50 jaar toneel gespeeld. Wat nu?

[Stephanie66]

Onderstaande stuk is niet geschreven omdat ik zielig ben, Ik heb gewoon wat feiten op een rij gezet.

Wat nu?

In december als 56 – jarige uit de kast gekomen als M2F Transgender. Dit dankzij een geweldige hulpverlener in de GGZ ( die geen kennis heeft van Transgender, maar gewoon een heel fijn mens is ), en een dito woonbegleider. Steun, stimuleren, motiveren, veel praten: nu komt het eindelijk goed, dacht ik. Toen het GGZ – traject voorbij was in januari, kwamen er 2 verwijzingingen. Eentje voor vervolg – GGZ, en eentje voor de “Gender – GGZ.” ( wachttijd 2,5 jaar ).

Ik voel me al 50 jaar niet mezelf, sinds mijn 6de. Ik heb dus altijd een rol gespeeld, want ik was een “mannetje”. ( rond 1970 was er helemaal niets voor Transgenders, men wist bijna niet eens dat het bestaat ). Zelden iets gedaan wat IK wilde, alleen maar aan anderen willen bewijzen dat ik een “Vent” ben.

Altijd maar alles opgekropt, verdrongen en toegegeven aan het geslacht wat ik zou moeten zijn.
Ik vind dit verschrikkelijk, neem mezelf van alles kwalijk, zoals ik ben dom geweest, ik heb nooit de “ballen” gehad om mezelf te zijn enz., terwijl ik weet dat het in die tijd gewoon zo was. Maar toch……...

En nu wil ik zo ontzettend graag, maar heb geen enkel idee hoe en wat.

50 jaar “mannetje” veeg je niet zomaar weg, en eigrnlijk wik ik dit ook niet, want uiteindelijk ben ik op het moment diegene die ik ben. Het is wel bijna zover dat ik Steffie begin te haten, omdat ze het Stef zo moeilijk maakt, verdriet bezorgd, frustratie, depressie enz.

Ik heb geen familie meer, en mijn “vrienden” heb ik helaas leren kennen toen de nood hoog was. ( wat een cliche ) En gezien de wachtlijst zal er de komende jaren weinig veranderen. En ik ben nu al de weg kwijt….. en heb zoooooveel vragen en twijfels.

Hoe kan ik mezelf vinden, wat wil ik eigenlijk, wat zijn de de eerste stappen?

isschien is er in de omgeving van Roermond iemand waar ik af en toe mee kan “sparren”, om mijn gedachten meer op een rij te krijgen. Ik weet zelf niet of dit persoonlijk kan, of via de telefoon of chatten, maar dat zie ik dan wel.

Liefs, Steffie.

[Gea]

Jezelf (moet je) niets kwalijk nemen.
Want soms wordt je in de situatie gezet dat het lastig wordt gemaakt
En dan probeer je het voor jezelf zo veilig mogelijk te maken.
Maar jij mag zijn wie of wat je bent.
Natuurlijk kan het soms lastig zijn.
Maar uiteindelijk zal het allemaal waard zijn.
En zou jou graag helpen alleen sta ik zelf nog aan het begin van een rollercoaster.
Ook ben ik hier nog niet echt uit de kast al zijn er wel vermoedens heb ik het idee.

[Irene_de_Vreede]

Ik ben ook pas laat met mijn transitie begonnen, geen minuut spijt van gehad.

[Marije]

Ik was 44 toen ik in transitie ging en het is helemaal goedgekomen. Don't worry.

[Fay Ola di jee]

K snap het wel, geen id of spijt hebben het juiste woord is, je hebt het pad belopen hoe het belopen is, daar verander je niets aan,maar ik snap wel dat het klote voelt dat je op latere leeftijd pas de stap ging zetten.

Voor mijzelf, daar heb ik ook nog veel moeite mee, had ik maar eerder....maar het ging niet anders.

Je hebt nog vele jaren voor je, haal er alles uit

[Dawn]

Tussen eerste gevoel, een naam kunnen geven en de eerste stappen zetten is een reis die voor iedereen anders is.
Uiteindelijk komt er een moment waarin je die eerste stap zet. Dan ben je er blijkbaar aan toe of zorgen de omstandigheden ervoor.
Maak jezelf niet te veel verwijten en ga op reis met je gevoel en daar komt uit wat je bent en wat je daarvoor kan en wil doen.

De onbekendheid bij je gevoel herken ik heel goed, echter als ik terugkijk naar hoe er toen met “ons” werd omgegaan qua genezing ben ik blij dat ik pas later bezig ben gegaan!

[Lizz]

Ik ben 55 bijna 56 nu ook 30 dagen bezig met hormonen maar moet eerlijk zijn ik heb me nog nooit zo vrij gevoeld.
Achteraf gezien had ik er jaren eerder mee moeten beginnen het bang zijn praten we ons zelf in het valt reuze mee de negatieve reacties om mij heen dan.
Als je met de gevoelens loopt dat je je anders voelt doe er gelijk wat aan en ben wie je wilt zijn zonde van de jaren ik heb me jaren vergooit met te zijn die ik niet was.

[emmy]

bij mij precies het zelfde , alleen ik begin niet meer aan hormonen , want anders ben ik mijn bedrijf kwijt
en dat is het enige wat ik er niet voor over heb

[Christa]

Heel herkenbaar ik was 59 toen ik er voor het eerst voor mijzelf tegenover mijn vriendin er vooruit durfde te komen. Het 1e stapje. Ik weet nu dat er eigenlijk ook geen weg terug meer is en dat wil ik ook niet meer en voel mij ondanks dat ik nog aan het begin sta beter dan ik mij in 55 jaar heb gevoeld. De laatste weken zijn er door mij veel stapjes gezet in mijn nabije omgeving.
Voor mij is nu vooral de vraag in welke vorm ik er vrede mee heb of kan hebben. Daar ben ik nog niet uit. Ik moet er niet aan denken nog jaren bezig te zijn voordat er echt iets medisch mogelijk is.

[Evy1946]

Ik was 69, eindelijk me zelf zijn.
Transvrouw gevoelens zijn voortgekomen door hormoon afwijkingen. Gelukkig valt het kwartje nu bij mijn familie.
Jammer dat ik er niet vrouwelijk uit zie.