gendervloeistof

Gevoelens die je met de wereld deelt
Dael
Berichten: 5
Lid geworden op: 10 nov 2020, 18:31
Gender: Non-binair

gendervloeistof

Bericht door Dael »

Cw: (child) abuse/ (kinder)mishandeling


Toen ik me hier net aanmeldde was ik net uit de kast gekomen voor mijn beste vrienden. Het was spannend, zenuwslopend zelfs. Maar op dat punt had ik geen andere keuze meer.

Ik wil al heel lang woorden geven aan mijn ervaringen en gevoelens rondom mijn identiteit. Ze verdienen een plek, want zij gaan toonaangevend zijn voor deze fase in mijn leven. Voel je vrij om te reageren met vragen of eigen ervaringen als je kunt relateren, want weinig voelt beter dan zien dat ik niet de enige ben.

♡♡♡♡♡

Ik herinner me een sneeuwballengevecht. Ik was misschien een jaar of 8 en hoewel de sneeuw elk jaar minder diep was, lag er nu genoeg om urenlang buiten te spelen. Alle kinderen uit de buurt waren naar het pleintje gekomen, en ouders zaten in de warmte van binnen achter het keukenraam de kinderen in de gaten te houden.

Toen de straatlantarens aan gingen vond mijn vader me verderop, nog steeds in een sneeuwballengevecht. Eenmaal thuis werd er verzucht "Je broertje is al uren binnen en jij was niet op het pleintje te vinden. Ik denk dat jij een jongen had moeten zijn en je broertje een meisje."

Hoewel dat meer commentaar was op hoe jongens en meisjes verschillend worden gesocialiseerd door middel van verwachtingen dan op onze gender identiteit, is die opmerking blijven hangen. Het deed wat met me.

Op dat moment denk ik dat ik me besefte dat ik geen jongen was. Niet voor de mensen om me heen in ieder geval. Ik associeerde "meisje zijn" vooral met 1 lichaamsdeel, want verder dan dat kon niemand het verschil me uitleggen. Meisjes hadden dat om kinderen mee te dragen en baren, en jongens... konden staand plassen.
Voor mij klopte daar echter iets niet. Het verschil was duidelijk, het was overal. Van hoeveel een kind is toegestaan te praten tot welk speelgoed ze kregen.

Ik kon me niet echt vinden in de categorie meisje. De opmerking dat ik een jongen had moeten zijn maakte me duidelijk dat andere mensen dat ook zagen.

Een jaar later kwam ik in de puberteit. Mijn lichaam klopte voor mij steeds minder naarmate het meer op het ideaalbeeld van "vrouw" begon te vormen.
Niet alleen dat, maar ook voor anderen klopte mijn lichaam niet.

Het haar op mijn benen, oksels, en vulva moest geschoren. Ik was net 12 toen ik dat voor het eerst deed, na aandringen van anderen. Haar was onvrouwelijk, zij hadden besloten dat ik een vrouw was, dus het haar moest weg. Mijn borsten die net begonnen te groeien moesten worden ingepakt en verborgen achter voorgevormde bh's. Ik moest leren koken en schoonmaken. Ik moest leren om makeup aan te brengen (2005, een paar zwarte ringen rond mn ogen was genoeg) en om het ideaalbeeld van wat een vrouw is na te streven.
Ik worstelde ondertussen ook met mijn gevoelens voor anderen, hoewel dat minder een probleem leek. Twee ooms hadden een relatie met mannen, en hoewel ze niet in de buurt woonden gingen we met enige regelmaat op bezoek. Ik pikte al jong queer interacties en bepaalde queercoding in films op, en het koste me weinig moeite om toe te geven dat ik niet alleen op mannen viel. Omdat ik geen andere opties dacht te hebben identificeerde ik me als een biromantische, biseksuele cis vrouw

Niet alleen voelde ik dezelfde druk als iedere andere jonge persoon omringd door photoshop, ik wilde het langste haar, de grootste borsten, de volste lippen, het langste haar, de gladste benen, en een taille die een man met twee handen kon omringen. Ik wilde het ideaalbeeld bereiken en er nog even een stap overheen gaan. Ik wilde een borstlift en vergroting terwijl ik al rond liep met een E-cup. Want als ik alleen een meisje kon zijn, dan zou ik mezelf moeten verbergen achter een masker dat niet anders geinterpreteerd kan worden dan "vrouw." Alleen in het geheim zou ik proberen met makeup de illusie van gezichtshaar te wekken, terwijl ik met een zwachtel mijn borsten wegwerkte. Ik zette mijn buik uit om ze nog minder op te laten vallen, mijn pa had immers ook een buik en hij was een prima voorbeeld van een man in mijn ogen. Dus ik verkleedde me. Gewoon om te zien hoe dat voelde.

