Hoe kan het dat ik er zo laat achter kwam?

[EmmaJJ]

Die vraag ga ik proberen te beantwoorden. Zelfs al gaat me dat niet lukken.

Ik ben hoogsensitief. Dat betekent dat mijn antennes altijd uit staan, en feilloos de gevoelens van anderen oppikken. Ik had al snel door dat volwassenen maskers droegen, en ontkenden wat ik zag en voelde. Wat ik voelde was er gewoon niet. Dus voor een groot deel van mij was geen plek. Mensen houden er niet van als je dingen bevraagt. Dus dat ik het oneerlijk vond dat meisjes mooie kleren mochten dragen en ik niet, dat was een leukigheidje waar mensen om konden lachen, maar ik had direct door dat ik dat niet serieus moest menen.

Er was in mijn leven als snel een heel groot NO-GO! gebied. Stoute dingen doen, bijvoorbeeld, spijbelen of zo. Niet voor mij. Mijn hele schoolloopbaan is nog nooit een leraar boos op me geweest. Zelfs te laat komen durfde ik niet.

Zo was ook het meisje willen zijn een grote NO-GO. Zelfs voor mezelf. Want als ik dat hardop voor mezelf durfde te denken was er iets met me aan de hand. En dat kon niet. Stel je voor dat iemand dat zou ontdekken.

Ik speelde altijd met meisjes, en was compleet verloren toen in de brugklas jongens niet meer met meisjes konden spelen. Ik bleef vriendinnetjes met mijn buurmeisje, maar zij werd steeds meer naar de echte meidendingen mee getrokken, en daar kon ik niet bij zijn.

In mijn studententijd was ik redelijk androgyn, als ik de foto's terug zie. Het was begin jaren 80, en Wageningen was een alternatieve stad. Dus viel ik niet op in mijn fleurige kleding.

Dat was in één klap voorbij toen ik werk moest zoeken en serieus moest gaan doen.

Ik was nu eenmaal een man. Eentje met veel vrouwelijke energie, dat kon kennelijk wel.

De laatste vijf jaar heb ik heel veel emotioneel werk gedaan, schillen afgelegd, mezelf geaccepteerd, mensen om me heen verzameld waarbij ik kon zijn wie ik was.

En toen pas kon het er zijn, en het was BAM! Wat kwam dat diep binnen zeg. Nog steeds tranen als ik het er laat zijn. Nog steeds tranen, elke keer als iemand me Emma noemt.

Ik denk dat ik het eerder niet had overleefd. Ik ben er nu pas klaar voor. Nu ook kan ik omgaan met het feit dat ik straks waarschijnlijk niet passabel ben. Fuck dat begrip! Ik ben ik, en ik ben een mooi mens.

zo voelt dat

[Elise]

Ik heb er bewondering voor hoe open eerlijk je naar jezelf kunt kijken. Knap hoor. Want dat is zeker niet altijd makkelijk.
Dat hoogsensitieve herken ik trouwens ook heel erg.

[Anon20180311]

Hoi J.J.,

Ik heb tranen in mijn ogen

Grtz Nick

[Noah1980]

Wauw indrukwekkend!

Dit raakt mij ook! Ik lees ook veel herkenning. Sinds dat hier op het forum zit is het een feest van herkenning.

[Anon20230219]

Ja lees ook veel herkenning in je verhaal.
Erg mooie bijdrage..

Liefs:Lisa

[Charlotte_C]

Ik heb je verhaal in een adem uitgelezen. Zo onwijs mooi hoe je zo hebt beschreven welke weg je hebt gevolgd om de mens te worden die je nu bent en die je hopelijk nog meer mag worden. Niks meer dan respect

Groetjes

Lotte / Charlotte

[Annet]

Goed van je om het zo te zeggen,met mij gaat het ook ongeveer zo ik herken mij zelf hier goed in.
Bedankt

[Janna]

Ik denk dat ik het eerder niet had overleefd. Ik ben er nu pas klaar voor. Nu ook kan ik omgaan met het feit dat ik straks waarschijnlijk niet passabel ben. Fuck dat begrip! Ik ben ik, en ik ben een mooi mens.

zo voelt dat

Heeeeel erg herkenbaar, Em! Terugkijkend wist ik het ook al heel vroeg, maar heb ik het weggedrukt. Het hoorde niet. Net wat je zegt.

Wat het passabel zijn betreft, die gedachte ken ik ook heel goed. Niet alleen zie ik al mijn eigen mannelijke trekjes, maar een aantal mensen om me heen wijzen me er ook op. Dat maakt onzeker. Goed van je daar overheen kunt stappen! En weet je.... Daarna zul je verrast zijn hoe goed het zal gaan. Sinds ik mezelf echt geaccepteerd heb en me beter voel en me daarna gedraag, merk ik dat ik nog meer gemevrouwd wordt als daarvoor. Misschien juist doordat het niet meer het belangrijkste is.

Groetjes,
J

[Venusss]

Emma, prachtig om te zien hoe je reflecteerd op je eigen verleden. Ik heb met veel aandacht en bewondering jouw een stukje levensverhaal gelezen en je stelt oprecht de vraag hoe het kan dat je er zo laat achter kwam... i'm loving it

[Nicky_Chris]

Dag Emma,

ik herken dit. Ik was ook altijd een heel braaf kind dat vooral bezig was om niemand boos te maken. Ik deed altijd precies wat er van me verwacht werd. Ik zag ook laatst dit filmpje van School of Life:

https://www.youtube.com/watch?v=5DTIzzf6ncg

Lieve en brave kinderen zijn vaak minder goed in uitdrukken wat ze nodig hebben. Geen wonder dat je er nooit eerder bent achter gekomen dat je transgender bent.

En wat goed dat je er nu achter bent! Ik hoop dat je niet met al te veel wrok terugkijkt op je vroegere zelf, maar dat je met empathie naar jezelf kunt kijken.

Bedankt voor het delen van je verhaal!
Liefs, Chris