meer heb aan mijn ouders verteld hoe ik mij voelde. Met veel onbegrip van hun leef ik nu verder, binnenshuis Senna, buitenshuis als man. Hoelang dit nog goed gaat weet ik niet maar ik heb niet echt de kracht meer om tegen het sociale stigma te vechten. Het liefst zou ik mij meer als Senna willen uiten maar dat gaat niet echt. Ben op dit moment erg bezig met het vinden van een levenspartner waarbij ik mijzelf kan zijn maar dat is ook niet makkelijk. De tijd zal het leren hoe nu verder te gaan.

[Marley_1974]

Allereerst, wat een bijzondere verhalen van een ieder. Ik ben nog niet uit de kast en hik er enorm tegenaan. Hoe moet ik het brengen? Hoe zullen mensen reageren? Ik heb mijn zaakjes redelijk voor elkaar. Ik ben getrouwd heb een kind, een lieve hond en heb een goede baan. Maar als je vraagd of ik gelukkig ben...... en ik kijk diep van binnen dan heb ik oprecht het gevoel dat ik al die jaren niet heb kunnen zijn wie ik eigenlijk zou willen zijn. Denk ook dat als ik uit de kast zou komen mensen dat niet hebben zien aankomen. Zo'n echte kerel, met zijn bravoer, grote mond.....
Het voelt als een enorme berg die ik nog op moet klimmen. Maar ik moet het gaan doen want ik wil niet langer dat enorme toneelstuk spelen het is zo vermoeiend. Maar ben ook zo bang voor wat komen gaat. De reacties het onbegrip. Mijn vrouw zal het niet begrijpen ben ik bang en weet zelfs niet of ik het aan haar moet vertellen daar ze ongeneeslijk ziek is. Kortom.... Veel twijfel, angst, onzekerheid etc

[Gea]

Begin 2022 ben ik info gaan zoeken om een trans vrouw die toch wel met een rugzak tegen dingen aan liep te helpen en te steunen.
Door al het lezen kwam ik er achter dat de verhalen ook mij raakte en kreeg het gevoel dit gaat over mij.
Zoveel herkenning.
Eind 2022 heb ik het naar mijn kinderen uitgesproken.
Waar ik toen nog woonde kon ik niet echt uit de kast komen.
Vanwege de haat tegen non binaire en trans personen.
Sinds eind mei verblijf ik op meerdere plekken.
Waaronder bij mijn zoon.
Hij wil niet dat ik nu al het sociale transitie in ga.
Dit moet ik maar doen als ik een eigen plek heb maar voor de rest ben volledig uit de kast nu en maak er ook geheim meer van.
En dat voelt geweldig al.
Hoop dat ik de sociale transitie ook snel door kan zetten.

Het is fijn om je zelf te kunnen zijn maar nog fijner om jezelf te mogen zijn.

[Marley_1974]

Nou Gea dat is ook geen gemakkelijke weg. Kan me voorstellen dat als je het dan wereldkundig maakt dat je dan ook graag aan de sociale transitie begint. Nou sterkte ermee lijkt me echt niet makkelijk

[Gea]

Leuk is het inderdaad niet maar als het eindelijk zover is wordt de vreugde alleen maar groter.
Er zijn altijd mensen die het nog veel moeilijker hebben.

En uiteraard dankjewel. 🩷

[NB_FG]

Wat noem je "uit de kast komen"? Voor jezelf tot de conclusie komen of anderen ervan vertellen?

Dat laatste heb ik nog steeds niet gedaan. Alleen de mensen die er op medisch vlak mee te maken hebben, heb ik het verteld, alsmede mijn vrouw (die biseksueel is, dus ook na mijn operatie zal ze me nog aantrekkelijk vinden).

Mijn familie weet de ware reden van mijn komende operatie niet. Ik heb eens nierstenen gehad, waarna een grote steen naar buiten kwam, daarbij een ravage aanrichtend (de uitgang die eerst 4 mm wijd was, is uitgescheurd en bijna 3 cm geworden). Daarvan maak ik dankbaar gebruik; het is tenslotte een goede reden, nietwaar?

[Marica]

Om de vraag te beantwoorden, ruim 40 jaar gewacht. feb 2018 uit de kast, juli 2022 SRS MKV

Ik wilde dat ik eer........

Spijt hebben heeft geen zin, je bent er aan toe of niet. In 1972 wist ik het al, maar durfde niet. Wat wist ik nu in die tijd?

[Fay Ola di jee]

Idem, wist het toen ik 5 was, je stopt het heel diep weg, en ik weet nog dat ik toen dacht, dan houdt mijn leven nu dus op. Ongelooflijk dat je 40 jaar later in transitie gaat. Radeloos... Het niet meer gaat, drank drugs werken vluchten, de koek op is.... En je nog maar 2 keuzes hebt...

Ik dacht dat mijn leven instortte, maar sinds de hrt is dat pas begonnen

Fay

[Nikkie]

Hoe lang hadden jullie al het gevoel trans te zijn voordat jullie uit de kast kwamen? Ik zit al 3 maanden met het idee in mijn hoofd en de laatste tijd wordt het gevoel alleen maar sterker. Op mijn psychologe na heb ik het nog niemand verteld. Ik ben heel erg bang om de verkeerde keuze te maken. Wanneer kan ik met enige zekerheid zeggen dat dit echt is wat ik wil?

Groetjes
Natasha

Vanaf mijn 8e tot mijn 18e wist ik alleen dat ik geen jongen was en liever een meisje was. Daarna heb ik het gevoel ergens in een zeeeer donker hoekje met een grote deur en sloten weggestopt. En sind mijn 29e was het weer boven komen drijven door gebeurtenissen in mijn leven. Ik heb daarna behoorlijk wat zelfreflectie gedaan en sindsdien ben ik er vrij zeker van dat ik trans ben. En echt met 100% zekerheid zeggen dat dit echt is wat je wil kan nooit naar mijn idee. Je kan jezelf vragen gaan stellen en daarop eerlijk antwoord geven. Zo vink je langzamerhand alles af tot er één antwoord overblijft.