Wanneer weet je het? Dat je trans bent.

[Nomey]

Hoihoi

Tja waar begin ik. Bij t einde.
Ik zoek contact voor mensen met ervaring in wel-geen transitie. Maar beknopt deel ik mn verhaal of t aan kan spreken.

! Ik heb veek woorden nodig altijd. Sorry!

Als jong kind was ik ongelukkig, in een ongelukkig gezin met ongelukkige mensen. Dat is vragen voor ellende. Als 1vl van een2ling had ik het niet makkelijk als t zwarte schaap. T was eenzaam, mn andere helft was meer vijand dan vriend. Vandaag de dag is voor hem het leven nog steeds een competitie.

Ach daar gaan we al, veel tekst. Ik ga door.

Ik was veel met mn zus samen. We waren ook wel op elkaar aangewezen. Emotioneel en in gezelschap. Het was altijd erg prettig en ik vond leuk wat zij leuk vond. Alleen Pa&Ma vonden dat minder leuk. In t bijzonder Pa.
Dat zorgte ervoor dat ik stiekem hemdjes en maillots onder mn kleding droeg, en als ik alleen thuis was -wel geregeld, pikte ik een jurk of een broek. Na een paar jaar zo doen werden gevoelens sterker en mn zus vertelde ik dat. Ik moest t beter geheim houden voor Pa&Ma. Dat was moeilijk ik was denk ik 11 nog net groep8 en ik zag om mijn heen de vershillen tussen jongens en meisjes groter worden. Dit vond ik lastig.

Op de middelbare school ging t mis met mij. Ik ontwikkelde vrij snel een depressie. Ik heb toen mn ouders verteld dat ik een meisje moet zijn, ik wil ook ongesteld zijn een jurk dragen en mooie haren.
Lijnrecht tegenover elkaar met mn vader. Veel confrontaties en onbegrip. En vooral geen acceptatie. Weer eenzaam en weer alleen.

Na verloop dit uitte zich in een poging tot suïcide. En dat werd beloond met stevige therapie. 5 jaar therapie om van mn meisjes idee af te komen. Om een jongen wezen en te zijn. Ik was er klaar mee en wilde weg dus deed wat mij gevraagd werd.

Nou ben ik 16 jaar verder en sinds een burnout in 2018 is het gevoel weer aan t opkomen.
In die 16 jaar heb ik een goed leven gehad. Tuurlijk wist ik wel wat ik dacht en voelde als puber maar droeg dat bij mij als een herinnering en niks actiefs -dacht ik.
Vorig jaar begon t gevoel dat ik toch wel dacht een vrouw te zijn meer te leven. Ik heb het besproken met mn vrouw. Die was heel begripvol voor een paar weken. Heerlijk. Want ik was niet eenzaam.
Tot ze besefte dat haar huwelijk een andere wending zou krijgen.

Ik heb toen met haar afgesproken het rustig aan te doen en te zien hoe t zou lopen. T voelde als een niet afgesloten hoofdstuk en ik wilde dat wel oplossen.

Tijdens de zwangerschap dit jaar liep het echter uit de hand. De gevoelens werden sterk. Ik droomde er van maar lag er ook wakker van. Ik dacht er zo veel aan. Ik begon jurken te kopen omdat ik dacht dat dat mij blijer maakte. Alles wat ik zie is een vent mt n buikje in een jurk. Te klopt niet. Voor mn vrouw was de jurk ook too much.
Door meer basic te gaan en wellicht unisex hebben we allebei zoiets van t kan en t is acceptabel voor deze fase. Geregeld draag ik dat en t gaat goed. Kinderen hebben t nog niet door.

Ondertussen wilde ik niet toegeven aan de gevoelens onder de huid. Wil ik geen man zijn of wel een vrouw? Of iets er tussen?
Omdat mn vorige therapie erg gestuurd was op het fysieke :" je bent een jongen dus doe ook zo" ben ik bang dat een specialist mij direct transgender verklaard en mij een behandeling in stuurt.
Ik weet heus wel dat ik er zelf bij ben maar ik ben ook in staat om dromerige, niet overwogen keuzes te maken. "Kom maar op met die borsten en weg met die baard en gatverdamme lichaamshaar".
Maar zo wil ik t niet.

Ik heb mn dossier opgevraagd. Jahoor. Behandeling geindigt met "hij is blij en heeft zin om nieuwe dingen te doen. Zn gevoelens zijn niet weg maar hij kan er mee om gaan:. Hehehe 5 hele dure jaren en niet echt succesvol.
De huisarts verwees me door op veilig gebied. Mn burn out arts. Lekker makkelijk. Hij helpt mij voet aan de grond te krijgen zodat ik keuzes kan maken.

