Bijna aan de testosteron

[Julian_192]

Hallo allemaal,
Ik ga al 2 jaar door het leven als man en heb al die tijd het gevoel gehad dat dit klopte en had ontzettend veel moeite met de lange wachttijd. Voordat ik uit de kast kwam heb ik jarenlang in een depressie gezeten, dus het was ook voor het eerst dat ik me echt goed voelde en mezelf kon zijn.
Nu zijn die twee jaar voor bij en zit ik in de diagnostische fase. Afgelopen week ben ik ook weer met school begonnen.
Nu merk ik dat ik heel erg begin te twijfelen. Heb ik mezelf dit niet aangepraat? Ben ik wel mannelijk genoeg?
En ook voel ik me heel erg somber en voel eigenlijk totaal geen connectie meer met mezelf, terwijl dat afgelopen jaren zo goed was.
Ik ben eigenlijk helemaal in de war.
Herkennen jullie dit?

[berry_Ando]

Hallo,

Ik ken het twijfelgevoel maar al te goed, echt een rot gevoel is dat. Ik ben persoonlijk nu twee jaar uit de kast bij mijn naasten, en ben hopelijk bijna aan de beurt bij een genderkliniek. Ik blijf mezelf soms ook zulke vragen stellen: Wat als ik het allemaal verzin? En wat als ik zodanig door sociale media ben beïnvloed dat ik nu dingen wil die ik eerst niet zou hebben gewild? (zulke ''interessante'' vragen)
Het zijn hele lastige vragen omdat je er niet direct een antwoord op kan krijgen. Persoonlijk ervaar ik dit twijfel gevoel niet per se als iets slechts, je beslissingen heroverwegen is gezond. Het moet echter niet lijdend worden in je leven, maar hoe je dat tegengaat weet ik zelf ook nog niet zo goed.

Niet helemaal antwoord op jouw vraag, maar weet in ieder geval dat je niet de enige bent die twijfelt.

[Julian_192]

Bedankt voor je antwoord Berry,

En fijn te weten dat ik niet de enige ben.
Ik heb het hele weekend mijn bed niet uit kunnen komen daardoor, dus het is wel lijdend op dit moment. Maar dat komt denk vooral omdat het allemaal zo dichtbij komt nu en het altijd zo ver weg was.
Ook voel ik me niet per se hetzelfde als de mannen in mijn omgeving, ik ben best gevoelig, heb andere kledingsmaak. misschien moet ik me daar niet zo druk om maken en ben ik gewoon anders.

[berry_Ando]

Hoi Julian,

Ik begrijp heel goed dat het zo lijdend wordt nu alles heel dichtbij komt, dit heb ik ook ervaren toen ik een tijd geleden mijn intake had. Opeens komt alles weer aanvliegen waar ik al jaren over nadacht, maar ik voelde me opeens niet meer voorbereid.

Kwa niet hetzelfde voelen als mannen in je omgeving begrijp ik je, hoewel ik non binair ben (FtN), denk ik ook. Ik 'pass' best wel als jongen en vindt dat fijn. Hierdoor krijg ik echter wel het gevoel dat ik stoerder doe dan ik ben, een beetje een masker opzet om me echt jongensachtig te gedragen (soms). Het kan best zijn dat cis-jongens en mannen dit ook doen hoor. Dat mannen stoer zijn en niet zo gevoelig is ook gewoon een sociaal construct.

Ik hoop voor je dat je een beetje ''ontspanning'' kan vinden in deze hele situatie. Alles komt uiteindelijk zoals het komt, al kan dat heel spannend zijn natuurlijk.

[Julian_192]

Ik herken me in wat je zegt, ik heb ook het gevoel dat ik me stoerder moet voordoen, en afgelopen jaren vond ik dat niet echt een probleem, was vooral heel blij dat ik mezelf meer ging worden. Maar nu het echter wordt, denk ik, ik wil mezelf niet aanpassen als ik straks nog meer als man wordt gezien. Ik wil doen wat ik wil en waar ik me goed bij voel, maar ja anders zijn is niet makkelijk. Het komt allemaal neer op zelfacceptatie.
Zit jij aan de testosteron, als ik vragen mag?
Heeft dat de verwachtingen van jou van mensen om je heen veranderd?

Dankjewel.

[berry_Ando]

Ik zit niet aan de testosteron. Ik heb dus wel een intake gehad bij een genderkliniek maar ben nog aan het wachten op de start van de gesprekken.
Persoonlijk weet ik ook niet zeker of ik (nu al) aan de testosteron zou willen. Het lijkt me (onder andere) chill omdat ik dan (na enige tijd) het idee heb dat ik er zekerder van zou kunnen zijn dat mensen (vreemden) mij zullen interpreteren als een jongen, wat ik dus wel chill vindt. Nu weet ik namelijk niet zo goed wat ik kan verwachten. Vaak wordt ik gezien als jongen, maar niet altijd, en die onzekerheid is niet erg fijn.
Maar goed, ben niet aan de testo dus...

Wat bedoel je precies met: Heeft dat de verwachtingen van jouw van de mensen om je heen veranderd?

[Julian_192]

Ah oke duidelijk. Die onzekerheid is inderdaad heel vervelend.

Ik bedoel daarmee eigenlijk: mannen en vrouwen worden vaak anders behandeld/gezien. Ben je bang dat je niet aan die verwachtingen kunt voldoen? Ik heb daar wel last van, zoals ik al zei ben ik best gevoelig, zou ik me niet zo snel thuis voelen in een hele mannelijke/haantjesgedrag omgeving maar ben ik wel bang dat er bepaalde dingen van me verwacht worden, misschien juist omdat ik trans ben en dat moet bewijzen aan de buitenwereld voor mijn gevoel?
Aangezien jij non-binair bent is dat misschien ook weer anders.

[berry_Ando]

Ah, nu snap ik wat je bedoelt. Ik kan me dat gevoel ook wel goed voorstellen, vooral in nieuwe situaties met nieuwe mensen.
Ik denk dat je vooral bij jezelf moet blijven en de mensen moet opzoeken die het niet echt uitmaken hoe stoer je je nou voordoet. Als mensen er dan iets van vinden dan zou ik dat vooral lekker proberen te negeren. Ik heb altijd wel respect voor mensen die lekker zichzelf blijven en zich niet zomaar aanpassen voor de ander. Toch snap ik dat dat lastig kan zijn.

[Marica]

Over stoerder doen dan je werkelijk bent kan ik het volgende zeggen. Dat deed ik zeker. Ik 'wist' het al op 8 jarige leeftijd dat er 'iets' niet klopte aan het zelfbeeld wat ik had. Nee, ik was geen jongen tussen de oren, maar in de spiegel zag ik iets anders.
Testosteron deed de rest. Het hielp zeker om die mannelijke rol te kunnen 'spelen'. Maar nooit was ik in de ogen van anderen een echt stoere man. Altijd als laatste gekozen worden bij het voetbal op school. Ik keek ook wel uit om mij teveel met meisjes bezig te houden als kind.
Als puber en jong volwassenne had ik wel vriendinnetjes zoals het 'hoort', maar toch knaagde er iets, het voelde nooit zoals het hoort.
Nu weet ik waaraan het lag. Ik was een meisje in een jongenslichaam. Een meisje dat op meisjes viel. Een meisje dat niets kon met dat ding daar beneden.
Ik heb er ruim 40 jaar mee gewacht om er wat aan te doen. Na 18 jaar een geregistreerd partnerschap te hebben gehad met mijn lieve vrouw kon ik het niet langer geheim houden.
Lang verhaal kort: We zijn getrouwd en nu beiden in een jurk.