Oncomfortabel - ouders gebruiken de juiste voornaamwoorden

[MichaelV]

Dag iedereen!

Ik zit met iets...
Ik weet al jaren dat ik mij meer man voel als vrouw.
Sinds september dit jaar zit ik aan de testosteron- de veranderingen zijn geweldig, ik ben blij. Met mijn vrienden ben ik goed bezig met de sociale transitie, en ik ben ook dolgelukkig wanneer ze me op werk aanspreken als hij en Michael.

Maar nu komt het: mijn moeder noemde me gisteren voor het eerst Michael. En gaf aan dat ze iedereen verteld dat ze 4 zonen heeft (niet meer 3 zonen en 1 dochter). Ik dacht dat ik hier super blij over zou zijn. Maar eigenlijk schrok ik ervan. Ik vond het helemaal niet leuk. Ik vind juist dat ze me vooral nog Michaela moet noemen. Wanneer ze per ongeluk 'zij' zegt merk ik dat ik dat niet fijn vind, maar van 'hij' raak ik gewoon in paniek.
Ik heb het idee alsof ik verder weg van mijn ouders sta- alsof ik hun minder goed ken en zij mij. Het voelt een beetje als een buiten lichaamservaring. Alsof ik naar ons kijk van een afstand, maar ik sta daar niet.

Nu is mijn vraag: wtf? Waarom voel ik me spontaan zo? Dit is toch wat ik wilde? Of juist niet? Betekend het dat ik stiekem niet trans ben? Zucht... ik heb geen idee en ben inmiddels volop in de twijfel. Ik wil mezelf zijn, en ik weet dat ik dit ben- maar met mijn moeder... Tsja het liefst ben ik nogsteeds haar kleine meisje.

Iemand die hier gedachten over heeft? Ik zal elke opmerking waarderen

[Josh]

Het kan zijn dat je veel waarde hecht aan de dynamiek die je met jouw familie hebt en dat je bang bent dat die band/dynamiek zal veranderen.
Of bang voor verandering in het algemeen.

Sowieso is het wennen voor beide partijen en zal het misschien ongemakkelijk aanvoelen omdat jouw familie je al x aantal jaren hebben gekend vóór je transitie.

Het is een proces voor iedereen, ook voor jou.

[Jer158]

Ik zou vooral niet in paniek raken. Het kan inderdaad prima een kwestie zijn van wennen of van kwetsbaarheid. Tegelijk, dit is wel een heftige reactie om te hebben - wat alsnog absoluut geen reden is voor paniek. Wel een reden om eens rustig aan de slag te gaan met die gevoelens.

Het doel van elke stap in een transitie is gelukkiger te worden. De manier waarop je dat doet maakt niet uit. Deze stap lijkt jou op dit moment niet gelukkiger te maken. Het is geen schande om een stapje terug (of opzij!) te doen terwijl je uitvogelt hoe je je voelt. Liever nu een stapje terug doen dan later op de blaren zitten.

Eerlijkheid is het belangrijkst, maar vaak ook het moeilijkst (en het moeilijkst te herkennen, zeker in een paniek). Heb je al een psycholoog? En dan bedoel ik geen genderpsych, maar een algemene. Veel (de meeste?) queer mensen hebben een gecompliceerde relatie met hun ouders en een flinke geschiedenis. (Naast dat ik van mening ben dat iedereen baat kan hebben bij therapie.) Again, het doel is om beter in je vel te gaan zitten. Een psycholoog of therapeut kan je daar bij helpen, op dit gebied en andere.

Het is makkelijk om een transitie als panacea te zien, maar de succeskansen zijn vele malen groter met een holistische behandeling van de gehele persoon. Gender en genderbeleving zijn immers onlosmakelijk verbonden met ons karakter, onze geschiedenis, en ervaringen

[tartangirl]

Hoi Micheal, mijn moeder omschreef het als een soort van rouwverwerking......afscheid nemen van haar zoon ...maar gelukkig wel met open armen mij als dochter ontvangen.
Maar hoe je het omschrijf wat het bij jou doet is mij vreemd....en misschien is het voor jou ook iets waar je doorheen moet .....ik had samen met mijn moeder in een geboorte boekje een nwe naam uitgezocht en ik moest ook wel een beetje wennen aan mijn nwe naam.....ik hecht in het begin veel meer waarde aan het hij/zij proces bij mijn naaste.
Ik hoop dat je er voor jezelf uit komt....bye bye

[Lauren79]

Misschien gooi ik een beetje roet in het eten, als ik de vorige reacties lees. Mooie en lieve reacties trouwens. Maar waarom niet gewoon allebei? En het lieve kleine meisje van je moeder zijn en op je werk Michael ?
Vaak willen we een sticker, een naam, een titel. Wat heb ik? Of wie ben ik? Maar jij bent toch gewoon jij?
Vandaag stond ik in een winkel om even de weg te vragen. Want ik kon een adres niet vinden. Die mevrouw haalde even een andere medewerker erbij en zei tegen haar collega: “eum… deze meneer…” bekeek me nog eens van top tot teen en ging verder “ik bedoel deze mevrouw”. En ik bleef stil. Ik corrigeerde niets maar bleef haar gewoon aankijken. Gewoon omdat dit precies is wat het is voor mij: allebei. Ze verontschuldigde zich nog kort met: “ ja, soms kan je het niet goed zien hoor als iemand een mondkapje op heeft” ik lachte alleen maar vriendelijk. En weet je: het gaf me zoveel rust en tegelijkertijd ook gewoon heel veel plezier. Iemand zag de beide kanten in mij. Tof toch.
Dus ik zou zeker niet in paniek raken. Je bent als vrouw geboren dus vee herinnert ook ni aan dat “vrouw-zijn”, en dat zijn dingen die je ook gewoon nog heel leuk vindt. Dus waarom mag je dan vb in een keer niet meer mamma’s lieve meisje zijn? Daar hoef je heus geen afscheid van te nemen als je dat fijn vindt toch? Zou het gewoon zo tegen je moeder uitleggen. Grappig eigenlijk. Meestal gaan “wij” te snel en nu is het juist de buitenwereld die even voor jou een kant op gaat die niet goed voelt. Prima toch? Dus waarom kiezen? Ben benieuwd wat je er van vindt?

[Geke76]

Het kan zijn dat je veel waarde hecht aan de dynamiek die je met jouw familie hebt en dat je bang bent dat die band/dynamiek zal veranderen.
Of bang voor verandering in het algemeen.

Sowieso is het wennen voor beide partijen en zal het misschien ongemakkelijk aanvoelen omdat jouw familie je al x aantal jaren hebben gekend vóór je transitie.

Het is een proces voor iedereen, ook voor jou.

Ik merk dat ik het hij/zij, Geke, oude roepnaam, lieverd, leukert etc. prima accepteer van mij vriendin.
Want ik ben nu ook juist nog man van buiten en vrouw van binnen.

Van andere accepteer ik mijn oude roepnaam, met de gedachte, ik ben en voel mij Geke, maar zij kennen mij vooral als de mannelijk ik de afgelopen jaren.

Van mij ouders weet ik het nog niet, maar ik zal wel uitspreken dat ik als zij/Geke verder door het leven wil gaan en of zij daar rekening mee willen gaan houden. Dit ook omdat er oud zeer naar mij vader is, die mij toch echt een jongen heeft willen houden ben ik achter. Maar ik zal hun en later anderen wel corrigeren op een positieve manier. Ook hun en anderen moeten wennen en ieder heeft tijd nodig nietwaar?!

Maar in jou geval Michael, probeer niet te twijfelen, gun je het gevoel, ook naar je moeder! Dit vormt zich vanzelf en alshet echt niet meer okvoelt, kom je in actiedoor het te attenderen en te corrigeren.

Gr. Geke

[MichaelV]

Heel erg bedankt voor jullie reacties!
Doet me goed om weer even die bevestiging te krijgen en ik voel me oprecht weer kalm en gezien

@Josh Ik ben wel zeker van de transitie maar het is inderdaad dat stukje wie ben ik voor mijn moeder en het niet willen kwijt raken van die band. Dus dat vraagt wel een open en eerlijk gesprek. Daar neem ik rustig de tijd voor.

@Jer158 Dat is een goed punt! Ik heb al een psycholoog ja maar we hebben het over vrijwel alles behalve de transitie natuurlijk nu dat er steeds meer veranderingen komen is het ook logisch dat het een grotere rol in mijn leven speelt. Ik gooi het bij het volgende gesprek gewoon op tafel en we zien wel! Dankje

@tartangirl Dat herken ik sterk. Mijn moeder woont in Canada dus het is allemaal best op afstand. Ze komt volgend jaar hier wonen dus ik hoop dat het dan ook makkelijker wordt om dus nieuwe ervaringen en memories met haar te maken ook als Michael. Fijn om te horen hoe jouw ma er mee om is gegaan en hoe jullie samen door dit proces lopen

@Geke76 Haha grappig! Dit heb ik nou precies ook. Degene die dichtbij mij staan en me nog Michaela en zij noemen vind ik echt helemaal niet erg want ik weet hun intentie en tsja dat is en blijft ook wel onderdeel van mij. Leuk hoe jij er instaat en dit zo ervaart! Kan ik wat van leren

@Lauren79 Dit resoneert volledig met mij. Ik heb me nooit als 100% man gevoeld en verwacht ook niet dat dit zal gebeuren. Moeilijk vind ik het ook om te zeggen dat Michaela mijn ‘dead name’ is want ik heb geen haat of afkeur op dat onderdeel van mij. Heel graag integreer en accepteer ik beide ‘persoonlijkheden.’ Ik heb bijvoorbeeld geen behoefte om me heel mannelijk te kleden of niet meer oorbellen dragen want ik wil gewoon lekker aan wat me goed staat en ik me prettig bij voel.

Ik ben wel benieuwd of mijn moeder dat zal begrijpen- het lijkt alsof zij gevestigd is op een volledige transitie naar man. Snap ik ook- is makkelijker te begrijpen. Ook weer een gesprek om te voeren dus! Ik had inderdaad niet verwacht dat zij sneller de transitie accepteerde als ik haha xD Je neemt me de woorden uit de mond! Ik ben benieuwd hoe dat voor mij zal zijn om ook zo naar de omgeving te kijken zoals jij hebt ervaren met die mevrouw. Wat het met me doet als ik kies er weer voor open te staan om óók nog Michaela te mogen zijn.

In ieder geval veel om over na te denken, te bespreken en te voelen! Ik ga aan de slag