Onze beste vrienden weten het. Reageren vrij kalm en sportier. Willen luisteren en begrijpen. Mn vrouw word wat losser en ik hoop dat ze mee kan bewegen. Ik snap als ze dat niet kan. Ze weet t zelf niet.

De toekomst is spannend.
Einde van t jaar maak ik de GGZ balans op en bedenk ik of ik mij ergens moet melden voor specialisatie. Geen idee waar nog.

Tja.
Ik heb mezelf voorgenomen als ik binnen een paar maanden 10 keer achter elkaar met volle overtuiging "ja" kan zeggen op de vraag of ik tot een vrouw wil worden, dat ik er voor ga.

In die tijd hoop ik vele vragen waar ik mee sit beantwoord te hebben zoals "hoe verder met het gezin? - wil ik 100% wat er bij en er af? - wat doe ik met werk? - familie wat zeg ik die? - ga ik scheiden? - mannen vind ik vies ben ik lesbisch?
Hele papieren vol.
Onder aan de streep staat "angst".

Ik vind het echt verrot.
Zoals t nu is zou ik morgen t liefste wakker willen worden als mezelf als kerel en dan dit niet meer voelen. Prima best niks meer aan doen. Niemand last geen ontwrichting in mn relatie en gezin etc.
Anderzijds zou ik er echt geen problemen mee hebben om een paar jaar in transitie te gaan,als mn omgeving steady is.
Beide wensen zijj vrijwel niet realistisch.

Ik kan mijzelf gek denken.

Nou daar komt ie.
Ik ben op zoek naar 1 of 2 personen die dit (n beetje) herkennen. Of zij M->V of van V-> M zijn geworden of (nog) helemaal niet is mij niet relevant.
Ik zou graag gedachtes delen. Ik wil hier niet alleen in zijn. Mensen om mij heen luisteren en proberen te begrijpen, maar ze komen er niet zoals iemand die tzelfde ervaart.

Ik hoop dat er een paar mensen zijn die gehoor willen geven en zelf ook fijn vinden zo contact te hebben. Via de directe berichten van t forum bijvoorbeeld.

Dankjewel als je tot hier gelezen hebt.
Je bent een topper



Nomey

[Irene_de_Vreede]

Ik lees niet alleen onder aan de streep angst, maar je hele verhaal is er van doordrenkt. Angst is een slechte raadgever over het algemeen, maar ook een natuurlijke verdediging tegen het nemen van onbesuisde acties. Ik heb me ook lang laten leiden door de angst en het heeft me veel moeite gekost dat te doorbreken en dat heb ik ook niet zonder hulp voorelkaar gekregen. Sinds ik over mijn angsten ben heen gestapt voel ik me stukken beter.

[Eva]

Tja, Nomey. Ik denk dat wij moeten praten.
Een suïcidepoging en dan therapie... conversietherapie lijkt het. Lijkt mij eigenlijk wel funest.
Ik ben er en hoop dat ik iets voor je kan doen. PB is goed.

[moonlight89]

Hoi Nomey,

Hierbij mijn ervaringen die vergelijkbaar zijn met jouwe, maar dan v>m. Ook ik heb altijd veel tekst nodig om uit te leggen wat ik bedoel, maar hopelijk heb je er wat aan.

Sinds de puberteit speelt bij mij de vraag of ik liever als man door het leven ga, maar altijd angst hiervoor gehad en schaamte. Ook ik had/heb liever dat ik wakker wordt en dit gevoel er niet meer is. Maar nu zo'n 15 jaar later is het er nog steeds.. Telkens probeerde ik het, op wat voor manier ook, weg te stoppen. Het kwam alleen daarna 10x zo hard terug.

Een paar jaar geleden zat ik tegen een burn out aan, maar wilde nog steeds niet aan het gevoel toegeven. Dit resulteerde in verdere angsten en paniekaanvallen. Weer geprobeerd als vrouw te leven en te doen wat van mij verwacht werd. Dit gaf enige rust, maar ik wist ook dat ik dit niet was.

Nu een paar jaar verder, besloten het toch verder te gaan onderzoeken. Wie ben ik? Wat wil ik? Waar wordt ik nou gelukkig van?
Ik wordt er niet gelukkig van om als vrouw gezien te worden. Maarja hoe en wie ben ik dan als ik wel als man gezien wordt? Wanneer ben je man/vrouw? Allemaal vrij diepe en mss wel zweverige vragen, maar ik ben er wel achter gekomen te leven zoals ik dat wil zonder aan andermans verwachtingen te moeten voldoen.
Welke aspecten, vooral lichamelijk, maken mij gelukkig/ongelukkig? Van de vrouwelijke delen wordt ik al jaren zwaar ongelukkig. Een aantal jaar geleden een binder gekocht en mijn hemel wat herkende ik mezelf opeens eens stuk meer in de spiegel!