Rond dezelfde tijd waren er wat interviews op tv met een trans sekswerker. Dat was mijn introductie tot trans mensen, en die werd direct gevolgd door het scherpe oordeel van mijn geboortegever. Het was alsof een deur werd opengedaan alleen om met een windstoot dicht te klappen.

Ik had echter gezien wat er achter die deur was en mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Mannen konden vrouwen worden.
Een aantal jaar later kwam ik er achter dat het andersom ook kon, van vrouw naar man, hoewel de samenleving daar zijn oordeel over had. Ik kon me alleen echt niet voorstellen dat ik zelf ooit zoiets zou willen.

Ik vroeg me wel af hoe het zou zijn om mannelijke geslachtsdelen te hebben. En misschien geen borsten.

Her duurde mede door hoe ik mensen om me heen zag oordelen nog tot 2011, toen ik 19 was, voordat ik eindelijk woorden vond om te zeggen wat ik zelf voelde. Er was niks mis met wat er in mijn broek zat, er miste juist iets.
Ik was geen vrouw en geen man, maar soms wel. Soms was ik een beetje van beide of helemaal niets.

Mijn geboortegever was altijd de hoogste berg tussen mij en mezelf, dus ik zei de woorden alleen in mijn hoofd. "Ik ben genderfluid."

Toen ik een relatie kreeg met een trans vrouw en haar dysforie en pijn zag, kon ik haar niet vertellen over mezelf. Ik kwam uit een pijnlijke relatie en het idee dat ik dezelfde pijn tegemoet zou gaan als ik uit de kast kwam als trans was te veel. Mijn volgende relatie nam trans mensen helemaal niet serieus en vond alles buiten "man" en "vrouw" onzin, een ziekte. Dus ik stopte het verder weg en ontkende het. Ik was pan en cis en dat was dat.

Jarenlang ging ik zo door het leven. Constant voelde ik de druk om me elegant, vriendelijk, en gewillig op te stellen zodat mijn geboortegever me zou accepteren. Hoe beter mijn performance was, hoe meer vrijheden ik me kon veroorloven zonder dat zij of de mensen om me heen me zouden afwijzen of erger.


Toen ik na een periode van dakloosheid mijn leven weer op orde begon te krijgen, en ik therapie kreeg voor c-ptss en gerelateerde problemen, ontstond er een plek waar ik mezelf kon vinden.
Nu ik de pijn en woede van mijn jeugd in de ogen kon kijken en kon gaan verwerken kon ik niet meer heen om het verdriet dat ik had om de ik die altijd gevangen was geweest.

Eerst kwam de angst. De angst dat ik toch trans was. De angst dat als ik die doos open trok ik hem nooit meer dicht kon krijgen. Ik wist de naam van wat er in zat, en ik wist dat het groeide. Het voedde zich met de lieve, warme woorden van andere trans mensen, en hun acceptatie.
Als ik die doos open trok zou ik niet lang in de kast kunnen blijven. Dan zou ik moeten gaan nadenken over hormonen en operaties. Dan moest ik onder ogen zien dat mensen niet willen dat ik besta, en dat ik me in een systeem zou gooien dat vol zit met vijandige wetten en regels, vooroordelen, en kennis veelal gebaseerd op de standaard man.

Het duurde lang voor ik dat kon accepteren, maar ik voelde ook dat het groeide en niet lang meer verborgen kon blijven. Op een dag vond ik mezelf voor de doos, huilend en nog steeds bang, maar ik zou hem open maken.

