diep in de put

[Alex]

IK heb me nooit echt als een meisje gevoelt maar heb dit voor een groot deel van mijn leven opgesloten in een achterkamer in mijn hoofd en er nooit naar omgekeken. Ongeveer een jaar geleden heb ik die deur open gedaan en nu weet ik niet meer hoe ik verder moet.

(ik ben op een paar personen na eigenlijk bij niemand echt uitgekomen.)

Ik had mezelf verteld dat dingen beten zouden gaan worden wanneer ik zou gaan studeren. Ik zou op mezelf gaan wonen en eindelijk de kans krijgen om mezelf te worden. Dat ging flink mis, ik kwam er al snel achter dat een groot deel van mijn klas transfobisch was. We moesten voor een projectie inventarisatie maken van mensen die in een park liepen. we kregen hiervoor een basis lijst waarop onder andere het onderdeel gender: man/vrouw aanbod kwam. Toen ik benoemde dat ik niet dacht dat relevante informatie is en dat er mensen zijn die zich niet als man of vrouw voelen en het misschien beter is om dit onderdeel eruit te laten werd ik hier hard op uitgelachen en werden er veel transfobische opmerkingen gemaakt. Hierna begon ik me langzamer aan steeds minder veilig te voelen in mijn klas en stopte uiteindelijk met naar de lessen gaan. Ben nu gestopt met mijn studie en ben weer bij mijn ouders gaan wonen.

En nu weet ik niet meer goed wat ik moet doen. Ik heb elke week gesprekken met iemand van ggd via de huisarts omdat het duidelijk was voor iedereen om mij heen dat het niet goed ging met mijn mentale gezondheid. Mijn psycholoog is erg aardig en ik ben met haar aan het kijken naar hoe ik mijn toekomst moet gaan opbouwen maar ik durf niet bij haar uit te komen. Ik woon in een klein christelijk dorpje en het zou me niks verbazen als mijn psycholoog niet een weet wat transgender is. En als ze transfobisch blijkt te zijn verlies ik de hulp dat ik nu krijg.

Ik blijf maar in cirkels gaan: Ik wil niet uitkomen tot ik het geld heb om uit huis te gaan in het geval dat mijn family niet goed reageert, maar ik ben op dit moment zo dysforisch dat het lastig is om productief te zijn. Ik wil heel graag mijn haar laten knippen maar als ik dit doe wil ik geen korte meiden kapsel meer maar dan wil ik echt een jongenskapsel laten knippen (ik heb goede dingen gehoord over kinki kappers) maar hier zullen mijn ouders hoogstwaarschijnlijk niet goed op reageren. Ik denk niet dat ik het nog veel langer zo ga volhouden en ik heb het idee dat ik steeds dieper in de put zak.

Ik heb al wel een gesprek gehad met mijn ouders over dat ik me meer mezelf voel wanner ik me haar kort heb en jongens kleding draag. Hier reageerden ze redelijk goed op met een soort van "als je maar gelukkig bent". Maar daarop volgde al snel opmerkingen als "x winkel verkoopt hele stoere kleding voor meiden." en "je kunt prima kort haar hebben als je een beetje lippenstift op doet en mascara draagt."

sorry voor de infodump maar ik heb het gevoel alsof mijn hoofd zou omploffen als ik dit nog langer in mijn houd.

Het voelt gewoon allemaal zo hopeloos, alsof ik nooit echt in staat ga zijn om te zijn wie ik echt ben.

[Eva]

Okee Alex, misschien moeten jij en ik eens praten. Je kunt me bellen op 085 2012 123

[Irene_de_Vreede]

Klinkt allemaal erg heftig. Heel veel sterkte Alex!