Mijn tip, en doe er mee wat je wil, is dan ook:
Doe dat gene waar je nu gelukkig van wordt. Ga experimenteren met kleine dingetjes en zie wat het met je doet, zoals wat je hebt gedaan met de jurk.
Weet dat er niet iets bestaat wat je 'echt' man/vrouw maakt. Wil je bijv. vanavond je nagels lakken, gwn lekker doen. Je hoeft niet te beslissen om je morgen direct volledig als vrouw te presenteren.
Onderzoek lekker wat je zelf prettig vindt, maar weet dat je geen keuze hoeft te maken tussen man/vrouw. Er is nog zoveel meer.
En niks moet, maar niksen mag. Dus gooi het moeten weg. Want stel je moet van jezelf na 10x JA een beslissing nemen, maar de 11e keer is toch nee?

Je bent goed zoals je bent, weet dat. Het is jouw leven, dus leef zoals JIJ dat wil. Geniet van de kleine stapjes, want ieder stapje die je zet zal antwoord geven op wat je van binnen voelt. Die kleine geluksmomentjes kunnen ook fijn zijn.

[DDJ]

hoi Nomey.

of je transgender bent hangt er vanaf of je daadwerkelijk in transitie gaat, ja of nee.

de vraag of je misschien in het verkeerde lichaam zit, lijkt me voor nu wat meer op zijn plaats.

wat je verhaal betreft, daar herken ik wel het e.e.a. in. de wens om een meisje te zijn werd door mijn moeder ook niet geaccepteerd, waardoor ik dit uiteindelijk zo diep weg had gestopt, dat ik van voren niet meer wist dat ik van achter leefde. depressie burn-out suïcide poging, het is de afgelopen jaren allemaal voorbij gekomen. inmiddels zijn mijn gesprekken bij het VUMC begin dit jaar gestart, en zelfs nu heb ik nog geen idee wat ik met mezelf aan moet. of hoe ik het überhaupt allemaal voor elkaar ga krijgen.

of ik nou de juiste persoon ben om mee in gesprek te gaan, zou ik je niet durven zeggen. zou je wel willen aanraden om het vooral rustig aan te doen, en jezelf vooral geen ultimatum te stellen. wellicht kun je er berusting in vinden, dat je goed bent zoals je bent. en zo niet, kun je altijd nog de stap zetten om in transitie te gaan.

[Matijs]

Mooi gesproken @moonlight89. Ik sluit me bij jouw verhaal aan, dat trouwens veel lijkt op die van mij.

[Nomey]

Dankjulliewel voor de reacties.
Ik ben nog aant het uitzoeken hoe ik makkelijk kan antwoorden, maar doe het nu maar in dit bericht.

Je constatering klopt @Irene_de_Vreede . Ik heb zeker angst. Ik ben doordrenkt met onzekerheid hierin. Persoonlijk ben ik van het onderzoeken, conclusies trekken en het kennen van de feiten. Heel prettig,ik weet graag waar ik aan toe ben. En nu, niet. Ik weet dat ik daar vanaf moet en 1 manier om dat te bereiken is om mijzelf met mijzelf te confronteren, op positieve wijze, zoals nu op een forum deel te nemen.

-----
Ik ga je een prive berichtje doen @Eva Even zien hoe ik dat doe, maar dat komt goed. Moet zeggen dat ik, met een baan en druk gezin, niet veel tjd neem om überhaupt online te zijn. En dat staat los van dit onderwerp. Dus excuus voor late een latere reactie

@moonlight89
Ik vind je reply indrukwekkend en zou daar graag bij je op terug willen komen. Vooral het moment dat je een omslagpunt bereikt, dat geluksmoment, vind ik erg mooi om te lezen.

@DDJ
Natuurlijk ben je een juiste persoon om mee te praten, ik denk het wel. Iederrs verhaal is waardevol en ik herken me er wel in. Of we nou ouder of jonger zijn dat doet er niet toe. Ieder op een eigen moment.
Ik vind wel erg vervelend dat je door een diep dal moest gaan. Ik herken dat maar gun niemand dat. Wellicht heb ik nog een detractor dat ik Christenlijk ingesteld ben. Persoonlijj ben ik van leven en laten leven, maar dat schijnt niet altijd geaccepteerd te worden. Daar lees ik nu literatuur over.

