Het is verbazingwekkend om te merken dat voldoening en paniek hand in hand kunnen lopen. Hoe een bepaald besef dat als een opluchting voelt, tegelijk een golf van angst kan aanwakkeren. Ik schrijf dit vooral even op om het voor mezelf op een rijtje te zetten.
Al sinds ik me kan herinneren kleed ik me liever als vrouw dan als man. Waarom weet ik nog steeds niet precies, misschien ben ik een vrouw in een mannenlichaam en misschien is het alleen een uitlaatklep. Niemand weet dit van mij en dat is prima. Ik accepteer dat deze gevoelens er zijn dus heb ik het ook nooit heel erg gevonden. Tot nu ineens de twijfel toeslaat.
Een paar jaar geleden heb ik mijn vrouw ontmoet, en als sneeuw voor de zon verdwenen ineens mijn behoeftes om mezelf als vrouw te kleden. Ook dat vond ik niet erg. Inmiddels hebben we een kinderwens en zijn we heel gelukkig samen. En ineens, ongeveer twee maanden geleden, viel de sneeuw weer terug. Harder dan ooit. Ik kleed me weer vrouwelijk en dat voelt beter dan ooit. Sterker nog, het voelt alsof er een mannelijk masker op mijn gezicht gezeten heeft die er nu ineens af is gevallen. Alle puzzelstukjes lijken meer te passen dan ooit; het voelt alsof ik weer kan ademen en als ik naar mezelf kijk als vrouw voel ik een enorme rust en tevredenheid. Zo klopt het.
En met die ongekende rust slaat ook gelijk de paniek toe. Wat nu? Ik wil thuis niks verborgen houden maar wat moet ik vertellen? En hoe? En wat als ze het niet kan accepteren? Ze is wel de liefde van mijn leven. Tegelijk met deze vragen komen ook de 'correcte' antwoorden naar boven. "Ze heeft het recht dit te weten, je mag dit niet verborgen houden. Vertel gewoon dat je het zelf allemaal ook niet zo goed weet, en dat je twijfelt. Als ze het niet kan accepteren is ze misschien niet de goede partner voor je". Het klinkt zo makkelijk maar bij die laatste gedachte rollen de tranen over mijn gezicht. Natuurlijk wil ik geen geheimen hebben, maar ik vind het al moeilijk om te vertellen dat ik geïrriteerd ben door een vervelende werkdag, laat staan dit.
Misschien ben ik een doemdenker en loop ik te hard van stapel. Misschien moet ik dit even afwachten en kijken hoe deze gevoelens zich ontwikkelen. Maar heb ik die tijd? Ineens lijkt er door de kinderwens een enorme tijdsdruk achter te zitten. Moeten we even stoppen met de kinderwens zodat ik zelf in alle rust mijn plekje kan vinden? Hoe vertel ik dat als ik mijn twijfels nog niet wil openbaren?
Allemaal vragen die op dit moment ongeveer 24 uur per dag door mijn hoofd spoken. Allemaal vragen waar jullie natuurlijk het antwoord niet op kunnen geven, en dat hoeft ook niet. Ik hoop alleen dat als het hier staat, het even uit mijn hoofd is.
vrouw