Eigenlijk voelt het heel ongemakkelijk

[NB_FG]

Al vanaf mijn kindertijd had ik het idee, niet bij de jongens te horen, maar ook niet bij de meisjes.

Op 40% van alle scholen (maar ook vakantiekampen etc waar inderen/tieners samen zijn) werd ik gepest omdat ik "anders" was. Van mijn moeder hoefde ik geen hulp of begrip te verwachten. Die vond dat ik het er zelf naar had gemaakt omdat ik niet meedeed met de andere jongens.

De eerste keer dat ik in mijn kruis getrapt werd (ook al in mijn kindertijd) was het moment dat ik een hekel begon te krijgen aan die rommel daar beneden.

Ik kreeg wel eens het scheldwoord "halve meid" naar het hoofd geslingerd. En na de zoveelste keer dacht ik: Misschien ben ik wel eigenlijk een meisje!
Noot: ik was op dat moment nog niet op de hoogte van het anatomische verschil tussen jongens en meisjes.

In mijn vowassen jaren voelde ik me echter volledig man in het sociale leven, ondanks het feit dat ik een einzelgänger was. Maar ik droomde meer dan eens dat ik een meisje/vrouw was, hetgeen een hevige opwinding veroorzaakte.

Toch duurde het tot ver na mijn 50ste voordat ik van non-binair hoorde en tot de conclusie kwam dat ik dat moest zijn. Een andere verklaring voor die gemengde gevoelens had/heb ik niet.

En nu, terwijl ik de 60 al gepasseerd ben, hoop ik eindelijk in een passend lichaam te kunnen stappen. Binnenkort word ik uitsluitend onder de gordel geopereerd. Dus zolang k mijn kleren aan heb, zie ik er volledig als man uit. Niemand zal het weten behalve mijn vrouw (die biseksueel is) en enkele artsen.