Ik hintte richting mijn partner dat ik me niet prettig voelde bij het woord vrouw, besprak non binariteit met mijn beste vrienden, en vond samen met hen een passende naam. Toen ik mijn naam vond viel er een gewicht van mijn schouders. Het maakte niet meer uit wat er zou gebeuren, ik had twee vrienden die me begrepen en altijd achter me zouden staan.

Ik kwam eerst uit de kast voor mijn partner die me met alle liefde zou steunen, hoewel hij tijd nodig zou hebben om te begrijpen wat dat allemaal betekent. Daarna mijn zusje, en de rest van mijn vrienden. Reacties waren overwegend positief hoewel niet iedereen wist wat non binariteit was of het niet helemaal begrepen. Ik moet nog steeds mensen constant corrigeren op mijn pronouns, hoewel veel van mijn vrienden het vanaf het begin al goed doen of hun best doen om zichzelf te corrigeren.

Sinds ik er open over ben heb ik de tijd genomen om mezelf te leren kennen zonder de druk van mishandeling, dakloosheid, of conformeren aan de gendernormen.
Ik ben weer begonnen aan oude hobbies, ik ben er achter dat mijn seksualiteit en romantische gevoelens net zo fluïde zijn als mijn gender, en dat dat oke is. Ik heb er soms moeite mee dat zo'n groot deel van mijn leven is overschaduwd door trauma en geen woorden of acceptatie hebben voor mijn trans zijn. Ik kan die tijd nooit terug krijgen en ik zal nooit weten hoe het is om openlijk queer en geaccepteerd op te groeien.

Ondanks dat geloof ik wel dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Ik heb online queer communities opgezocht, en veel geleerd over mezelf, queer geschiedenis, acceptatie van alle varianten van mens zijn, en hoe onze maatschappij is opgebouwd over de rug van anderen. Ik vind overal empatische mensen die elkaar overeind trekken en naar de finish helpen, die elkaar nieuwe dingen leren, en die ondanks gevoelens van jaloezie elkaars mijlpalen vieren.
Ik weet dat ik altijd mensen kan vinden die me begrijpen, hoeveel factoren er ook zijn die me aanduiden als "anders."
Gebruikersavatar
Irene_de_Vreede
Moderator
Berichten: 3872
Lid geworden op: 23 mei 2012, 22:26
Gender: Transgender
Voornaamwoorden: Zij/haar
Locatie: Breda

Re: gendervloeistof

Bericht door Irene_de_Vreede »

Ik herken best veel in je verhaal, met name de angsten, het wegduwen en proberen te comformeren.
Irene
Gebruikersavatar
Marica
Berichten: 3109
Lid geworden op: 31 mei 2018, 15:57
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Hun/Henne
Locatie: Noresund Norge

Re: gendervloeistof

Bericht door Marica »

Wat Irene al benoemd, het conformeren aan een verwachtingsspatroon was wat bij mij heel erg speelde. Ik was een jongetje dat al snel wist dat iets niet klopte. dat ding tussen mijn benen en wat er was in mijn bovenkamer, dat was altijd in staat van conflict of kortsluiting. Ik stond als jochie van 8 naar mijn moeder te kijken die broeken aan het naaien was, en ik dacht, ik wil een jurkje. Ik heb het echter nooit durven vragen, want aan wie moest ik het dan vragen dat ik mij anders voelde? 8 jaar oud en het was 1972, wat wist ik, wat wisten mijn ouders, mijn huisarts? Lang heb ik het toneelspel genaamd Mijn Leven gespeeld, mijzelf slepend van depressie naar depressie tot ik het niet meer zag zitten. Ik deed een zelfmoordpoging, maar die mislukte gelukkig. Ik viel terug in mijn rol als een man die typische mannelijke beroepen had, en ging in mijn vrije tijd roekeloos om met drank en drugs tot ik hoorde dat er een nieuwe bewoner naast mij kwam wonen. Dat was Karen, en om een lang verhaal kort te maken, ze is al 20 jaar mijn vrouw. En ondanks dat ik uit de kast ben gekomen en mijn operaties gehad heb nog steeds gek op haar en zij op mij. Wij hernieuwen onze trouwgelofte op 23 augustus.
Ik ben ook al jaren van de drank en drugs af.
Jeg er Marica, jeg er en kvinne som nå bor i Norge, med sin vakre kone Karen. :hbeat: