Zomaar positief aangesproken worden op dat je er queer uitziet

[Jeste]

Een vraag aan de mensen die er enigszins opvallend (queer) uitzien, door bijvoorbeeld kleding of haardracht. Hoe vinden jullie het als je daarop op straat, op een positieve manier, wordt aangesproken?
Dus inderdaad op een positieve manier. Het is immers wel overduidelijk dat het vervelend is om op een nagatieve manier aangesproken te worden. Helaas hebben sommigen daar wel ervaring mee.

Spontaan contact in het openbare leven vind ik erg leuk. Regelmatig gebeurd het dat ik op straat wordt aangesproken. Vooral m'n - positief bedoeld - rare haar en m'n (zelfgemaakte) kralenkettingen zijn een rede om mij aan te spreken, maar over mijn manier van kleden gaat het ook wel eens. Op het moment dat ik dit schrijf is het nog de koude tijd van het jaar, dus nu zijn die dingen nogal onzichtbaar door muts en jas, maar ik kijk er weer naar uit om weer vaker creatiever gekleed over straat te gaan. Wel schrijf ik hier eerlijk bij dat ik ook best vaak ontzettend saai en onopvallend ben. Dat is wanneer ik ergens op de fiets naartoe ga, omdat ik dan kleding aantrek die vooral praktisch is.

Het positef aanspreken van anderen op hoe ze eruit zien doe ik graag. Mijn ervaring is nogal eens dat mensen daarvan lijken te schrikken en zich snel afwenden. Soms is er nog net een ongeïntereserd "oh, leuk dat je dat zegt" als reactie, maar dat is het dan.
Het lijkt wel of er bij veel buitenbeentjes van de samenleving een angst is voor spontaan contact. Ook, in mijn geval, met iemand die er ook queer uitziet. Dat vind ik jammer. We zouden, zeker in deze tijd met zegevierend conservatisme, dat spontane contact juist goed kunnen gebruiken als teken van samen zijn, van solidariteit met elkaar en steun.

Vanwege de negatieve ervaringen met het spontaan positief contact maken met onbekenden, met name naar aanleiding van queer-uiterlijkheden, ben ik daarin ook terughoudender geworden.
Door een aantal gebeurtenissen van de afgelopen tijd ben ik daarover aan het nadenken. Of het misschien toch wel beter is om juist wel die positieve opmerking te maken.
Op een ochtend stopte ik tijdens het fietsen op een verkeersplein in het keurige Amstelveen op een verkeersplein voor een aantal voetgangers. Daar zat iemand bij die prachtig gendercreatief gothic was gekleed.
Een andere keer reed ik, zo ergens tussen 5:30 en 6:00, op een doordeweekse nacht langs de woontorens en kantoorgebouwen van Zuidas. Daar liep iemand wel heel erg opvallend queer gekleed.
Omdat ik zojuist in een krant iets las over het gemis aan spontane ontmoetingen met anderen (dat artikel ging overigens over het verdwijnen van de bruine kroeg), denk ik nu dus "had ik die mensen juist wel moeten aanspreken?". Het kan immers ook zo zijn dat het voor dat soort - wederom positief bedoeld- buitenbeentjes ontzettend fijn is om een (waarschijnlijk) gelijkgestemde te ontmoeten. Zeker in het geval van diegene die ik 's nachts zag. Het kan wel een rede hebben waarom iemand dat juist zo laat in de nacht, al tegen de ochtend, doet. Het kunnen wel de eerste stapjes van gendercreatief over straat gaan zijn en op dat tijdstip is het best wel veilig. Zeker in de betreffende buurt.

Misschien zijn er eigenlijk wel veel meer mensen die behoefte hebben aan die leuke spontane ontmoetingen, maar denken we allemaal dat het eng is en/of dat de ander daarvoor gesloten is.
Wellicht speelt er ook een angst mee om iets te zeggen dat een cliché is. Dat heb ik zelf ook. Daarom schrijf ik, bijvoorbeeld, hier steeds niets bij de persoonlijke introducties. Is toch steeds hetzelfde. Ondanks dat kan het juist wel fijn zijn voor een nieuw forumlid. Vanaf nu ga ik dus gewoonweg wel iedereen verwelkomen!
Misschien is het wel eens goed om de schroom te doorbreken en het spontane aanspreken wat vaker te doen.

[Irene_de_Vreede]

Ik zie er weliswaar niet queer of anderszins opvallend uit, maar ik vind het wel leuk als iemand me een compliment maakt over mijn kleding bijvoorbeeld.

[Gea]

Complimenten zijn altijd fijn.
Voor iedereen lijkt mij.
Ik ervaar het zelf dan toch als een soort bevestig.
En dat is dan helemaal fijn.

Ik moet toegeven dat ikzelf ook niet vaak complimenten geef.
Mischien een stukje eigen onzekerheid.
Of bang zijn dat er meteen meer van gedacht wordt.
Of een onverwachte reacties.
Buiten dat ben ik sowieso al een stille.

[Maartje-nb]

Ik ben erg complimenteus. Ik vind het altijd erg tof als iemand duidelijk aandacht heeft besteed aan diens kleding en lekker zichzelf is. Wat anderen wellicht overdreven, over de top of anders dan anders vinden, vind ik een uitingsvorm van gewoon jezelf zijn en jezelf volledig in alle veelkleurigheid accepteren. Het vergt moed om te zijn wie je bent en daar expressie aan geven. De reacties die ik terug krijg zijn altijd positief. Variërend van een grote big smile tot meestal de zin: “wat lief dat je dat zegt.” Ikzelf vind het ook leuk om een compliment te krijgen. Juist omdat er al zoveel oordeel in de wereld is. Het gebeurt ook wel eens dat ik aan iemand vraag waar diegene iets gekocht heeft omdat ik t heel tof vind.