----

Ik ga een laptopje erbij halen, dan kan ik jullie beter reageren ipv op een telefoontje

Dankjullie voor de betrokken reacties!
Ik begrijp al dat ik geen haast moet hebben, angst overwinnen en stap voor stap voor mezelf ontdekken waar ik sta.

Fijn weekend

Nomey

[SamRotterdam]

Misschien is het niet alleen angst maar veel onduidelijkheid of een circel waar je in blijft draaien en je kunt alle scenario's in je hoofd uitdenken en je weet eigenlijk al van te voren dat je eigenlijk nog niks weet . Stel dat je niet getrouwd was , wat dan ? Dus je hoeft met niemand rekening te houden , wat zou je dan voelen en willen , hoe zouden je gedachten dan gaan ? En ook iets anders , je laat het van het GGZ afhangen waar je naar verwezen wordt maar je bent wel hier , op dit forum dus misschien weet je het zelf al . Ik denk dat vele transgender mensen delen van je verhaal zullen herkennen , ik doe het ook , niet alles maar dat is ok . Iemand zei hier , je bent pas transgender als je je laat opereren of hormonen neemt , dat is niet waar . Je bent transgender als je gender niet of gedeeltelijk niet aansluit bij je lichaam , boem , klaar . Zo simpel is het eigenlijk . Of je je laat opereren of hormonen neemt is totaal niet belangrijk in dit label . Ik zou je willen voorstellen , ga naar een gender therapeut en stort je hart daar uit , leg al je twijfels , je gedachten , je angsten , je wensen daar . En er hoeft niks te gebeuren , dus je gaat gewoon om te praten en je kijkt gewoon hoe dat is . En mocht je een vrouw zijn die van andere vrouwen houdt , dan ben je lesbisch Dus dat weet nu al . Blijf er niet alleen mee lopen , blijf ook niet wachten op de "deskundigheid "van anderen maar verken je eigen gevoelens zonder te denken ja maar dan .... nope , dit gaat om jou , om jouw geluk , om duidelijkheid . Ik hoop dat je op een dag de deur uit stapt richting gender therapeut , veel succes !

[Marica]

Misschien is het niet alleen angst maar veel onduidelijkheid of een circel waar je in blijft draaien en je kunt alle scenario's in je hoofd uitdenken en je weet eigenlijk al van te voren dat je eigenlijk nog niks weet . Stel dat je niet getrouwd was , wat dan ? Dus je hoeft met niemand rekening te houden , wat zou je dan voelen en willen , hoe zouden je gedachten dan gaan ? En ook iets anders , je laat het van het GGZ afhangen waar je naar verwezen wordt maar je bent wel hier , op dit forum dus misschien weet je het zelf al . Ik denk dat vele transgender mensen delen van je verhaal zullen herkennen , ik doe het ook , niet alles maar dat is ok . Iemand zei hier , je bent pas transgender als je je laat opereren of hormonen neemt , dat is niet waar . Je bent transgender als je gender niet of gedeeltelijk niet aansluit bij je lichaam , boem , klaar . Zo simpel is het eigenlijk . Of je je laat opereren of hormonen neemt is totaal niet belangrijk in dit label . Ik zou je willen voorstellen , ga naar een gender therapeut en stort je hart daar uit , leg al je twijfels , je gedachten , je angsten , je wensen daar . En er hoeft niks te gebeuren , dus je gaat gewoon om te praten en je kijkt gewoon hoe dat is . En mocht je een vrouw zijn die van andere vrouwen houdt , dan ben je lesbisch Dus dat weet nu al . Blijf er niet alleen mee lopen , blijf ook niet wachten op de "deskundigheid "van anderen maar verken je eigen gevoelens zonder te denken ja maar dan .... nope , dit gaat om jou , om jouw geluk , om duidelijkheid . Ik hoop dat je op een dag de deur uit stapt richting gender therapeut , veel succes !

Met dit ^^

Mijn eigenlijke GGZ behandeling kreeg ik al van een psychologe die eerst mijn depressieve gedachten ging behandelen. Dat was na mijn coming out, maar voor mijn traject bij Stepwork. Zonder dat zij er een Transgender opleiding voor had heeft zij mij wel bevrijdt en kon ik de wereld aan. De diagnostische fase bij Stepwork was eigenlijk een formaliteit te noemen. Na 3 gesprekken was mijn behandelaar er al uit. We hebben er in totaal 10 gehad omdat het verplicht was.

[Anon20210626]

verplicht ? nee hoor dat maken ze er dan van . Ik heb in het VU ooit maar 5 gesprekken gehad en we hebben vaak dat uur niet eens volledig gebruikt .